Αυτό που λέμε «σύστημα», δηλαδή το σύγχρονο μοντέλο κυριαρχίας, έχει ένα τρομακτικά φιλόδοξο στόχο: τον απόλυτο παγκόσμιο έλεγχο! Το ζήτημα πλέον δεν είναι το κέρδος, η συσσώρευση πλούτου. Γιατί αυτό που κοντεύει να πετύχει είναι τόσο μεγαλειώδες, που φτάνει τα όρια του ασύλληπτου, σαν το σύμπαν ένα πράγμα... Κατά καιρούς ακούγονται κάποιες πληροφορίες, στο άκουσμα των οποίων κάθε σώφρων εγκέφαλος θα έπρεπε να παίρνει ανάποδες και να αναλογίζεται αν αυτό που μόλις επεξεργάστηκε είναι δυνατόν να συμβαίνει:
Πέντε πολυεθνικές εταιρείες ελέγχουν το 90% της παγκόσμιας παραγωγής σιτηρών! Τα λεφτά που ξοδεύει η βιομηχανία τροφίμων για διαφημίσεις, ανά χρόνο φτάνουν να λύσουν το πρόβλημα του υποσιτισμού! Βιομηχανίες όπλων καταστρέφουν χώρες (π.χ. Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη...) ώστε να τις ανοικοδομήσουν μετά οι κατασκευαστικές-θυγατρικές τους! Φαρμακοβιομηχανίες αρνούνται να εφοδιάσουν φτωχές χώρες! Οικονομικές σπέκουλες ορίζουν το βιοτικό επίπεδο ολόκληρων λαών!
Πράγματα λίγο πολύ γνωστά, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται ο άνθρωπος δεν αντέχει και πολλή πραγματικότητα. Στόχος, λοιπόν, αυτού του πολέμου είναι ο πλήρης έλεγχος των ανθρώπινων, φυσικών, ενεργειακών και διατροφικών πόρων. Γίνεται αντιληπτό πως όποιος βρίσκεται σε τέτοια θέση, εξουσιάζει έναν ολόκληρο πλανήτη. Είναι... θεός!!! Στο παρελθόν, οι αυτοκράτορες διεκδικούσαν τον ίδιο τίτλο... Ο όρος αυτοκρατορία είναι αυτός που περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο τις φιλοδοξίες τους: την αυτοκρατορία της ελεύθερης οικονομίας!

Κάθε αυτοκρατορία θέλει να εμποδίσει τους υπηκόους της να διδαχθούν από την εμπειρία του παρελθόντος ή να οραματίζονται και να προσδοκούν ένα καλύτερο μέλλον. Έτσι και το σημερινό σύστημα της παγκοσμιοποίησης θέλει να μας καθηλώσει στο παρόν, σε ένα παρόν που επιβάλλεται με τη συντριπτική του δύναμη σαν τετελεσμένο γεγονός, η ολοκληρωτική κυριαρχία του οποίου παρακάμπτει επιτήδεια το παρελθόν και παρεμποδίζει την επιθυμία να φανταστούμε το μέλλον.
Όμως, κάθε αυτοκρατορία έχει μια ακμή και ένα τέλος. Εάν ανατρέξουμε στην ιστορία, θα δούμε αυτοκρατορίες που διήρκησαν αιώνες αλλά τελικά διαλύθηκαν από εξωτερικούς ή εσωτερικούς παράγοντες, συνήθως από ένα συνδυασμό και των δύο...
Η πραγματικότητα που παράγει η αυτοκρατορία, αναπόφευκτα οδηγεί σε μια εμπόλεμη κατάσταση με αυτή, σε μια σύγκρουση, που τώρα διεξάγεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Σύγχρονο σημείο καμπής που διαμόρφωσε την τρέχουσα ιστορική εξέλιξη, η κατάρρευση του υπήρξαντος σοσιαλισμού και η επικράτηση-επέλαση της αυτοκρατορίας της ελεύθερης οικονομίας! Οι πόλοι που αντιστέκονται και μάχονται την κυριαρχία είναι βασικά δύο. Αν και έχουν κοινή αφετηρία το βίωμα της ολοκληρωτικής επιβολής του συστήματος, σε καμμία περίπτωση δεν έχουν κοινή ηθική και στόχους. Όλα δείχνουν πως οι δύο αυτοί πόλοι εξελίσσονται σε μια πολύ σοβαρή απειλή για την αυτοκρατορία και ότι θα ξαναπαίξουν κυρίαρχο ρόλο στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον.

Ο ένας πόλος, ο πιο ισχυρός και «μάχιμος» την τελευταία περίοδο, είναι βαθιά συντηρητικός και σκοταδιστικός. Αντιστέκεται κατά βάση για τη διατήρηση-καθιέρωση οπισθοδρομικών πολιτιστικών αξιών και κάποιων στενών οικονομικών συμφερόντων. Ο λόγος για το Ισλάμ!
Ο άλλος πόλος είναι το απέραντο συνονθύλευμα των δυνάμεων που αναζητούν να αλλάξουν τους συσχετισμούς μεταξύ της κυριαρχίας και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Η βαθιά προοδευτική αυτή τάση, πάντα παρούσα, καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας του ανθρώπινου γένους, επιδιώκει στα βασικά της σημεία ισότητα οικονομική και φυλετική, αυτοδιάθεση, αυτοκυριαρχία και μια οριζόντια κοινωνική δομή.
Είναι σημαντικό για τον καθένα/καθεμία από εμάς, προκειμένου να έχει συνείδηση μπετόν αρμέ, να έχει τη συναίσθηση του γεγονότος ότι είναι κομμάτι αυτού του διαχρονικού αγώνα. Ένας αγώνας αδιάκοπος, με ιδιαίτερα σκληρές φάσεις, πολυεπίπεδος, πολυφασικός. Με απίστευτες θυσίες. Αγωνιστές σε αυτόν τον αγώνα μάτωσαν μέσα στους αιώνες: στην παρισινή κομμούνα, στις αμέτρητες μικρές και μεγάλες επαναστάσεις, σε αναρίθμητες εχθροπραξίες και διωγμούς. Για αυτό τον αγώνα σάπισαν και σαπίζουν στα μπουντρούμια... Ο αγώνας δεν είναι καθόλου φανταστικός, έχει παρελθόν, είναι παρών και διαμορφώνει το μέλλον. Και αν δεν τον παίρνουμε εμείς στα σοβαρά, το κάνει η αυτοκρατορία! Πόσο τυφλός είναι όποιος δεν το βλέπει; Τα απόλυτα τρομονομοθετήματα, οι φυλακές υψίστης ασφαλείας, τα λευκά κελιά, η αυξανόμενη αστυνομοκρατία, η υποταγή μέσα από τα Μ.Μ.Ε. είναι η τρανή απόδειξη. Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» που έχει κηρύξει η αυτοκρατορία, διεξάγεται εναντίον των λαών που επιτίθενται σε αυτήν, ανάμεσα σε αυτούς είμαστε και εμείς...
Μέσα από τον αυτοκρατορικό λάκκο των λεόντων,

... ο Δανιήλ.