ΛΕΣΒΙΑΚΟ ΒΙΒΛΙΟ

Απόστολος Σπανός
Μυθιστόρημα
Εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος
Αθήνα 2011, σελ. 362

Μετά από μια σειρά μελέτες γύρω από την εκκλησιαστική ιστορία της Λέσβου, ο Απόστολος Σπανός, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Θρησκείας, Φιλοσοφίας και Ιστορίας του Πανεπιστημίου τού Άγκντερ της Νορβηγίας, κυκλοφόρησε και την πρώτη του λογοτεχνική κατάθεση, ένα μυθιστόρημα με τον τίτλο «Το βλέμμα του Θεού». Όπως διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο, πρόκειται για ένα μυθιστόρημα για τον πολιτισμό και τον έρωτα. Αλλά και για την αιώνια μάχη ανάμεσα στο μυαλό και την καρδιά. Ήρωες είναι μια αντίθρησκη φωτογράφος και ένας δόκιμος καλόγερος. Μεταξύ τους αναπτύσσεται ένας ανομολόγητος έρωτας. Ανάμεσά τους, επτά γρίφοι που αποκωδικοποιούν ένα κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης, εξοβελισμένο από την Εκκλησία πριν αιώνες επειδή αποτελούσε ύμνο στον έρωτα. Στην προσπάθειά τους να λύσουν τους γρίφους, οι πέντε πρωταγωνιστές έρχονται αντιμέτωποι με τον εαυτό τους και τις επιλογές της ζωής τους, αλλά και με μια σειρά από ερωτήματα: Μπορεί ο έρωτας να νικήσει τη ζωή; Ποια είναι η σχέση του με το χρόνο; Τι σημαίνει πολιτισμός; Πόσα ψέματα μπορεί να κρύβουν τα ιερά κείμενα; Ποια είναι η μέγιστη αλήθεια του ανθρώπου; Και γιατί ο έρωτας δεν μπορεί παρά να βαδίζει χέρι - χέρι με το θάνατο;
Παραθέτουμε ένα απόσπασμα: «Όταν όλοι έφυγαν, η Εύα καληνύχτισε τον Αλέξανδρο και μπήκε στο δωμάτιό της. Έκλεισε πίσω της την πόρτα και κατευθύνθηκε προς το κομοδίνο. Ήξερε πού έπρεπε να ψάξει. Στον πάτο του πιο χαμηλού συρταριού, κάτω από ένα σωρό εσώρουχα, την περίμενε υπομονετικά η εικόνα του Χριστού Παντοκράτορα. Μετά από πολλά χρόνια την έπιασε στα χέρια της, κρύβοντας από συνήθεια το αυστηρό μισό πρόσωπο. Κοίταξε κατάματα τον πιο φιλικό Χριστό. Αισθάνθηκε ένα δάγκωμα στην καρδιά. Τα μάτια της είχαν αρχίσει να υγραίνουν. “Δεν μπορώ να αγαπώ σαν και Σένα”, του είπε, πριν τα δάκρυα ανακουφίσουν την ψυχή της. “Συγχώρησέ με.”
Όταν μετά από λίγο η αναπνοή της είχε επανέλθει στο φυσιολογικό, τράβηξε το χέρι της από το αυστηρό μισό και, για πρώτη φορά από την παιδική της ηλικία, το κοίταξε. Ίσως έφταιγαν τα ακόμη θολά από τα δάκρυα μάτια της, αλλά της φάνηκε το ίδιο γλυκό με το άλλο μισό. Θα ορκιζόταν, μάλιστα, ότι της χαμογελούσε. Στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι της υπήρχε η φωτογραφία του ηλιοβασιλέματος από το Μόλυβο. Την ξεκρέμασε, έπιασε στα χέρια της την εικόνα, τη φίλησε όπως θα φιλούσε τον πατέρα της και την κρέμασε στο άδειο καρφί.»