Συνδικαλιστάδες του ΠΑΣΟΚ και των άλλων... «δημοκρατικών δυνάμεων», Σαμαράδες και Θεοδωράκηδες, «αριστεροί» και αριστερούληδες και ινστρούχτορες των πλατειών, εάν τα καταφέρετε και χάσει ο κόσμος το μισθό του -τον κουτσουρεμένο έστω μισθουλάκο του- και τη σύνταξή του -την κουτσουρεμένη έστω συνταξούλα του- να ξέρετε πως εσείς -και όχι οι «Μνημονιακοί»- θα ψάχνετε λαγούμι να κρυφτείτε ή καράβι για να φύγετε.

Το φιάσκο της «Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας» που συμφωνήθηκε από... τηλεφώνου κι ύστερα διαλύθηκε, καθώς και οι εκατέρωθεν αιτιάσεις για τον αίτιο του ναυαγίου, απέδειξε, για άλλη μια φορά, την ανεπάρκεια και την έλλειψη σοβαρότητας της ηγεσίας των δυο μεγάλων κομμάτων, αλλά και τη μικρότητα και ανευθυνότητα των κομμάτων της λεγόμενης Αριστεράς.
Ενώ τα δυο «Κυβερνητικά» κόμματα ομολογούν ότι η χώρα αντιμετωπίζει άμεσο κίνδυνο οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης - αφού οι μεν κυβερνώντες δεν μπόρεσαν να εφαρμόσουν το «Μνημόνιο», οι δε της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποτύχει - αντί να συμφωνήσουν σε ένα αξιόπιστο σχέδιο εθνικής σωτηρίας και να συνενώσουν τις δυνάμεις και τις προσπάθειές τους, ώστε ν’ αποφύγει τον άμεσο κίνδυνο χρεοκοπίας η χώρα, που θα σήμαινε πλήρη αδυναμία να πληρώσει το κράτος μισθούς και συντάξεις στους υπαλλήλους, στους αγρότες, τους απόμαχους, τους γέροντες και τους ανάπηρους, και να κερδίσει τον αναγκαίο χρόνο, ώστε στη συνέχεια, μέσω των κατάλληλων μέτρων και μεταρρυθμίσεων να ανατάξει την οικονομία και να την οδηγήσει στο δρόμο της ανάπτυξης, αυτοί, Σαμαράς και Παπανδρέου, συνέχισαν τη γνωστή τακτική τους: ποιος θα παγιδεύσει τον άλλον και ποιος θα φορτώσει στον άλλον την ευθύνη, εάν οδηγηθεί η χώρα στην ακυβερνησία και το χάος.
Από την άλλη μεριά, τα κόμματα της «Αριστεράς» και μόνο που άκουσαν πως συμφωνήθηκε η συγκρότηση «Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας» από τα δύο μεγάλα κόμματα, απέδειξαν πόσο υποκριτικός είναι ο πόνος τους για το λαό που υποφέρει και για τη χώρα που διαλύεται.

Όσο για το τροπάρι που ψέλνουν, κάθε φορά που γίνεται κάποια προσπάθεια να βγει η χώρα από την κρίση, είναι πια γνωστό και βαρετό: «νέα και χειρότερα δεσμά ετοιμάζουν για το λαό τα κόμματα του δικομματισμού, για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας»!
Έτσι ξαναγυρίσαμε στο μοναδικό για την Ευρώπη τρόπο αντιμετώπισης της μεγαλύτερης για τη Μεταπολεμική περίοδο κρίσης: μονάχο του ένα κόμμα να σηκώσει το βάρος των υποχρεώσεων και της ευθύνης, που έχει αναλάβει έναντι της ελληνικής κοινωνίας, της Ευρώπης και των δανειστών μας.
Κι ένας λαός να συνεχίζει να βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση, αμηχανία και απόγνωση, να καταφεύγει για... ψυχοθεραπεία στις πλατείες, να βομβαρδίζεται καθημερινά, από δεξιά κι αριστερά, με σενάρια συνομωσίας, με κούφιες θεωρίες, με υποσχέσεις και θαυματουργές συνταγές, που τάχα οδηγούν ανώδυνα κι ανέξοδα στην αποθεραπεία της χώρας από όλες τις παθογένειες, που την έφεραν σε κωματώδη οικονομική και κοινωνική κατάσταση.
Διαβάζω στο ίντερνετ τις «εναλλακτικές προτάσεις», τους «άλλους δρόμους» που εισηγούνται οι «οικονομολόγοι» των «αγανακτισμένων» και τρομάζω για τους «Μεσσίες» που μπορεί να αναδείξει η «άμεση δημοκρατία» της πλατείας. Ένας «δρόμος», λένε, είναι η στάση πληρωμών, κι ένας άλλος «δρόμος», να αρνηθούμε «το μη νόμιμο» ή το «επαχθές» χρέος. Έτσι απλά κι ωραία οι δανειστές μας θα μας αφήσουν ήσυχους και μεις θα ξαναγυρίσουμε, εύκολα και γρήγορα, στην απόλαυση της φραπεδιάς μας στις καφετέριες!

Χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος, για να καταλάβει πού θα οδηγήσει τη χώρα μια στάση πληρωμών ή μια μονομερής άρνηση αποπληρωμής ή αναδιάρθρωσης του χρέους;
Γιατί οι ινστρούχτορες των πλατειών αποκρύπτουν από το λαό, που κάθεται και τους ακούει, ότι τέτοιες «εναλλακτικές λύσεις» σημαίνουν μακροχρόνιο αποκλεισμό της χώρας από τις αγορές, κατάρρευση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και απώλεια των καταθέσεων, έξωση της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ και επιστροφή στη δραχμή, η αξία της οποίας θα είναι ανάλογη με εκείνη των κατοχικών «Τσολάκογλου» - οι μεγάλοι στην ηλικία θα θυμούνται τα δισεκατομμύρια που κυκλοφορούσαν τότε, με τα οποία δεν αγόραζες ούτε μια φρατζόλα ψωμί. Με τέτοιο νόμισμα, μιας χρεοκοπημένης και αναξιόχρεης χώρας, πώς θα εισάγουμε από το εξωτερικό τα είδη που χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε;
Μήπως η μόνη λογική λύση - αυτό που θα έκανε κι ο κάθε σοβαρός επιχειρηματίας, που αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες - είναι να καλυφθούμε με το δάνειο της Ευρώπης και του Δ.Ν.Τ. για όσο διάστημα μας χρειάζεται, για να διορθώσουμε τα στραβά και τ’ ανάποδα του κράτους μας, να βγάλουμε από τη μέση τα εμπόδια που αποθαρρύνουν τις επενδύσεις και την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας, να αξιοποιήσουμε το ανθρώπινο δυναμικό και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας μας, ώσπου να φτάσουμε να παράγουμε όσα χρειαζόμαστε και να ισοσταθμίσουμε τις εξαγωγές με τις εισαγωγές μας, τα έσοδα προς τα έξοδά μας;
Ας ελπίσουμε ότι η προσπάθεια, που αναλαμβάνει ο Ευάγγελος Βενιζέλος στη νέα κυβέρνηση, αποτελεί μια νέα αρχή, μια τελευταία ευκαιρία, που δεν θα πάει χαμένη, για να αποφύγει τελικά η χώρα το βάραθρο της οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης.
Ας προσευχηθούμε οι χριστιανοί και ας ευχηθούμε - όσοι είμαστε, ακόμα, στα συγκαλά μας - να πετύχει η ύστατη αυτή προσπάθεια.