Δεν είναι, λοιπόν, μόνο αυτοί που κατηγορούνται ότι δολοφόνησαν τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο. Δεν είναι μόνο αυτοί που εμπλέκονται στην περίφημη υπόθεση της «ζαρντινιέρας», δεν είναι μόνο όσοι μιμούνται ή αντιγράφουν τους σερίφηδες της άγριας δύσης, πιστεύοντας ότι με τη βία θα επιβάλουν την εξουσία τους.
Είναι δυστυχώς πολλοί, κι ας λένε άλλα οι συνδικαλιστές εκπρόσωποί τους, που μέσα τους έχουν τον παλιό εκείνο «καπετάνιο», που έβγαινε στους δρόμους του χωριού κι έστριβε το παχύ μουστάκι του απειλητικά σ’ όποιον νόμιζε ότι δεν αναγνωρίζει τη «λεβεντιά» του. Είναι πολλοί, που βάζουν στην πάντα τα κύρια καθήκοντά τους, δηλαδή την τήρηση της ευνομίας και της ευταξίας, για να κάνουν κολεγιά με διάφορους τύπους, που λίγη σχέση έχουν με τις αξίες μιας κοινωνίας, που θέλει να αποκαλείται πολιτισμένη, σύγχρονη, προοδευτική και παραγωγική.
Όχι πως δεν υπάρχουν ανάμεσά τους άνθρωποι με ευαισθησίες, με συναίσθηση του καθήκοντος, με συνείδηση ότι αποτελούν κι αυτοί μέρος του κοινωνικού συνόλου, που οφείλει να συμπεριφέρεται με ευπρέπεια, ευγένεια και ανθρωπιά προς τους άλλους. Υπάρχουν, και πολλοί μάλιστα. Αλλά οι λίγοι, αυτοί που έχουν πάρει στραβά το ρόλο τους, είναι που καταστρέφουν την εικόνα. Είναι αυτοί που στη λαϊκή αποκαλούνται «μπάτσοι» και που κακώς το παρατσούκλι κολλά σε κάθε αστυνομικό. Είτε τηρεί, είτε δεν τηρεί τον όρκο που έδωσε, για την τήρηση του Συντάγματος και των νόμων.
Έχω ακούσει εκατοντάδες φορές τη διαβεβαίωση ότι οι σύγχρονοι αστυνομικοί είναι τμήμα του λαού, που κι αυτό υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, που κι αυτό επιτελεί το καθήκον του προς την πατρίδα, που κι αυτό νοιάζεται για τα λαϊκά δίκαια.
Έχω διαβάσει επίσης άπειρες φορές πως στις αστυνομικές σχολές, διδάσκουν καθηγητές καταξιωμένοι, συνταγματολόγοι, ποινικολόγοι, επιστήμονες γενικά που έχουν υπηρετήσει πολλαπλώς τη δημοκρατία. Κι ήθελα πολύ να τα πιστέψω. Δυστυχώς διαψεύδομαι καθημερινά. Πολλοί, όχι όλοι φυσικά, από τους νέους αξιωματικούς, εξαίρεση καθολική αποτελούν οι της Τροχαίας και κάποιων άλλων ειδικών υπηρεσιών, έχουν το ύφος και τους τρόπους των σερίφηδων, των δυναστών, των εξουσιαστών. Που σου δίνουν την εντύπωση πως ζουν για να επιδεικνύουν την εξουσία τους και τίποτα άλλο. Εξουσία απαλλαγμένη από ανάληψη ευθυνών και κυρίως εκτέλεση της αποστολής που έχουν αναλάβει.
Θυμίζοντάς μου εκείνον τον ανθυπασπιστή, με τον τελαμώνα και τα παράσημα πλάκα, που ήρθε να εξιχνιάσει μια κλοπή σε βάρος του πατέρα μου, στα χρόνια της δεκαετίας του ‘50. Φιλόλογος, κλασσική περίπτωση δασκάλου, όπως ακόμα λένε, ήταν ερασιτέχνης ξυλουργός, διατηρώντας μια εργαλειοθήκη ζηλευτή και από επαγγελματίες. Ένα βράδυ τα πάντα εξαφανίσθηκαν. οπότε κλήθηκε η τότε ελληνική βασιλική χωροφυλακή, που μια δουλειά ήξερε μόνο. Να κυνηγά τους κομμουνιστές και τους συνοδοιπόρους. Έφθασε λοιπόν ο ανθυπασπιστής, διοικητής του σταθμού - είχαμε και υποδιοίκηση - που αφού έκανε πως διενεργεί αυτοψία του χώρου, διατύπωσε με ύφος επιθεωρητή Κλουζώ την ερώτηση.
- Μήπως τελευταία είχατε κάποιον εργάτη, που δεν τον πληρώσατε;
Στις διαμαρτυρίες του πατέρα μου, απάντησε λέγοντας: «Αν θυμηθείτε κάτι, περάστε από τον σταθμό να μας το πείτε». Και φυσικά οι δράστες δε βρέθηκαν ποτέ, γιατί κανείς δε νοιάστηκε να τους βρει. Εντοπίζονταν όμως πολύ εύκολα όσοι δεν είχαν ασπρίσει το πεζοδρόμιο του μαγαζιού τους, γι’ αυτό και τα μαγαζιά των ανυπότακτων, μεταξύ των οποίων πρώτοι οι αριστεροί, επαγγελματιών ξεχώριζαν για τις αστραφτερές εισόδους τους και την απαστράπτουσα καθαριότητά τους. Αφού σε κάθε περίπτωση, αυτοί θα μηνύονταν.
Για όσους ζουν και δραστηριοποιούνται στην επαρχία, τη μικρή επαρχία, τα πράγματα δεν έχουν καθόλου αλλάξει. Η αδιαφορία για ό,τι συμβαίνει γύρω τους, η ραστώνη, είναι παροιμιώδης και απολύτως καταφανής. Δεν ενδιαφέρει, ούτε απασχολεί η μικροεγκληματικότητα, οι καθημερινές παραβάσεις του ΚΟΚ, η διατάραξη της κοινής ησυχίας, η έλλειψη προστασίας του πολίτη.
Το μέλημά τους είναι να μην κινείται οτιδήποτε δεν ελέγχεται από αυτούς. Και αυτές είναι κυρίως και κατ’ αποκλειστικότητα οι προσπάθειες που τείνουν να δημιουργήσουν πνευματική και καλλιτεχνική δραστηριότητα. Οτιδήποτε παρακινεί τους πολίτες να σκέπτονται, να συζητούν, να βουλεύονται. Και αυτές τις κινήσεις βάζουν στο στόχο τους, γιατί αυτές πιστεύουν ότι είναι δυνατόν να τους προκαλέσουν προβλήματα.
Οι χώροι που μετατρέπονται σε νυχτερινά κέντρα, με ζωντανά θεάματα και ακατασίγαστους θορύβους, όσο κι αν ενοχλούν τους πολλούς κι όσο κι αν παραβαίνουν το νόμο, τα θορυβώδη μηχανάκια, δεν τους απασχολούν. Επειδή προφανώς ανήκουν σε υπηκόους κι όχι σε πολίτες, που υπερασπίζονται δικαιώματα.
Προσπαθώντας να αναβιώσουν την εποχή των ανέλεγκτων «καπετάνιων».

23.6.2010
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.