Πώς (πρέπει ν’) αλλάζουν οι καιροί!

01/07/2012 - 05:56
Περίμενα υπομονετικά με δυο γράμματα στο χέρι να έρθει η σειρά μου να πάρω γραμματόσημα από τον υπάλληλο του παρακμάζοντος, και, ταχυδρομείου.
Πριν από μένα δυο καλοθρεμμένοι μουστακαλήδες, ροδοκόκκινοι και ανοικονόμητοι περιμένανε και μου κλείνανε τον ορίζοντα.
Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό
εκατό να ξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει.

Γεώργιος Σουρής (1853 - 1919)

Περίμενα υπομονετικά με δυο γράμματα στο χέρι να έρθει η σειρά μου να πάρω γραμματόσημα από τον υπάλληλο του παρακμάζοντος, και, ταχυδρομείου.
Πριν από μένα δυο καλοθρεμμένοι μουστακαλήδες, ροδοκόκκινοι και ανοικονόμητοι, όλο ζωντάνια και παλμό, ξέρεις απ’ αυτούς τους ατέλειωτους αντρακλάδες, κάτι μεταξύ Μανούσακα γιδοβοσκού και Κοκολάκη μπασκετμπολίστα, περιμένανε και μου κλείνανε τον ορίζοντα, μου κόβανε το οξυγόνο. Το μόνο που έβλεπα ήταν δυο χούφτες χαρτονομίσματα που κρατούσανε μπροστά μου. Περιμένανε, λέει, να πληρώσουν το λογαριασμό τηλεφώνου μια και του ΟΤΕ το υποκατάστημα θυσιάστηκε κι αυτό στο βωμό της παγκοσμιοποίησης.
Μιλούσαν φωναχτά σα να ήτανε σε δυο απεναντινές οροκορφές κι ατενίζανε την πλάση ολάκερη. Όλη, εκτός από μένα που μόνο άκουγα.
«Θυμάσαι, ρε, που κάναμε παρέες και τρώγαμε δυο ρίφια στην καθισιά μας; Πάνε πια!»
«Αντρίστικα σου λέω», είπε ο άλλος, «μαζωνόμαστανε στα σπίτια μας, μα, κααλή παρέα σου λέω, και παίρναμε απ’ το χασάπη κριάς, ψήναμε, τρώγαμε, πίναμε με τις κανάτες κρασί και καμμιά φορά δεν προλάβαινε η ψησταριά, σβούνανε τα κάρβουνα και δε σταματούσαμε. Να. Προ καιρού, έτσι δα, μια βραδιά καταλύσαμε, πέντε νοματαίοι, 32 κιλά κριάς. Τώρα, τίποτα.»
«Τώρα, φίλε μου, θα κάνετε πάλι τις παρέες σας με μόνη διαφορά χωρίς τα 32 κιλά κρέας», τόλμησα να πω.

Γελάσανε αυτοί και ψάχνανε να δούνε από πού ερχόταν η φωνή.
Και πράγματι μου ήρθε να βάλω τα κλάματα όταν ακούμπησαν τα χαρτονομίσματα στον κισσέ, γιατί είχανε καμωμένα πολλά τηλεφωνήματα για παράνομες επιδοτήσεις, άδειες κι αναπηρικές συντάξεις.
Περπάτηξα στερνά προς το λιμάνι να συνέρθω κι απόρησα που δεν είχε τόπο στην προκυμαία να κάτσω για ένα καφέ, το καινούργιο τούτο είδος πολυτελείας. Έμοιαζε με ένα μεγάλο θυσιαστήριο. Νέα παιδιά δολοφονούσαν τη ζωή τους, το μέλλον τους, απαντέχοντας πότε θα τελειώσουν οι αλλοδαποί το λιομάζωμα να πάνε κι αυτοί στο ταμείο ανεργίας. Και ένιωσα θλίψη με την έλλειψη προσανατολισμού της τρίσμοιρης πατρίδας μας.
Πού αρμενίζει τούτο το καράβι, χωρίς πλοηγό και πλήρωμα; Πάει, σάπισε η καρίνα που παραλάβαμε απ’ τους γονιούς μας.
- Πού μας πορεύετε, μισθοφόροι φύλακες της κληρονομιάς μας;
Κι έτσι που βάσταγα μια τσάντα με παξιμάδια για το σπίτι μου, με πλησίασε ένας μεσήλικας.
«Μη γίνεσαι προκλητικός, κύριε. Άλλοι δεν έχουνε ούτε να φάνε», μου είπε, «έδειξε την τσάντα κι έκρυψε το πρόσωπό του με τις απαλάμες του μέχρι να στρίψει στη γωνία.»

Περπάταγα, έσκυβα το κεφάλι, σκευόμουνα πώς φτάσαμε ως τα εδώ και τυμπάνιζαν γνωστές φωνές γύρω μου.
- Μαζί τα φάγαμε.
- Αφού όλοι κλέβουν; Τι θες να κάνω;
- Γιατί να τα μετράμε; Η Ευρώπη μας τα δίνει.
- Ό,τι προλάβουμε κι αρπάξουμε.
Κι ένας αγκυλωτός σταυρός υψώθηκε μπροστά μου με άγριες φωνές και βρισιές τούτη τη φορά, να σπάσουν τα μηνίγγια μου.
«Μας εμπαίζουν σαν τη γάτα με τον ποντικό οι Ευρωπαίοι.»
«Είμαστε σκλάβοι.»
«Να φύγουν!»
«Να φύγουμε!»
«Κι εμείς Ευρωπαίοι είμαστε!»

«Σε ό,τι μας βολεύει είμαστε Ευρωπαίοι!», είπα δειλά από μέσα μου.
Κι εκεί που πελαγοδρομούσα, να σου ο φίλος μου ο Λευτέρης ο Ζούρος από Ηράκλειο μεριά.
«Γράφε», μου λέει.
«Τι να γράφω;»
«Πόσοι είναι εκεί πάνω που φάγανε τα χοντρά; Οπωσδήποτε σχετικά λίγοι. Κάνε λοιπόν τον πολλαπλασιασμό, τόσα επί τόσα.»
«Εν τάξει», απάντησα, και περίμενα.
«Βάλε τώρα όλους εμάς, τους πολλούς, που φάγαμε από λίγα. Κάνε πάλι πολλαπλασιασμό, και πες μου ρε Γιώργη ποιοι φάγανε τα πιο πολλά;»
«Σωστά», είπα, «χωρίς να πολυσκεφτώ.»
Τι σου είναι, ρε παιδί μου, αυτοί οι καθηγητάδες! Με ένα απλό πολλαπλασιασμό βγάζουν πως οι πολλοί, εμείς τα εκατομμύρια, φάγαμε μικρές μεν μερίδες, αλλά στο σύνολο πιο πολλά.
Μήπως αλήθεια είναι καιρός να μάθουμε, τουλάχιστον εμείς, να αγαπάμε την πατρίδα μας;
Όχι ερωτώ.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey