Η σωτηριολογία στην πολιτική μας ζωή

01/07/2012 - 05:56
Παρ’ όλον ότι η πολιτική μας ζωή έχει θεσμοθετηθεί στη βάση των αρχών της δημοκρατίας, όπου ο λαός ως κυρίαρχος έχει την ευθύνη για τη μοίρα του, παραμένει κυρίαρχη η πίστη σε ηγέτες και κόμματα, καθώς και πολιτικές δυνάμεις εκτός της χώρας.
Εγώ ειμί κύριος ο σωτήρας σου και ουκ έσονταί σοι
άλλοι σωτήρες πλην εμού


Η σωτηριολογία δεν αποτελεί χαρακτηριστικό μόνο της χριστιανικής εκκλησίας, αλλά και της πολιτικής μας ζωής.
Παρ’ όλον ότι η πολιτική μας ζωή έχει θεσμοθετηθεί στη βάση των αρχών της δημοκρατίας, όπου ο λαός ως κυρίαρχος έχει την ευθύνη για τη μοίρα του, παραμένει κυρίαρχη η πίστη σε ηγέτες και κόμματα, καθώς και πολιτικές δυνάμεις εκτός της χώρας, που αυτοαναγορεύονται ή ανακηρύσσονται σωτήρες, ως διαθέτοντες από μόνοι τους τη δυνατότητα να σώζουν το έθνος, το λαό και τη χώρα από δύσκολες καταστάσεις και κινδύνους και να χαρίζουν την ευτυχία στους κατοίκους της.
Αυτός ο σωτηριολογικός χαρακτήρας της πολιτικής μας ζωής αποσυνδέει τη δημοκρατία μας από εκείνη της αρχαίας Ελλάδας, όπου οι πολίτες με γνώση και γνώμη «εβουλεύοντο» και συναποφάσιζαν για όλα τα κρίσιμα θέματα που αφορούσαν στη ζωή τους· περισσότερο προσιδιάζει στο βυζαντινό μας παρελθόν, όπου ο «θεοφίλητος» αυτοκράτορας, ως πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης ήταν αυτός που διασφάλιζε την ευτυχία των υπηκόων του, νικούσε τους βαρβάρους και έσωζε το κράτος των Ρωμαίων.
Συνέχεια αυτής της πίστης στις θαυματουργές ικανότητες του αυτοκράτορα αποτελεί και ο μύθος για το «μαρμαρωμένο βασιλιά», που θα «ξεμαρμαρωνόταν» κάποια μέρα και θα ελευθέρωνε την Πόλη από τους Τούρκους, καθώς και η πίστη στην προφητεία πως το «ξανθό γένος των Ρως θα ελευθέρωνε το ομόδοξο γένος των Ελλήνων».

Έτσι πέρασαν αιώνες με τους σκλάβους να περιμένουν κάθε άνοιξη «να ‘ρθει ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέρι», για να τους ελευθερώσει από τον τούρκικο ζυγό.
Ακόμα κι όταν ο άνεμος του Γαλλικού Διαφωτισμού καθάρισε το πνεύμα των Ελλήνων -κυρίως του Παροικιακού Ελληνισμού- από την πρόληψη και τη μοιρολατρία και τους ενθάρρυνε στην ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας και την οργάνωση της επανάστασης, πολλοί -ακόμα και Φιλικοί- συνέχιζαν να πιστεύουν σε κάποια «Αόρατη Αρχή», που δεν ήταν άλλος από τον Τσάρο της Ρωσίας, πως θα επενέβαινε για τη σωτηρία των επαναστατημένων χριστιανών.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν την έκρηξη της επανάστασης του 1821 είναι γνωστά: μέσα από οδυνηρές διαψεύσεις και απογοητεύσεις για το ρόλο του Τσάρου και της ομόδοξης Ρωσίας, μέσα από αίμα και δάκρυα, γεννήθηκε η εθνική αυτοπεποίθηση: ο λαός ενωμένος και αποφασισμένος μπορεί να νικήσει ακόμα και τον ισχυρότερο δυνάστη και ν’ αποκτήσει την ελευθερία του.
Το δίδαγμα, όμως, αυτό των πρώτων χρόνων της επανάστασης γρήγορα χάθηκε μέσα στην παραφροσύνη της εμφύλιας διαμάχης που ακολούθησε, με αποτέλεσμα οι επαναστατημένοι Έλληνες, βλέποντας ότι η επανάστασή τους έπνεε τα λοίσθια, να καταφύγουν και πάλι στις ξένες δυνάμεις και να ζητήσουν απ’ αυτούς τη σωτηρία τους. Κι ας τους φώναζε ο ποιητής Κάλβος:

«Καλύτερα διασκορπισμένοι οι Έλληνες
να τρέχωσι τον κόσμον ψωμοζητούντες,
παρά προστάτας να ‘χωμεν»!


Έτσι οι «προστάτιδες δυνάμεις» θρονιάστηκαν στην πολιτική ζωή του πρώτου ανεξάρτητου νεοελληνικού κράτους.
Κι έτσι χάθηκαν οι πολιτικές υποθήκες του Ελληνικού Διαφωτισμού, του Ρήγα, του Κοραή, του Ανώνυμου της «Ελληνικής Νομαρχίας», καθώς και τα όνειρα των αγωνιστών τού ‘21 για μια νέα Ελληνική Δημοκρατία. Το «βασίλειο», που εγκαθίδρυσαν και επέβαλαν οι ξένοι σωτήρες στους Έλληνες, τους επέτρεπε να μπαινοβγαίνουν από την ανοιχτή κερκόπορτα του παλατιού και να διαφεντεύουν τη χώρα ως οι πραγματικοί αφέντες της.

Και το βασίλειο, όπως λέγει ο ποιητής,
«σαν μπαλσαμωμένη κουκουβάγια,
μ’ όλα σου θα ζει τα χαμηλά,
με καμμιά σου δε θα ζει μεγαλοσύνη,
κι οι προφήτες που θα προσκυνά
νάνοι κι αρλεκίνοι.
Και σοφοί του και κριτάδες
του άδειου λόγου οι τροπαιούχοι,
και διαφεντευτάδες
Κυβερνήτες του οι ευνούχοι»

(Κ. Παλαμάς: «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου»)

Και καταντήσαμε, όπως λέει ο Μακρυγιάννης: «άλλοι να είναι με τη Ρωσία, άλλοι με την Αγγλία, άλλοι με τη Γαλλία και κανείς με την Ελλάδα»!
Και η σωτηρία της χώρας - με εξαίρεση κάποια φωτεινά διαλείμματα - περνούσε από «σωτήρα» σε «σωτήρα», από τη συγκεκαλυμμένη δικτατορία του παλατιού, στην απροκάλυπτη δικτατορία. Κι ένας λαός απαίδευτος και ψωμοζήτης, ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος, να άγεται και να φέρεται από τους τσαρλατάνους της πολιτικής κι άλλοτε να περιμένει τη σωτηρία του από τη Δύση κι άλλοτε από την Ανατολή, από την Αγγλία και την Αμερική, τις μητροπόλεις του Καπιταλισμού, κι άλλοτε από τη Ρωσία, τη μητρόπολη του ανύπαρκτου σοσιαλισμού.
Ώσπου έσπασε το «κακό σπυρί» της πολιτικής μας ζωής κι απαλλαχτήκαμε μαζί με τους «εθνοσωτήρες» της 21ης Απριλίου τού 1967 και από τους βασιλιάδες και τους προστάτες τους…
Δεν αποθεραπευτήκαμε, όμως, από τη «σωτηρολαγνεία», τη δογματική μας πίστη στην απόλυτη αλήθεια και τη «θαυματουργή» δύναμη, που τάχα κουβαλούσαν κάποιοι ηγέτες και πολιτικά κόμματα, καθώς και κάποιες ισχυρές ξένες δυνάμεις, και να αναζητούμε την εύνοιά τους και να εμπιστευόμαστε τυφλά και άκριτα τη ζωή και την αξιοπρέπεια τη δική μας και των παιδιών μας.
Δεν πάψαμε ως τα σήμερα να στηριζόμαστε σε δάνειες δυνάμεις, για να διασφαλίσουμε την οικονομική και πολιτική σταθερότητα καθώς και την εθνική μας ανεξαρτησία.

(Μια άλλη φορά η συνέχεια: «Οι σωτήρες της πολιτικής μας ζωής και η... θεια μου η Σαμφώ».)

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey