Πήρε φωτιά πάλι ο Στράτος. Βαθύφωνος, αργόσυρτος και βραχνιασμένος, με ένα πόνο τραβηγμένο από τα βάθη της ψυχής του κι οι λέξεις να κατρακυλάνε θαρρείς από την άβυσσο και να απλώνουν φιγούρες αρχαίου τραγωδού. Αισθήματα απελπισίας κι ελπίδες βουτηγμένες στην καταχνιά, στο βούρκο, ξεπηδούσαν από τα χείλη του.
«Καινούργια χτυπήματα πισώπλατα μας έρχονται! Δεν αντέχω άλλο. Δε βλέπω φως, δεν έχω αγέρα να ξεπλυθούν τα πνευμόνια μου να αντέξω.»
Πήρε με δυσκολία ανάσα και συνέχισε.
«Πάει, χάθηκε το γόητρό μας, μαύρισαν οι προσδοκίες μας, πέφτουμε στο γκρεμό. Ξεπουλάνε την πατρίδα μας!»
«Καλά τα λες, μα τι μπορούμε να κάνουμ…», προσπάθησα να πω, δε μ’ άφησε να τελειώσω. Σχεδόν μου χίμηξε. Να με δείρει.
«Να διαμαρτυρηθούμε! Όχι κουτσομπολιό και ράδιο αρβύλα, μα να ακουστεί η φωνή μας. Αυτό μπορείς, αυτό να κάνεις.»
Μου έκλεισε απότομα το τηλέφωνο κι απόμεινα κερωμένος, άβουλος μπρος την επερχόμενη καταιγίδα.
Την ίδια ώρα, η τηλεόραση έδειχνε τον ελπιδοφόρο αγώνα τού κοντά αιωνόβιου Θεοδωράκη αντάμα τους πανεπιστημιακούς δασκάλους και τους ανθρώπους που αγαπούν την Ελλάδα μας.

Μια σιγανή, ειρηνική, αλλά με επαναστατικό παλμό ατμόσφαιρα απλώθηκε, γιόμισε την κάμαρα κι ένας εκτυφλωτικός σπινθήρας ξεπηδούσε ανάμεσα τις χιλιάδες πολίτες που έχουν πια φτάσει στα όρια υπομονής και προσμονής τους.
Σε άλλο κανάλι πάλι, ένας αψηλά ιστάμενος κυβερνητικός παράγοντας μας καθησύχαζε πως όλα πάνε καλά, πως καινούργια ανώδυνα φορολογικά μέτρα και περικοπές θα μας σώσουν, έστω κι αν σβήσουν κάθε αντοχή κι ελπίδα του μικρομεσαίου, του υπαλλήλου και του συνταξιούχου.
Ακούμε μέτρα για πάταξη φοροδιαφυγής και νόμους «δικαίου» να εξαγγέλλονται και να μην εφαρμόζονται, να πέφτουν στο κενό και να καλούν τους «θεόπεμπτους» χρηματοδότες να μας κάνουν τη μεγάλη τιμή και διευκόλυνση για να μας ανακουφίσουν με καινούργια δάνεια, να ξεπληρώνουμε τα δάνεια!
Θα μας σώσουν, λένε αυτοί, θα μας ισοπεδώσουν πολύ σύντομα, λένε οι άλλοι.
Και παίζοντας με του πνιγμένου τις ανέλπιδες σπασμωδικές κινήσεις, να σου στο σκρίνιο πιο πέρα οι γνωστοί οικονομικοί αναλυτές και γνώστες των πραγμάτων που μας μιλούν για τραγική κατάσταση κι αδιέξοδο.

Κοιτώ απ’ το παραθύρι, στο βάθος, μια συντροφιά από κάθε λογής ελεύθερους επαγγελματίες, οικοδόμους, εμπόρους, μεσάζοντες, κερδοσκόπους, μεγαλογιατρούς, νομομαθείς και δικηγόρους, με χοντρά πορτοφόλια κι εισπράξεις ανεξέλεγκτες, έχουν στήσει γλέντι τρικούβερτο με αρνιά, κρασιά και τραγούδια. Ένας κοιλαράς με μούσι που σκέπαζε τα προγούλια του σηκώθηκε, σταμάτησε τη μουσική, ύψωσε μια κούπα κρασί κι έκανε πρόποση.
«Στην υγειά των κορόιδων!»
Φωνές, αλαλαγμοί ενθουσιασμού και τσουγκρίσματα με κέφι πολύ, σκεπάσανε τη φωνή του.
Σε μιαν άκρη, ένας ασπρομάλλης, κοκαλιάρης συνταξιούχος είχε κουβαριαστεί και πάσκιζε να σερβίρει τους μεζέδες για να πάρει μερικά περισσεύματα και ψίχουλα να ζήσει. Παραπέρα η κακομοίρα η κυρά-Λένη σκούπιζε τα μάτια της μην αφήσουν στάμπες στα πιάτα που μόλις είχε πλύνει. Ήταν μια ευκαιρία να εξοικονομήσει λίγο φαγητό για τα παιδιά της.

Στην άλλη γειτονιά, μια εκλεγμένη του λαού εθνοπατέρισσα που είχε μαζέψει πολλές ψήφους χάρη στο ωραίο σώμα της και τον πλούσιο άντρα της, άνοιγε με πολύ θόρυβο την ακριβή σαμπάνια για να γιορτάσει με τους συναδέρφους της βουλευτάδες τη δυσανάλογη αμοιβή και παροχές που με «αγώνα» έχουνε κατακτήσει και κανείς δεν σκέφτηκε να τα αγγίξει.
Στην κεντρική πλατεία τούτης της πόλης, νέα παιδιά, ενήλικες και γέροι είχανε κατέβει σε διαδήλωση, για όλα όσα ακούμε και βλέπουμε. Κάποιος πυροβολήθηκε, μπορεί και να σκοτώθηκε, κι ένας άλλος σχεδόν αναίσθητος από τις κλοτσιές μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Έπρεπε, λέει, να επιβληθεί ειρηνικά η τάξη.
Κι αναρωτιέμαι ο άμοιρος, μέχρι πότε, μέχρι πού και πόσο ακόμα θα πληρώνουμε τα λάθη, τις ατασθαλίες, παρανομίες και καταχρήσεις των ιθυνόντων;
«Όλοι μαζί τα φάγαμε», είπανε, μα κι έτσι αν είναι (σίγουρα όλοι έχουμε τις ευθύνες μας), γιατί μόνο εμείς οι άσημοι πληρώνουμε;
Μαζί με σένα, φίλε αναγνώστη, παρακολουθώ, μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά δεν είδα ούτε ένα τρανό να τιμωρείται, και μόνο το Στράτο ακούω, με την αγχόνη να σφίγγει το λαιμό του, να κραυγάζει:
«Έλεος! Πώς, και μέχρι πότε θα αιμορραγώ;»