Δυο επιφανείς πολίτες, ο καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Κώστας Μπέης («Ελευθεροτυπία» 27/3/2009) και ο μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος, που δεν πανηγύρισε επιδεικτικά και αυτάρεσκα ούτε την επέτειο της αρχιερατείας του, ούτε την έκδοση 64 συγγραμμάτων του («Βήμα» 29/3/2009), εξήγησαν με σαφήνεια και επιστημοσύνη ότι η αμετάκλητη απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων, που έστειλε στην φυλακή για έξι χρόνια τον «Άγιο» πρώην Αττικής Παντελεήμονα, είναι υποχρεωτικά εκτελεστή από την Ιερά Σύνοδο, με την καθαίρεσή του από κάθε βαθμό ιερωσύνης και την κατάταξή του στην τάξη των μοναχών.
Ο μεν ερμηνεύοντας τους κανόνες της νόμω κρατούσης Πολιτείας, ο δε αντιμετωπίζοντας τους ίδιους κανόνες από την πλευρά της εκκλησιαστικής δικαιοσύνης, σε συνδυασμό με τους ιερούς κανόνες.
Συμφωνώντας απολύτως σε ένα και το αυτό. Ότι ο εγκάθειρκτος «Άγιος» είναι καθαιρετέος και όχι απλώς εκθρονιστέος, διατηρώντας δηλαδή και μέσα και έξω από τη φυλακή όλα τα προνόμια ενός επισκόπου (αυτοκίνητο, μισθό, δικαίωμα ιερουργείν) και κυρίως το προσωνύμιο του «Αγίου».
Τις θέσεις αυτές επικροτεί και ο ομότιμος καθηγητής του Εκκλησιαστικού Δικαίου του Α.Π.Θ. Χαράλαμπος Παπαστάθης. Η καθαίρεση, λέει, του Παντελεήμονος είναι μονόδρομος.
Αυτό που δε λένε οι δύο έγκριτοι αναλυτές είναι τι πρέπει να συμβεί με τα επτά μέλη της Αγίας και Ιεράς Συνόδου (ο ένας μεταμελήθηκε ήδη δημόσια) που με συνοπτικές διαδικασίες και εν όψει προφανώς της απόφασης του Αρείου Πάγου, έσπευσαν να τον «αθωώσουν», για ευνόητους λόγους.
Δεν έχουν καμμιά ευθύνη αυτοί, που ελαφρά τη καρδία απήλλαξαν από τις βαρύτατες ευθύνες σκανδαλίζοντας πιστούς και άπιστους, αλλά και προκαλώντας σάλο στην ίδια την Εκκλησία, δεν έχουν ευθύνη διακηρύσσοντας σε επίσημα έγγραφα ότι δεν τους δεσμεύει η «κοσμική» δικαιοσύνη, άρα μπορούν να διαπράττουν οποιαδήποτε ανοσιουργήματα, δίνοντας λόγο μόνο στους ομότεχνούς τους ή, αν θέλετε, τους συνιερουργούς τους. Των οποίων τη συγχώρεση έχουν εκ προοιμίου εξασφαλισμένη.
Βεβαίως και έχουν ευθύνη, σχολιάζουν οι γνωρίζοντες. Και μάλιστα ποινική, αφού διέπραξαν το αδίκημα της απιστίας, όταν γνωρίζοντας το στοιχείο της καταδίκης από το Πενταμελές Εφετείο, ένα δικαστήριο ουσίας δηλαδή, που δεν μπορεί και τα πέντε μέλη του να είχαν συνωμοτήσει κατά του νυν εγκαθείρκτου, έσπευσαν να ποδοπατήσουν την απόφαση χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ. Αλλά και ηθική, αφού ενσυνείδητα απήλλαξαν έναν άνθρωπο που καταδικάστηκε αμετάκλητα για κλοπή και σύμφωνα πάντα με τους κανόνες που δήθεν επικαλούνται «Επίσκοπος ή… επί πορνεία ή επιορκία ή κλοπή αλούς καθαιρείσθω και μη αφοριζέσθω.» Ποια μπορεί να είναι η από δω και πέρα πορεία τους στο σώμα της Εκκλησίας, αλλά και στη συνείδηση των πιστών, αφού τάχθηκαν αλληλέγγυοι ενός κλέφτη;
Διότι προφανώς δεν έχουν συναίσθηση οι «Άγιοι» ότι η Εκκλησία, ως νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, λειτουργεί βάσει των νόμων του κράτους και αυτοί είναι υπάλληλοι, που όπως επισημαίνει ο μητροπολίτης Ναυπάκτου, για να αναλάβουν τη διοίκηση των μητροπόλεών τους, έδωσαν διαβεβαίωση ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, ότι θα τηρούν το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους. Και όταν ένας υπάλληλος βλάπτει με τις πράξεις την υπηρεσία του, διώκεται για απιστία.
Και πώς να το καταλάβουν αυτό, όταν ασκούν ανέλεγκτα εξουσία, όταν οποιαδήποτε πράξη ή ενέργειά τους θεωρείται ιερή και απαραβίαστη, όταν τους βλέπουμε καθημερινά πλάι στους εκπροσώπους της Πολιτείας, όταν καμμιά δραστηριότητα του Κράτους δεν αρχίζει χωρίς αυτούς. Από την ορκωμοσία του Προέδρου της Δημοκρατίας, ως τα εγκαίνια του οποιουδήποτε δημόσιου έργου. Ου μην και ιδιωτικού, όπως η ανεπανάληπτη εικόνα που είδαμε («Ράδιο Αρβύλα» του «ΑΝΤ1»), έναν παπά να τελεί αγιασμό στην πίστα μεγάλου ξενυχτάδικου, γνωστού λαϊκού τραγουδιστή. Να ευλογεί δηλαδή έναντι κάποιων ευρώ, δραστηριότητες που καταδικάζονται από τους άμβωνες των εκκλησιών. Θα υπάρξει όμως εισαγγελέας να ασκήσει δίωξη εναντίον τους και θα υπάρξει δικαστήριο να τους δικάσει; Για να αντιληφθεί ο εκ Πλωμαρίου ορμώμενος Νικόδημος, ο καμαρωτός τακουνάκιας, όπως τον αποκάλεσε «Το Βήμα» (15/3/2009), πως διοίκηση της Εκκλησίας δεν είναι η εξυπηρέτηση φίλων και συναδέλφων, αλλά η τήρηση και εφαρμογή μετά λόγου γνώσεως, των κανόνων ιερών και μη που καλούνται να σέβονται όλοι οι πολίτες μιας χώρας. Φοβούμαι πως όχι.
Θα αρκούσε ίσως ως τιμωρία η περιφρόνηση του λαού, η εμφανής αποστροφή του από τα όσα υποκριτικά θα διδάξουν αυτές τις μέρες μ’ εκείνο το μειλίχιο, γλυκό μειδίαμα, με το δήθεν πατρικό προστατευτικό βλέμμα. Η σαφής τήρηση αποστάσεων από όσα διδάσκουν χωρίς να εφαρμόζουν οι δήθεν εκφραστές της θέλησης του Θεού. Αλλά δυστυχώς η διά βίου εκπαίδευση που παρέχεται στους Έλληνες τούς καθιστά υπόδουλους της αντίληψης, ότι αυτοί οι άνθρωποι εξουσιάζουν τη μετά θάνατον πορεία τους. Κι εκεί υποκύπτουν σχεδόν όλοι.
31.3.2009