Εμπρός Εβδομαδίαια Εφημερίδα Νομού Λέσβου - Γυμνασιάρχου Ολυμπίου 4 - Mυτιλήνη - 81100
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
ΕΠΩΝΥΜΩΣ
Φθινόπωρο! Εποχή της σποράς της γης, αλλά και η αρχή μιας άλλης σποράς, αυτής της καλλιέργειας του νου και της ψυχής των παιδιών. Το πλήρωμα του χρόνου θα δείξει αν μπόρεσε η οικογένεια αλλά και το σχολείο να ρίξει τον κατάλληλο σπόρο που θα καρπίσει μέσα στις ψυχές για να βγουν στην κοινωνία ολοκληρωμένες προσωπικότητες, σωστοί άνθρωποι.
Κι αυτόν το Σεπτέμβρη, λοιπόν, το κουδούνι του σχολείου κτύπησε και όλοι οι μαθητές, παλιοί και καινούργιοι, κουβαλώντας ο καθένας τις καλοκαιρινές αναμνήσεις, πλημμύρισαν την αυλή του σαν τις μέλισσες στο μελίσσι τους. Κάθε χρόνο οι παλιοί μαθητές γνώριζαν ότι μετά τον καθιερωμένο αγιασμό, για να πάει καλά η σχολική χρονιά, παραλάμβαναν άλλοι σε κλασσικές άλλοι σε πλαστικές μεγάλες σακούλες κι άλλοι στα χέρια τους το πολύτιμο φορτίο των βιβλίων. Λίγοι οι τυχεροί. Αυτήν τη φορά όλα ήταν διαφορετικά. Ξεχάστε αυτά που ξέραμε. Περασμένα μεγαλεία! Τα βιβλία ακόμα είναι στο στάδιο επεξεργασίας χαρτιού, αφού ούτε το χαρτί είναι διαθέσιμο. Κατά τα άλλα, το Υπουργείο Παιδείας μεριμνά για το καλό του μαθητή, γι’ αυτό και φρόντισε με τις συγχωνεύσεις σχολείων που έκανε να συνωστίσει τα παιδιά σαν παστές σαρδέλες στις αίθουσες, ενώ οι εκπαιδευτικοί καλούνται κατ’ αρχάς να γνωρίσουν μία - μία τις παιδικές ψυχές, εν συνεχεία να τις αναλύσουν, να τις διαπαιδαγωγήσουν και παράλληλα να τις αξιολογήσουν. Δηλαδή θα πρέπει να ξέχασε η υπουργός μας να εφοδιάσει τον κάθε ένα εκπαιδευτικό με ένα μαγικό ραβδάκι μάγου για να γίνονται όλα αυτά κυριολεκτικά ως διά μαγείας. Για το καλό του μαθητή επίσης τα μαθήματα γίνονται από άλλες ειδικότητες, όπως η των Αγγλικών διδάσκει Ιστορία, η των Γαλλικών λογοτεχνία κ.λπ., λες κι έχουμε έλλειψη φιλολόγων.
Επίσης για το καλό του μαθητή φροντίζουν οι ίδιοι αρμόδιοι ώστε με βροχή, με χιόνι ή και χαλάζι να μετακινούν τους μαθητές δημοτικού με λεωφορεία από το ένα χωριό στο άλλο, κάνοντας κι ένα καθημερινό ταξιδάκι.
Είναι πρώτη φορά μεταπολεμικά που η μαθητιώσα νεολαία ζει σε μια τόσο μεγάλη σύγχυση. Στο σπίτι οι γονείς αγχωμένοι. Το Δ.Ν.Τ. και η απόγνωση έχει σβήσει το χαμόγελο από τα χείλη τους. Στο σχολείο, αν γλυτώσουν απ’ την κατάληψη, θα βιώσουν σίγουρα τη μεγάλη εγκατάλειψη στο μεγαλείο της.
Κατά τα άλλα υποσχέθηκαν ένα κομπιούτερ ανά μαθητή. Λέτε να το θεωρούν πιο οικονομικό; Στο όνομα του Δ.Ν.Τ. και της οικονομίας θυσιάστηκαν όπως άλλοτε η Ιφιγένεια σχολεία που με τόσο κόπο και χρήμα κτίστηκαν, μερικά μάλιστα από δωρεές γενναιόδωρων πατριωτών, και αποτελούσαν το καμάρι του τόπου τους.
Και σας ρωτώ λοιπόν... Εμείς οι ταλαίπωροι γονείς που δουλέψαμε, κουραστήκαμε, κάποιοι μάλιστα στερηθήκαμε πολλά, κάναμε τέτοια όνειρα για τα παιδιά μας; Να στερούνται κι αυτά ακόμα τα βιβλία. Εμείς τουλάχιστον η γενιά τού ‘50 - ‘60 βρίσκαμε τον τρόπο να τα προμηθευτούμε. Οι πλούσιοι τα αγόραζαν, οι φτωχοί τα παρελάμβαναν από τα μεγαλύτερα αδέλφια τους, άλλοι τα δανείζονταν από κάποιον καλό φίλο ή γείτονα.
Σήμερα λένε ότι έχουμε δωρεάν παιδεία. Μόνο που για να μάθουν τα παιδιά μας γράμματα, τα οδηγούμε εμείς να περάσουν τις πόρτες της παραπαιδείας, ενώ η Πολιτεία κάνει μία χειρίστου είδους επένδυση για τα παιδιά μας, παραγνωρίζοντας ότι αυτά αποτελούν το μέλλον της χώρας.
Φθινόπωρο! Εποχή της σποράς της γης, αλλά και η αρχή μιας άλλης σποράς, αυτής της καλλιέργειας του νου και της ψυχής των παιδιών. Το πλήρωμα του χρόνου θα δείξει αν μπόρεσε η οικογένεια αλλά και το σχολείο να ρίξει τον κατάλληλο σπόρο που θα καρπίσει μέσα στις ψυχές για να βγουν στην κοινωνία ολοκληρωμένες προσωπικότητες, σωστοί άνθρωποι.
Κι αυτόν το Σεπτέμβρη, λοιπόν, το κουδούνι του σχολείου κτύπησε και όλοι οι μαθητές, παλιοί και καινούργιοι, κουβαλώντας ο καθένας τις καλοκαιρινές αναμνήσεις, πλημμύρισαν την αυλή του σαν τις μέλισσες στο μελίσσι τους. Κάθε χρόνο οι παλιοί μαθητές γνώριζαν ότι μετά τον καθιερωμένο αγιασμό, για να πάει καλά η σχολική χρονιά, παραλάμβαναν άλλοι σε κλασσικές άλλοι σε πλαστικές μεγάλες σακούλες κι άλλοι στα χέρια τους το πολύτιμο φορτίο των βιβλίων. Λίγοι οι τυχεροί. Αυτήν τη φορά όλα ήταν διαφορετικά. Ξεχάστε αυτά που ξέραμε. Περασμένα μεγαλεία! Τα βιβλία ακόμα είναι στο στάδιο επεξεργασίας χαρτιού, αφού ούτε το χαρτί είναι διαθέσιμο. Κατά τα άλλα, το Υπουργείο Παιδείας μεριμνά για το καλό του μαθητή, γι’ αυτό και φρόντισε με τις συγχωνεύσεις σχολείων που έκανε να συνωστίσει τα παιδιά σαν παστές σαρδέλες στις αίθουσες, ενώ οι εκπαιδευτικοί καλούνται κατ’ αρχάς να γνωρίσουν μία - μία τις παιδικές ψυχές, εν συνεχεία να τις αναλύσουν, να τις διαπαιδαγωγήσουν και παράλληλα να τις αξιολογήσουν. Δηλαδή θα πρέπει να ξέχασε η υπουργός μας να εφοδιάσει τον κάθε ένα εκπαιδευτικό με ένα μαγικό ραβδάκι μάγου για να γίνονται όλα αυτά κυριολεκτικά ως διά μαγείας. Για το καλό του μαθητή επίσης τα μαθήματα γίνονται από άλλες ειδικότητες, όπως η των Αγγλικών διδάσκει Ιστορία, η των Γαλλικών λογοτεχνία κ.λπ., λες κι έχουμε έλλειψη φιλολόγων.
Επίσης για το καλό του μαθητή φροντίζουν οι ίδιοι αρμόδιοι ώστε με βροχή, με χιόνι ή και χαλάζι να μετακινούν τους μαθητές δημοτικού με λεωφορεία από το ένα χωριό στο άλλο, κάνοντας κι ένα καθημερινό ταξιδάκι.
Είναι πρώτη φορά μεταπολεμικά που η μαθητιώσα νεολαία ζει σε μια τόσο μεγάλη σύγχυση. Στο σπίτι οι γονείς αγχωμένοι. Το Δ.Ν.Τ. και η απόγνωση έχει σβήσει το χαμόγελο από τα χείλη τους. Στο σχολείο, αν γλυτώσουν απ’ την κατάληψη, θα βιώσουν σίγουρα τη μεγάλη εγκατάλειψη στο μεγαλείο της.
Κατά τα άλλα υποσχέθηκαν ένα κομπιούτερ ανά μαθητή. Λέτε να το θεωρούν πιο οικονομικό; Στο όνομα του Δ.Ν.Τ. και της οικονομίας θυσιάστηκαν όπως άλλοτε η Ιφιγένεια σχολεία που με τόσο κόπο και χρήμα κτίστηκαν, μερικά μάλιστα από δωρεές γενναιόδωρων πατριωτών, και αποτελούσαν το καμάρι του τόπου τους.
Και σας ρωτώ λοιπόν... Εμείς οι ταλαίπωροι γονείς που δουλέψαμε, κουραστήκαμε, κάποιοι μάλιστα στερηθήκαμε πολλά, κάναμε τέτοια όνειρα για τα παιδιά μας; Να στερούνται κι αυτά ακόμα τα βιβλία. Εμείς τουλάχιστον η γενιά τού ‘50 - ‘60 βρίσκαμε τον τρόπο να τα προμηθευτούμε. Οι πλούσιοι τα αγόραζαν, οι φτωχοί τα παρελάμβαναν από τα μεγαλύτερα αδέλφια τους, άλλοι τα δανείζονταν από κάποιον καλό φίλο ή γείτονα.
Σήμερα λένε ότι έχουμε δωρεάν παιδεία. Μόνο που για να μάθουν τα παιδιά μας γράμματα, τα οδηγούμε εμείς να περάσουν τις πόρτες της παραπαιδείας, ενώ η Πολιτεία κάνει μία χειρίστου είδους επένδυση για τα παιδιά μας, παραγνωρίζοντας ότι αυτά αποτελούν το μέλλον της χώρας.