Οι Φίλοι Ιστορικής Μνήμης και Πολιτιστικής Δημιουργίας δημοσιεύουν ένα άρθρο του Απόστολου Κομνηνάκα εξαιρετικά ενδιαφέρον με τίτλο ΤΟ «ΤΥΧΕΡΟ» ΜΟΥΛΑΡΙ.

Στο εισαγωγικό του σημείωμα ο Απόστολος Κομνηνάκας, από τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας των Φίλων Ιστορικής Μνήμης και Πολιτιστικής Δημιουργίας σημειώνει μεταξύ άλλων: «Αλλά, για να αποδώσουμε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι»: Βεβαίως και τιμάμε αυτούς που αναγνώρισαν την Εθνική Αντίσταση. Έστω, με καθυστέρηση σχεδόν σαράντα χρόνων. Κυρίως δε, τιμάμε αυτούς που ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ στο έπος της Εθνικής Αντίστασης, αλλά και στον αντιδικτατορικό αγώνα. Που πλήρωσαν με την ίδια τους τη ζωή ή μαρτύρισαν στα ξερονήσια της εξορίας και στις φυλακές. Πολύ περισσότερο, που την ίδια στιγμή, κάποιοι άλλοι λούφαζαν, σιωπούσαν ή και δεν πήραν χαμπάρι γιατί ..διάβαζαν. Άλλοι δε, ακόμα χειρότερα, είτε συνεργάστηκαν και έγιναν ένα με τους Ναζί κατακτητές, είτε συνεργάστηκαν και υμνούσαν το Απριλιανό δικτατορικό καθεστώς. Από αυτούς, της τελευταίας παραγράφου, κατανοούμε την ενόχληση από το δημοσίευμα. Από τους άλλους, πραγματικά δυσκολευόμαστε να το εξηγήσουμε… Εκτός κι αν θέλουν να τα πουν στη …νύφη και τ’ ακούει η πεθερά…»

Η ιστορία είναι αυθεντική και χωρίς πιπέρι…

Όταν το 1989 κάηκαν οι φάκελοι που διατηρούσε το Ελληνικό κράτος για να ελέγχει τη νομιμοφροσύνη των πολιτών (μη και εισέλθει σε δημόσια υπηρεσία κανένα «μίασμα» μαθές…), ξέμειναν κάποια πιστοποιητικά της Αστυνομίας. Κάποια τα πήρε ο αέρας, εκεί στις Αλυκές Καλλονής που έγινε η «πανηγυρική» καύση και κάποιοι φάκελοι που ξέμειναν στην αποθήκη του Α.Τ., βρέθηκαν διάσπαρτοι απ’ τον αέρα, κατά τη μετακόμιση του Τμήματος στην Αγία Παρασκευή. Και έτσι, κάποια από αυτά τα περίφημα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, βρέθηκαν στα χέρια μου. Ας πρόσεχαν κι αυτά… (τα πιστοποιητικά, εννοώ).

Διαβάζοντάς τα, είναι πράγματι να τραβάς τα μαλλιά της κεφαλής σου (τουλάχιστον) και να λες, «για κοίτα ποιοι διαφέντευαν τον τόπο μας, κατά την …Εθνοσωτήριο (και όχι μόνο) και πήγαμε κατά διαόλου». Ξεχωρίζω, όμως, ένα από αυτά τα διαφυγόντα την καύση πιστοποιητικά, διότι είναι από αυτά που λέμε, «πάει, το τερμάτισαν!». Όπως θα γνωρίζουν οι παλαιότεροι, στις Αλυκές Καλλονής, μέχρι και τη δεκαετία του 1960, και λίγο αργότερα, δούλευε πολύς κόσμος στην εξόρυξη του αλατιού. Δουλειά σκληρή και σε πολύ αντίξοες συνθήκες (κρύο, λάσπη, υγρασία). Αλλά χρειαζόταν το μεροκάματο για τη φτωχολογιά. Το αλάτι φορτωνόταν στα βαγόνια, τα οποία τα έσερναν τα μουλάρια, και από τις ράγες στη σιδερένια σκάλα μεταφερόταν και φορτωνόταν στα καΐκια. Το δε μεροκάματο του μουλαριού, ήταν διπλό από αυτό του εργάτη. Και βέβαια, για να πιάσεις δουλειά, έπρεπε να προσκομίσεις πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων. Ή να προσπέσεις σε κάποιον απ’ τους γνωστούς θεματοφύλακες της εθνικοφροσύνης του χωριού, για να εγγυηθούν ότι δεν είσαι κρυφό μίασμα, αλλιώς δεν έβλεπες μεροκάματο στην Αλυκή. Ούτε εσύ, ούτε το μουλάρι σου. Ναι και το μουλάρι σου!... Διότι το πιστοποιητικό που έπεσε στα χέρια μου (ας πρόσεχε, ξαναλέω), ήταν απορριπτικό. Δηλαδή, «δεν επέτρεπε …στο μουλάρι, να εργαστεί στις Αλυκές, διότι, όχι μόνο δεν είχε πιστοποιητικό νομιμοφροσύνης (!), αλλά ήταν …κομμουνιστικής επιρροής!.» Εντάξει… Προφανώς αναφερόταν στον ιδιοκτήτη του μουλαριού (αχ ρε Χριστοφή, δεν σου έφτανε η εξορία…), αλλά έτσι που ήταν διατυπωμένο, (ποιος ξέρει ποιο δίποδο μουλάρι το είχε γράψει), φαινόταν ότι ο χαρακτηρισμός πήγαινε στο μουλάρι και όχι στο αφεντικό του!. Και έτσι, η οικογένεια του εξόριστου Χριστοφή, μπορεί να έχασε το (καλό) μεροκάματο του μουλαριού, αλλά το μουλάρι, τουλάχιστον, στάθηκε τυχερό, ως μη εθνικόφρον! Άντε να σέρνεις εσύ το βαγόνι μέσα στο λιοπύρι των Αλυκών. Καλύτερα να τεμπελιάζεις και να βόσκεις στη Χαλή Πλάτη κι ας σου έχουν κολλήσει τη «ρετσινιά» του αντεθνικώς δρώντος (μουλαριού, ξαναλέμε..).

Έτσι, για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι, για το τι είδους δίποδα «μουλάρια», κυβέρνησαν τη χώρα στην επταετία (?) της «εθνικής μας Απριλιανής επαναστάσεως…». Να ζούμε και να τους θυμόμαστε.