Όταν λαμβάνει χώρα μια απώλεια, τα παιδιά είναι αυτά τα οποία υπόκεινται στις μεγαλύτερες συνέπειες. Η δομή της οικογένειας, παύει να υπάρχει πλέον όπως υφίστατο όλα αυτά τα χρόνια, με αυτή πλέον την αλλαγή, να αποτελεί και τον βασικότερο παράγοντα επιρροής στον τρόπο έκφρασης του πένθους του παιδιού.

Ο θάνατος του πατέρα, φαίνεται να είναι πιο συχνά συνδεδεμένος με το οικονομικό status της οικογενείας, το οποίο μετά την απώλεια αλλάζει. Παρόλα αυτά, είναι ο θάνατος της μητέρας αυτός ο οποίος προκαλεί στα παιδιά την απώλεια του κυρίου προσώπου φροντίδας τους. Παιδιά τα οποία έχασαν τη μητέρα τους, παρουσίασαν περισσότερα συναισθηματικά και προβλήματα συμπεριφοράς σε σχέση με παιδιά τα οποία έχασαν το πατέρα τους. Επίσης παρατηρήθηκαν διαφορές στην αυτοεκτίμηση, στα επίπεδα άγχους αλλά και στην αίσθηση ελέγχου με τα παιδιά τα οποία είχαν χάσει τη μητέρα τους να υστερούν. Παρόλα αυτά στην ίδια έρευνα, η απώλεια του πατέρα βρέθηκε να συνδέεται με την ανάπτυξη περισσότερων προβλημάτων υγείας τους πρώτους μήνες μετά την απώλεια. Η σωματοποίηση του πένθους του παιδιού το οποίο έχει βιώσει μια απώλεια είναι φαινόμενο συχνό.

Αλλά και η σχέση που είχε το παιδί με τον εκλιπόντα πριν το γεγονός του θανάτου, φαίνεται να παίζει ρόλο στη πορεία που θα ακολουθήσει το πένθος. Αυτή η προθανάτια σχέση περιλαμβάνει τον βαθμό προσκόλλησης στο νεκρό, την εξάρτηση από αυτόν αλλά και την αμοιβαία αλληλεπίδραση με αυτόν. Παιδιά τα οποία είχαν μια καλή σχέση με τον εκλιπόντα γονέα, μιλούσαν πιο εύκολα για τα συναισθήματα τους, έκλαιγαν περισσότερο και επισκέπτονταν το νεκροταφείο πιο συχνά σε σχέση με τα παιδιά με όχι και τόσο στενή σχέση με τον αποθανόντα. Επίσης συχνά συνέχιζαν να συμπεριφέρονται με τρόπους οι οποίοι θα ευχαριστούσαν τον χαμένο γονιό.

Ο βαθμός λειτουργικότητας του γονιού ο οποίος μένει πίσω, αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους παράγοντες στη διαμόρφωση της πορείας του πένθους του παιδιού. Έχει βρεθεί πως μια θετική αντιμετώπιση των γονιών, η οποία παρέχει τόσο ασφάλεια όσο και πειθαρχία στα παιδιά λειτουργεί προστατευτικά στα παιδιά τα οποία έχουν χάσει τον έναν γονέα ανεξάρτητα από το σύνολο των αρνητικών γεγονότων της ζωής.

H μη λειτουργικότητα αλλά και η ύπαρξη μιας κάποιας ψυχοπαθολογίας του γονιού που μένει πίσω από την άλλη, βρέθηκε ότι μπορεί να επηρεάσει με πολλούς τρόπους τόσο το πένθος όσο και τα ίδια τα παιδιά, προκαλώντας τους απόσυρση, άγχος, συναισθήματα κατάθλιψης, δυσκολίες στον ύπνο, συναισθηματικές δυσκολίες αλλά και δυσκολίες συμπεριφοράς, προβλήματα υγείας και απώλεια ελέγχου της ζωής τους. Επίσης, τα παιδιά με ένα τέτοιο γονιό, βρέθηκε να είναι συχνά, λιγότερο ώριμα σε σχέση με τα συνομήλικα τους και να παρουσιάζουν μεγαλύτερα προβλήματα κοινωνικοποίησης. Παρόλα αυτά, το χρονικό διάστημα το οποίο τα παιδιά αυτά παρέμεναν συνδεδεμένα με τον νεκρό γονέα δεν βρέθηκε να διαφέρει από το αντίστοιχο των παιδιών των οποίων ο εναπομείνας γονέας ήταν λειτουργικός.

Άλλος ένας σημαντικός παράγοντας για το πως θα ανταποκριθεί ένα παιδί στο πένθος είναι και η ίδια η οικογένεια. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες οι οποίοι όμως επηρεάζουν και το πως θα ανταποκριθεί η ίδια η οικογένεια στο γεγονός του θανάτου. Αρχικά, το μέγεθος της οικογένειας. Οικογένειες με μεγαλύτερο αριθμό μικρών παιδιών βρέθηκε να είναι λιγότερο λειτουργικές σε σχέση με τις υπόλοιπες. Από την άλλη, μεγάλες σε αριθμό οικογένειες φαίνεται να παρέχουν καλύτερο πλαίσιο υποστήριξης μεταξύ των μελών τους. Η ανάγκη για αναπόληση, ενθύμηση και συζήτηση για τον εκλιπόντα γονέα μπορεί να καλυφθεί πολύ επιτυχώς από τα αδέρφια. Έπειτα σημαντικός παράγοντας είναι και το κατά πόσο δεμένη είναι η οικογένεια που έχει χάσει τον έναν γονέα. Παιδιά οικογενειών οι οποίες ήταν πιο δεμένες μεταξύ τους παρουσίασαν σε μικρότερο βαθμό ξεσπάσματα ση συμπεριφορά τους, παρουσίασαν υψηλότερα επίπεδα αυτοεκτίμησης και σε γενικές γραμμές είχαν καλύτερη διαγωγή.

Τέλος, το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο της οικογένειας όπως επίσης και οι σχέσεις με συγγενείς, φίλους και κοινότητα φαίνεται να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στο πως ανταποκρίνεται μια οικογένεια στο γεγονός της απώλειας, με τα παιδιά των οικογενειών που παρουσιάζουν υψηλότερα «επίπεδα» σε αυτούς τους τομείς να παρουσιάζουν λιγότερα προβλήματα όπως προβλήματα συγκέντρωσης και μάθησης. Παραδόξως, η αυτοεκτίμηση των παιδιών των οικογενειών με υψηλότερα εισοδήματα αλλά και κοινωνικοοικονομικό status δεν παρουσίασε διαφορές σε σχέση με τα επίπεδα των παιδιών άλλων οικογενειών.

https://e-psyxologos.gr/pen8os-sthn-paidikh-hlikia-mprosta-sto-8anato-tou-shmantikou-proswpou-ptyxiakh-e-psyxologos-gr/