Και όμως η Καλλονή και προχτές το βράδυ, ήταν εκεί. Στα μεγάλα σαλόνια του ελληνικού ποδοσφαίρου, με τα μάτια εκατοντάδων χιλιάδων φιλάθλων στραμμένα στο γήπεδο του πρωταθλητή, που γιόρταζε τη φιέστα του.

Κανείς δεν είχε την απαίτηση να …χαλάσουμε τη γιορτή. Αλλά να σταθούμε με αξιοπρέπεια απέναντι στη μακράν καλύτερη ελληνική ομάδα. Και η Καλλονή, παρά τις τόσες απουσίες από το φυλλορρόημα των τελευταίων ημερών, απότοκο του σοφού «όπου φτώχεια και γκρίνια», έστω και οριακά τα κατάφερε.
Κι αν ήταν λίγο πιο τυχερή και πιο προσεκτική, ακόμα και με ενδεκάδα ανάγκης, θα έφευγε από το «Καραϊσκάκη» έχοντας πετύχει ένα τουλάχιστον γκολ της τιμής και την ψαλίδα πιο κλειστή.

Παρ’ όλα αυτά, η Καλλονή αποχαιρετά την κατηγορία έχοντας σχεδόν αποκλειστικά συμπάθειες σε όλους τους καλοπροαίρετους φιλάθλους από την τρίχρονη παρουσία της σ’ αυτήν. Πέρα από το όμορφο ταξίδι λοιπόν,  αυτό θα μείνει ως κεφάλαιο, αν και εφόσον η διοίκηση μόνη ή με συμμάχους, αποφασίσει να παλέψει για την -δύσκολη σε κάθε περίπτωση- επάνοδο.

Ώρες περισυλλογής και ευθύνης λοιπόν, και για την ώρα μόνο δυο σκέψεις. Με δεδομένη την αποχώρηση του Μανούσου, αν πάμε για νέο ξεκίνημα, κάποιες «σημαίες» πρέπει να μείνουν πίσω να κρατούν τη συνέχεια. Σίγουρα λοιπόν προσπάθεια για τον Αναστασιάδη, το Βαλιό (λόγω και εντοπιότητας) και θέση πια στις καρδιές μας, δικαιούται -νομίζουμε- και ο Γιορέντε.

Και βέβαια, μεγαλύτερη επένδυση στους πιτσιρικάδες, γιατί ως τώρα, ό,τι κι αν έφταιγε, δεν είδαμε το κάτι ξεχωριστό.
Αυτά για την ώρα. Για απολογισμούς και -κλεφτές- ματιές στο μέλλον, έχουμε καιρό…