«Ξαναβλέποντας» τις παραστάσεις των θεατρικών μας σωματείων

12/12/2014 - 20:51

Το 2014 που μας αποχαιρετά σε λίγες μέρες, υπήρξε για το ερασιτεχνικό θέατρο του νησιού μας μια χρονιά ιδιαίτερα γόνιμη και δημιουργική. Τα θεατρικά σωματεία της Μυτιλήνης -ΦΟΜ, «Άστεγοι», Θεατρικό Εργαστήρι, ΠασπARTού-, ο ΕΘΟ. Καλλονής, το Αναγνωστήριο της Αγιάσου, οι «Παράλογοι» της Αγίας Παρασκευής, η (νέα) θεατρική ομάδα του Παγγεραγωτικού Συλλόγου, παρουσίασαν τις καινούργιες θεατρικές δουλειές και έδωσαν τη δυνατότητα και την ευκαιρία στο θεατρόφιλο κοινό να παρακολουθήσει ένα ποικίλο, ενδιαφέρον και ποιοτικό θεατρικό ρεπερτόριο.

Ανασκόπηση της θεατρικής παραγωγής τού 2014

Το 2014 που μας αποχαιρετά σε λίγες μέρες, υπήρξε για το ερασιτεχνικό θέατρο του νησιού μας μια χρονιά ιδιαίτερα γόνιμη και δημιουργική. Τα θεατρικά σωματεία της Μυτιλήνης -ΦΟΜ, «Άστεγοι», Θεατρικό Εργαστήρι, ΠασπARTού-, ο ΕΘΟ. Καλλονής, το Αναγνωστήριο της Αγιάσου, οι «Παράλογοι» της Αγίας Παρασκευής, η (νέα) θεατρική ομάδα του Παγγεραγωτικού Συλλόγου, παρουσίασαν τις καινούργιες θεατρικές δουλειές και έδωσαν τη δυνατότητα και την ευκαιρία στο θεατρόφιλο κοινό να παρακολουθήσει ένα ποικίλο, ενδιαφέρον και ποιοτικό θεατρικό ρεπερτόριο.

Επιχειρώ μια ανασκόπηση κάνοντας στάση στις δύο πιο πρόσφατες παραστάσεις.
Την περασμένη άνοιξη, οι «Άστεγοι» ανέβασαν το «Γκαζόν» του Νίκου Μήτσα (σκηνοθεσία: Υπατία Κλαδούχα), μια κωμωδία με πολλές σεναριακές ευκολίες, υπερβολές, ακρότητες τηλεοπτικού τύπου, που δυστυχώς προεξείχαν και ενοχλούσαν παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των ηθοποιών που έπαιξαν πολύ καλά, με κορυφαίο το Σταμάτη Γιαννάκη, που διαρκώς εξελίσσεται υποκριτικά.

Αρχές καλοκαιριού ανέβηκε από το Θεατρικό Εργαστήρι του Δήμου το έργο των Γιώργου Ζηρόπουλου - Θύμιου Μπαλωμένου «Θοδωρής ετών 33 Μ.Χ.» (σκηνοθεσία: Θέμης Χατζηλάμπρου). Έξυπνο κείμενο, σε μια αξιοπρεπέστατη παράσταση, που στήριξαν με τις εξαιρετικές ερμηνείες τους ο Γιώργος Τσαούσης (σκηνική άνεση, υποκριτική δύναμη) και ο Νίκος Σίμος.

Το καλοκαίρι, επίσης, είδαμε τη «Μήδεια» του Μποστ από το ΦΟΜ (σκηνοθεσία: Ανδρέας Σεφτελής), με ευδιάκριτα σκηνοθετικά ευρήματα και την Αγγελική Πολυτάκη πειστική και απολαυστική στο ρόλο της Μήδειας.

Ενδιαφέρον κείμενο, με πολλαπλές φιλοσοφικές και υπαρξιακές αναγνώσεις, σε επιμελημένη και προσεγμένη σκηνοθεσία και διανομή, ήταν το «Ξενοδοχείο των δύο κόσμων» του Έρικ Εμμάνουελ Σμιτ, που ανέβασε ο ΕΘΟ Καλλονής (σκηνοθεσία: Χριστόδουλος Χατζηιωάννου).

Η ομάδα «ΠασπARTού» παρουσίασε το παραμύθι της Αργυρώς Αγγελοπούλου «Ροκ-Α-Μπίλυ στα σύννεφα», με προσκεκλημένη την ίδια τη συγγραφέα (σκηνοθεσία και θεατρική διασκευή: Μαρία Γερούλια).

Δυστυχώς αυτή την παράσταση δεν μπόρεσα να τη δω, όπως δεν είδα τις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη που ανέβασε η νέα και πολλά υποσχόμενη θεατρική ομάδα του Παγγεραγωτικού Πολιτιστικού Συλλόγου (σκηνοθεσία: Θεοφάνης Τάκος) και τους «Μικρούς Φαρισαίους» του Ψαθά από τους «Παραλόγους» της Αγίας Παρασκευής (σκηνοθεσία: Βασίλης Χατζηελευθερίου). Και οι τρεις παραστάσεις είχαν αθρόα προσέλευση κοινού.

Το Αναγνωστήριο της Αγιάσου τίμησε φέτος ένα διακεκριμένο Αγιασώτη λόγιο, τον παπά Χριστόφα Κανιμά (1896 - 1974), ανεβάζοντας την ηθογραφία του «Τι να τα κάνω τα καλά», τόσο στην Αγιάσο, όσο και στην Αθήνα (σκηνοθεσία: ομαδική).

Το φθινόπωρο, το Θεατρικό Εργαστήρι του Δήμου ανέβασε στο Δημοτικό Θέατρο την κωμωδία των Αλ. Ντερπούλη - Σ. Σεραφείμ «Ρωμαίος και Ιουλιέτα, 30 χρόνια μετά» (σκηνοθεσία: Παναγιώτης Μανωλάκας, Βίκυ Μαρμαρινού), με τον ακούραστο και αειθαλή Δημήτρη Καμπά να κλέβει το χειροκρότημα σε μια καλή παράσταση, που σκόρπισε άφθονο γέλιο παρά τους πλατειασμούς και το περιττό άπλωμα του κειμένου.

Σχολικό θέατρο
Πριν περάσω στις δύο πρόσφατες παραστάσεις, θα ήταν παράλειψη να μην κάνω αναφορά στο σχολικό θέατρο. Αρκετά σχολεία (Πειραματικό Λύκειο, Γυμνάσιο Γέρας, 2ο Λύκειο, πολλά δημοτικά), σε μια χρονιά που τα εκπαιδευτικά μας πράγματα δοκιμάζονται πολλαπλώς, δούλεψαν με κέφι και αυταπάρνηση στον απαιτητικό αλλά τόσο ευφρόσυνο χώρο του θεάτρου.

Σημειώνω με θαυμασμό την παράσταση του Γυμνασίου της Αγιάσου «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Μποστ (σκηνοθεσία: Βάγια Μπόντη), που παίχτηκε σε Αγιάσο και Μυτιλήνη, αλλά και την πολύ πρωτότυπη δουλειά του 5ου Γυμνασίου, που με τη μέθοδο του σωματοποιημένου θεάτρου παρουσίασαν σκηνές από ταινίες τού Τσάρλι Τσάπλιν (υπεύθυνη: Λία Κρητικού).

«Υλικό Μήδειας»
Μέσα στο Νοέμβριο, ο ΦΟΜ ανέβασε το έργο του Γερμανού συγγραφέα Heiner Müller «Υλικό Μήδειας», σε σκηνοθεσία του Ανδρέα Σεφτελή, με την Τότα Δρούζα στο ρόλο της Μήδειας, το Μάριο Σπανό στο ρόλο του Ιάσονα και τη Μάρω Γιαννακοπούλου στο ρόλο της Τροφού (το θεατράκι του γέμισε όλες τις ημέρες).

Το σκηνικό ήταν ένας παγωμένος χώρος οριοθετημένος με λωρίδες πλαστικού, όπως τα βιομηχανικά ψυγεία, μέσα στον οποίο υπάρχει το γυναικολογικό κρεβάτι της Μήδειας και το αναπηρικό κρεβάτι του Ιάσονα.

Ο μύθος της Μήδειας και του Ιάσονα έχει γνωρίσει από την αρχαιότητα έως τις μέρες μας πολλές δραματουργικές προσλήψεις, μεταλλάξεις και μεταγραφές. Στο συγκεκριμένο έργο ο Müller φαίνεται να έχει επηρεαστεί περισσότερο από το Σενέκα παρά από τον Ευριπίδη.

Παρουσιάζει τον Ιάσονα ως μια ακραία μορφή πολεμιστή, κατακτητή, αποικιοκράτη, καπιταλιστή, έρμαιο των κατακτήσεών του, να παραληρεί σε ένα ρημαγμένο τόπο, θύτης και θύμα μαζί, νικητής που κατασπάραξε τη ζωή του και καταλήγει τρομαγμένος, ματαιωμένος, ψυχικά άδειος και σωματικά τσακισμένος στο μοναδικό αποκούμπι του που είναι ένα αναπηρικό καροτσάκι.

Ο πόλεμος δεν έχει νικητές, όλοι είναι νικημένοι, όπως ακριβώς το λέει το Τεύκτρος στην «Ελένη» του Ευριπίδη: «Κούρσεψα την Τροία, μα πήγα και εγώ χαμένος».

Απ’ την άλλη, η μάγισσα Μήδεια, παιδοκτόνος, βάρβαρη, ξένη, υπερβατική κόντρα στον ορθολογισμό, μια μαγική μορφή με πολυφωνική ταυτότητα.

«Από περιθωριοποιημένη βάρβαρη γίνεται επίκεντρο και χειραγωγός των εξελίξεων, αποποιείται την ταυτότητα του υποταγμένου θηλυκού και καταστρέφει τον πρώην δυνάστη της, από εργαλείο/εργατικό δυναμικό στα χέρια του εκμεταλλευτή καπιταλιστή, μεταμορφώνεται σε βίαιο κυρίαρχο του παιχνιδιού…», έχει γράψει ο Βάιος Λιάπης για την ηρωίδα τού Müller.

Η παράσταση του ΦΟΜ είχε επιτυχημένα και έξυπνα σκηνοθετικά ευρήματα, όπως τις δύο πλαστικές φιάλες αίμα ως σύμβολα των παιδιών της Μήδειας, τη μουσική παρέμβαση, τη σκηνική λιτότητα.

Ευτύχησε βέβαια και στις δυο ερμηνείες (Δρούζα, Σπανός). Ερμηνείες γεμάτες ένταση κα έξαψη, που φώτισαν το εσωτερικό σκοτάδι των ηρώων.

Στο Μάριο Σπανό αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Βελτιώνεται υποκριτικά συνεχώς, δοκιμάζει νέα πράγματα, μεταπηδά από την κωμωδία στην τραγωδία και ξανά πίσω, υποστηρίζει επαρκώς μικρούς και μεγάλους ρόλους.

Η επιλογή του συγκεκριμένου έργου από τον Ανδρέα Σεφτελή έρχεται ως συνέχεια της «Σκιάς του έρωτα» του Γκαίτε, των «Στιγμών», της «Αποκαλύψεως», του «Υλικού Αντιγόνης» και εντάσσονται στο πλαίσιο μιας ειλικρινούς και έντιμης ιδεολογίας, η οποία διέπει σταθερά την καλλιτεχνική του δημιουργία: να προσφέρει στο κοινό της Μυτιλήνης και ένα είδος θεάτρου δύσκολου, απαιτητικού, που φεύγει από τις γνωστές φόρμες και νόρμες και ανοίγει άλλους δρόμους δραματοποίησης, θέασης και πρόσληψης.

12 ένορκοι
Η θεατρική ομάδα των «Αστέγων», στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης, με πολύ μεγάλη προσέλευση κοινού, παρουσίασε το έργο τού Reginald Rose «12», σε σκηνοθεσία του Κλεομένη Τζαννέτου. Το σκηνικό, λιτό, ένα τραπέζι και λίγες καρέκλες σ’ ένα δωμάτιο ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ, όπου 12 ένορκοι πρέπει να αποφασίσουν για την ενοχή ή την αθωότητα ενός νέου παιδιού που κατηγορείται για το φόνο του πατέρα του.

Το έργο, πολυεπίπεδο και πολυπρισματικό, θίγει μια σειρά από ενδιαφέροντα θέματα, κοινωνικά, δικανικά, υπαρξιακά, πολιτικά, και κινείται πάνω σε καυτά δίπολα: βεβαιότητα - αμφιβολία, γνώση - άγνοια, λογική - συναίσθημα, προκαταλήψεις, στερεότυπα - ορθολογισμός, θανατική ποινή - άρνηση αυτής, ενοχή - αθωότητα, ψυχικά τραύματα - άρση αυτών, συναισθηματικές ανεπάρκειες - πληρότητα, φοβίες - καθαρό μυαλό, μισανθρωπία - συγχώρεση κ.ά..

Η παράσταση ήταν καλοκουρδισμένη και οι ηθοποιοί, αν και οι περισσότεροι από αυτούς δεν είχαν την εμπειρία του σανιδιού, την υποστήριξαν επαρκώς, κερδίζοντας δίκαια το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου.

Μια παρατήρηση μόνο: Θεωρώ ότι η διανομή είχε ένα ορατό πρόβλημα. Οι 12 ένορκοι ηλικιακά κινούνταν πάνω - κάτω στο ίδιο επίπεδο. Ήταν όλοι νέοι. Έλειπαν οι μεσήλικες, οι ώριμοι, οι ωριμότεροι. Αυτό στερούσε από το έργο την απαραίτητη αντιπροσωπευτικότητα, απολύτως αναγκαία για την πειστικότητα και την ψυχολογική διείσδυση και εμβάθυνση των ηρώων.

Νομίζω ότι το έργο αυτό μπορεί να ειδωθεί ως συνέχεια δύο άλλων που είχαν παρουσιάσει οι «Άστεγοι» τα προηγούμενα χρόνια: «Το πείραμα» του
Mario Giordano (θεατρική διασκευή: Κλεομένης Τζαννέτος) (2011) και «Το Αυγό» του Félicien Marceau (2013). Μια τριλογία για τους θεσμούς, τις ποικίλες εξουσίες, τις κρυμμένες αλήθειες, τα βολικά ψέματα, τα συστήματα και τους μηχανισμούς τους, αλλά και το μεγαλείο του ανθρώπου όταν συνειδητοποιεί τις ευθύνες του.

Με αυτές τις σκέψεις, εύχομαι σε όλους τους ερασιτέχνες υγεία, δύναμη για τη νέα χρονιά και ένα πλούσιο θεατρικά 2015.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey