Στο Τμήμα Εγκληματολογικών Ερευνών της Αστυνομικής Διεύθυνσης Λέσβου, χθες το πρωί. Ευγενικοί αστυνομικοί, φανερά αμήχανοι, μου παίρνουν τα αποτυπώματα, με φωτογραφίζουν, ρωτούν ό,τι υποχρεούνται να ρωτήσουν σε περίπτωση μιας σύλληψης. «Με συγχωρείτε, κ. Μπαλάσκα, μήπως έχετε κάποιο τατουάζ σε κάποιο σημείο του σώματός σας;» Χαμογελώ… Απαντώ αρνητικά για να εισπράξω ένα αμήχανο… «συγγνώμη». Dura lex sed lex.

Σκληρός νόμος αλλά νόμος. Κι αυτό ορίζει ο νόμος στην περίπτωση συλλήψεως.

Και μετά, πλύσιμο, βενζίνη να φύγει το μελάνι των αποτυπωμάτων… Ο αστυνομικός, αμήχανος πάντα, πότε να μου δίνει σαπούνι και πότε χαρτί να σκουπιστώ… Χαμογελά κι αυτός μαζί με μένα πικρόχολα… Αναρωτιέμαι για το «γιατί» της συμπεριφοράς. Μια κλειδωμένη συμπεριφορά. Τι να πει; Τι θα ήθελε να πει;

Έξω από την Αστυνομία, παίρνω ένα ταξί. Να με πάει στο γραφείο μου. Ο ταξιτζής μού χαμογελά. Τον ρωτώ αν μπορώ να ανάψω τσιγάρο; «Το ρωτάτε;», μου απαντά. Λίγη ώρα μετά, αποβιβαζόμενος τον ρωτώ τι του χρωστώ.

«Τίποτε. Κράτα και μη δειλιάσεις στις πιέσεις του», μου απαντά. Δεν προλαβαίνω ούτε «ευχαριστώ» να πω και εξαφανίζεται…

Ο σκύλος, σα να ξέρει τι έχει συμβεί, δε ζητά χάδια όπως κάθε μέρα. Σηκώνεται πάνω μου, όρθιος στα δυο του πόδια, να με φιλήσει… «Μπλάκυ», του λέω, «άσε με μη με λερώσεις κι έχω δικαστήριο…

«Δικαστήριο»; Ναι, δικαστήριο. Άλλο ένα δικαστήριο, για άλλη μια αποκάλυψη, γιατί οι πολίτες δικαιούνται να γνωρίζουν.

Παίρνω ό,τι χαρτιά χρειάζομαι… Στο δικαστήριο, λίγη ώρα πριν την έναρξη της δίκης, με περιμένουν πολλοί, δεκάδες φίλοι, συμπαραστάτες στην υπόθεση της υπεράσπισης της δημοσιογραφίας, αλλά και του δικαιώματος υπεράσπισης της Δημοκρατίας, της μνήμης, της ιστορίας.

Μπαίνοντας στην αίθουσα του δικαστηρίου, ένας δικαστικός υπάλληλος μου λέει χαμηλόφωνα. «Για ετούτο το σκαμνί που θα κάτσεις σήμερα, να είσαι πολύ περήφανος.»

Ναι… Αυτό ήταν. Ετούτο ήταν το συναίσθημα για το οποίο αναρωτιόμουν ώρα τώρα. Καιρό είχα να το νιώσω… Ήμουνα περήφανος. Πολύ περήφανος.

Λίγο πριν αρχίσει η διαδικασία, ο Δημήτρης μού έφερε κάτι χαρτιά. Στην πρώτη σελίδα, τα λόγια τού Αλμπερ Καμύ. «Όταν έστω ένας άνθρωπος υψώνει τη γροθιά του μπροστά σε ένα τανκ, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να δηλώνει απαισιόδοξος.»

Χθες στο δικαστήριο, δίπλα μου βρέθηκαν πάρα πολλές σηκωμένες γροθιές ενάντια στο τανκ του νεοναζισμού. Σας ευχαριστώ όλους. Ραντεβού την Τετάρτη!