Από την εθολογία που εξετάζει τις ομοιότητες ανάμεσα στις συμπεριφορές των ζώων και του ανθρώπου, ένας φίλους μού εξιστόρησε.

Κάποτε τοποθέτησαν σ’ ένα ράφι μια μπανάνα και έβαλαν μια σκάλα. Σ’ ένα χώρο φιλοξενούσε πολλές μαϊμούδες.

Την πρώτη απ’ αυτές που ανέβαινε τη σκάλα για να πιάσει την μπανάνα, πριν τη φθάσει, οι άνθρωποι την κατάβρεχαν με κρύο νερό. Το ίδιο έκαναν και στις επόμενες προσπάθειές της, ώσπου το ζώο, με την αρνητική ενίσχυση, παραιτήθηκε.

Οι άλλες μαϊμούδες παρακολουθούσαν. Όταν κάποια άλλη απ’ αυτές προσπαθούσε να επαναλάβει τη διεκδίκηση της μπανάνας, οι άλλες δεν της το επέτρεπαν, την αποθάρρυναν και συχνά την έδερναν γιατί θυμόντουσαν τα πάθημα της προηγούμενης συντρόφου τους.

Είναι σαφής ο παραλληλισμός. Εμείς, οι μαϊμούδες· η μπανάνα, ψωμί - παιδεία - ελευθερία· σκάλα, η ανισόρροπη δημοκρατία και πίσω απ’ τις μάνικες με το κρύο νερό, οι αστυνομικές δυνάμεις καταστολής, που με βία αναγκάζουν τους πρωτοπόρους να φθάσουν το σκοπό τους.

Παράλληλα, εκβιάζουν και εξοργίζουν το λαό, ώστε όχι μόνο να αποσύρεται, αλλά και να αποθαρρύνει τους τολμηρούς διεκδικητές. Και πολλές φορές τον τιμωρούν με κοινωνικό αποκλεισμό ή άσκηση βίας.

Ο λαός των νοημόνων μαϊμούδων. Πώς είναι δυνατόν να επαναφέρουν στην κυβέρνηση εκείνους που με δόλο μάς οδήγησαν στην εξαθλίωση;

Το μεγάλο ψέμα: του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει.

Κι όμως, μια απονευρωμένη κοινωνία χωρίς προστατευτικά αντανακλαστικά, έχει παραδοθεί στην ατέλειωτη σφαγή των δικαιωμάτων της, στον εκβιασμό, στη βούληση των Ευρωπαίων μαντρόσκυλων, των αδηφάγων τραπεζών και στον εξουσιασμό των Αμερικανών.

Τα 350 ευρώ της σύνταξης είναι εγκληματική ταλαιπωρία, για κείνους που καταχράστηκαν τον ιδρώτα, την εργασία τους, τη ζωή τους.

Βίλες και άκρατες δαπάνες στο κεφάλαιο που αυγαταίνει, φτώχεια και πόνος στους ταπεινούς.

Λαός μαϊμούδων. Χαμένη αξιοπρέπεια και μόχθος. Κι εκείνοι που μας έφεραν εδώ, καγχάζουν μες στη χλιδή τους.