Χάραμα, σχισμή σε τοίχο απελπισίας συμπαγή, η Πρωτοχρονιά. Το βλέμμα, άπληστα ζητά το φως της ελπίδας, την αρχή. Ποδαρικό, κρατικός λαχνός, ευχές και ροδοπαππούδες σαν έκφραση συμβολική, ευημερίας. Στου άγνωστου τη ροή, στου απρόσμενου την προσμονή, πολώνεται η ελπίδα και το νόμισμα, την τύχη στη βασιλόπιτα του χρόνου, αναζητά.

Η τράπουλα αναδεύεται, ριγά, ζωντανεύει, ανακατατάσσεται, ανακατεύεται, αναδιανέμεται και μυριάδες πιθανότητες διαμορφώνουν την προσμονή για το καλύτερο χαρτί.
Τα παράπονα και οι ματαιώσεις διασκεδάζονται και στη ριπή της ελπίδας σκιρτά η καρδιά και τα θέλω που αναδύονται, αποκτούν οντότητα.
Φωτίζει η Πρωτοχρονιά το σκηνικό της αβεβαιότητας και της απελπισίας.

Αρχή καινούριας ευκαιρίας έτσι που η ζωή, ο χρόνος, κομματιάζεται σε χρόνια και την συνέχεια της ματαιότητας του χάνει.
Στη δυνατότητα της ψυχής σβήνουν οι άσχημες αναμνήσεις και ξεθωριάζουν του πόνου και των τραυματικών εμπειριών, οι μελανιές.

Ξαπόσταμα κάτω απ’ το Πρωτοχρονιάτικο δέντρο του κουρασμένου περιπατητή της βιοπάλης, ο ιδρώτας του αγώνα στεγνώνει απέναντι από το τζάκι που περιμένει την Αγιοβασιλιάτικη κάθοδο με το δώρο που θα φέρει συμβολικά την αποκατάσταση μιας χαμένης επικοινωνίας. Και τα παιδιά οσμίζονται το μήνυμα του παραμυθιού και μεταφέρουν απαιτήσεις και ζητούμενα στο έλκηθρο του Αϊ Βασίλη, που διασχίζει με το χοντρό παππούλη και τους ταράνδους, την απλωσιά του αγνώστου ουρανού.

Ο χιονάνθρωπος τη μοίρα του αποδέχεται και παγωμένος ο ίδιος, την παγωνιά αψηφά. Πρωτοχρονιάτικη ελπίδα. Ζεσταίνοντας την ψυχή, φωτίζεται ο νους, η αυταπάτη ενσαρκώνεται και γίνεται υπαρκτή με παραληρητική βεβαιότητα. Όλα θα πάνε καλά. Τα χείλη εκπέμπουν ευχές και παρασύρουν τη διάθεση, στο φωτεινό κύκλο.
Η συμπόνια, η συμπαράσταση στον πόνο, την ανέχεια, την κακουχία του άλλου, δυναμώνουν την αρετή του ανθρώπου καθώς γλυκαίνει η ψυχή και το χαμόγελο στα χείλη του χαράσσεται.
Η ομορφιά ανατροφοδοτείται από την ομορφιά.

Καινούρια ρούχα και παπούτσια και χάντρες στο λαιμό των κοριτσιών και λαμπερές τουαλέτες στα ρεβεγιόν του κοινωνικού θεάτρου.
Κάποιος να δώσει είναι έτοιμος τη μέρα τούτη και κάποιος να πάρει περιμένει, για να δώσει κι αυτός με τη σειρά του ό,τι μπορεί.
Η αλυσίδα της κοινωνικότητας σπασμένη μέσα στη ρουτίνα και τον εγωισμό, ξανασυνδέεται με τη μοναδική «κόλλα» που μπορεί τους κρίκους να ενώσει, την «κόλλα» της αγάπης.

Κωμαΐτης Γ.