Πήγαινα στην Α΄ λυκείου την προηγούμενη φορά που είχα δει συναυλία του συγκροτήματος «Σπυριδούλα» σε μια συναυλία. Χρόνια πολλά πριν…

Και τώρα, μαζί με μένα και κάμποσους ακόμη της δικής μου «φουρνιάς», στα Τσαμάκια το βράδυ του Σαββάτου… Ήταν μαζί και νεαροί, μικρότεροι ακόμη και απ’ τα παιδιά μου, που παρασύρθηκαν όπως και μεις οι παλιοί, απ’ τους ίδιους δυνατούς ήχους.

Η ζωντανή ιστορία του ελληνικού ροκ είναι ένας προσδιορισμός που ευσταθεί για τη «Σπυριδούλα», που μαζί με τους «Magic de Spell» κατάφεραν να ταξιδέψουν όσους έψαξαν να βρουν στην πρώτη συναυλία του φετινού καλοκαιριού την απόδραση απ’ την καθημερινότητα που συνήθως πετυχαίνει η καλή μουσική.

Θες γιατί ένιωσα ευτυχής που τα ακούσματα του «χτες» παραμένουν ικανά να με συγκινήσουν και σήμερα, θες γιατί πιστεύω πως κάτι τέτοιες βραδιές ανήκω στους τυχερούς ανθρώπους, σε εκείνους που μαζί με το ταίρι τους και μια μπυρίτσα στο χέρι ξέρουν ότι μπορούν να κατακτήσουν τον κόσμο, γυρνώντας στο σπίτι, γύρισα και το χρόνο πίσω, εκεί στα 16 μου.

Τι κι αν όλα τα παντελόνια εκείνης της εποχής, οι «τζιν σωλήνες» που φοράγαμε ή τα μαύρα φούτερ με τα ονόματα των ξένων συγκροτημάτων, έχουν λειώσει και δεν κάνουν πια ούτε για ξεσκονόπανα, το αντάμωμα με τους στίχους μιας αειθαλούς εφηβείας με ξανάνιωσε.

Δεν ξέρω αν τα «Φώτα Απέναντι», ηθικοί αυτουργοί αυτού του… εγκλήματος που συντελέστηκε έτσι στα ξαφνικά, κατάφεραν να καλύψουν τα έξοδά τους, μια και δεν υπήρξε η προσδοκώμενη για το γεγονός ανταπόκριση, ξέρω όμως πως οφείλουμε στους διοργανωτές ένα τεράστιο «ευχαριστώ». Όλοι εμείς που γυρίσαμε το κοντέρ του χρόνου πίσω.