Υπάρχει και δηλώνεται προσπάθεια των ανθρώπων με κοινωνική συνείδηση να αντιδράσουν στον ηθικοκοινωνικό κατήφορο και να εγκαταστήσουν μηχανισμούς ανατροπής της διαφθοράς και ανάσχεσης του εκφυλισμού.

Όμως ο αριθμός των ενδιαφερομένων στο γενικό αριθμό των αδιάφορων συντηρητικών, οπισθοδρομικών ανθρώπων, είναι πολύ μικρός.

Ταυτόχρονα, η οργάνωσή τους σε κοινότητα εθελοντών ή σε συγκροτημένο οργανισμό είναι ανεπαρκής, αβοήθητη και μικρής εμβέλειας.

Εκτός όμως από το μικρό αριθμό των ανθρώπων που νοιάζεται αυθεντικά και έντιμα για τα κοινά και προσπαθούν, υπάρχουν και άλλα εμπόδια που αχρηστεύουν ή αποδυναμώνουν τη θέλησή τους.

Κατ’ αρχήν οργανωμένα συμφέροντα ανθρώπων, ομάδων, συντεχνιών, κυβερνήσεων και φαύλων κύκλων αντιδρούν στην αθωότητα και την προσφορά των «αδιάφθορων».

Στήνουν παγίδες, παραπλανούν, ενοχοποιούν, κατηγορούν, ενσπείρουν καχυποψία για τη γνησιότητα των προσπαθειών αυτών.

Συκοφαντούν και στο γενικό κλίμα της παράνοιας και της δυσπιστίας τους, αποδίδουν πονηρά κίνητρα σε εκείνους που το μόνο που θέλουν είναι να βοηθήσουν τον ιδεολογικό αγώνα της προσφοράς.

Βάζουν γραφειοκρατικά εμπόδια στις ενέργειες για να εξελιχθεί μια δομή, να γίνει κάτι καινούργιο, να ενεργοποιηθεί η οικονομική προσφορά των πλαισίων στήριξης της Ευρώπης.

Δημιουργούν «θολά νερά» γιατί σ’ αυτά ψαρεύουν καλύτερα.

Για εκείνους που έχουν μια διακαή πρόθεση να σπρώξουν ένα βήμα μπροστά στην εξέλιξη σ’ όποιον τομέα εθελοντικής προσφοράς, ένας αριθμός έντεχνων εμποδίων στήνεται.

Ζητάς π.χ. να δεις κάποιους διοικητικούς παράγοντες και προσπαθείς να τους εμπνεύσεις και να τους βάλεις στον «κόπο» να βοηθήσουν με κάποιο τρόπο, με κάποια παρέμβαση, επίσημη ή ανεπίσημη, τις προσπάθειές σου.

Και συναντάς κλειστές πόρτες ή ευγενική πρόφαση για τους λόγους που τάχα αυτό δεν μπορεί να γίνει, γιατί δήθεν υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα που έχουν προτεραιότητα.

Τους χτυπάς τον κώδωνα του κινδύνου για κάτι που δεν πάει καλά και πρέπει να γίνουν ενέργειες ώστε να αποσοβηθούν κίνδυνοι και απευκταία.

Και η απάντηση είναι η παραπομπή σε ανώτερα κλιμάκια που δεν έχεις πρόσβαση.

Μιλάς για τον άμεσο κίνδυνο να αχρηστευθούν προσπάθειες και λύσεις, που για να επιτευχθούν χρειάσθηκαν δεκαετίες, και το μόνο που εισπράττεις είναι η δήλωση «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Ίσως στ’ αλήθεια να μην μπορούν. Οι γιατροί π.χ. που πρέπει να επανδρώσουν το ψυχιατρικό, διορίζονται από το υπουργείο.

Είναι αλήθεια επίσης ότι δεν υπάρχει ζήτηση και οι επικουρικοί που διορίζονται, φεύγουν για προσωπικούς λόγους ή για άλλους λόγους, ψυχολογικούς, οικονομικούς, τοπογραφικούς ή ακόμα και αδυναμίας τους να αντεπεξέλθουν στις σκληρές και χωρίς οικονομικό αντάλλαγμα συνθήκες δουλειάς.

Όμως, ποιος στ’ αλήθεια μπορεί να συλλάβει το αποτέλεσμα για την παραμέληση των ψυχασθενών στο νησί, όταν οι άνθρωποι που στηρίζουν τη δομή, λόγω της υπέρβασης των δυνατοτήτων τους, τη συνταξιοδότησή τους ή ακόμα και την αγανάκτησή τους, φεύγουν;

Ποιος θα καταλάβει ότι η «ηρωική προσπάθεια» κάποιων ανθρώπων και η πρωτοβουλία τους και η εμμονή τους να παραμένουν, πηγάζει από τη συνείδηση και την ιδεολογία τους και δεν είναι συμφέρουσα γι’ αυτούς επιλογή;

Σιγά - σιγά η απογοήτευση πλημμυρίζει και παρασέρνει την πρόθεση για προσφορά, τη θέληση για να γίνει κάτι καλύτερο.

Η κούραση, η εγκατάλειψη, η απομόνωση, η απόρριψη και η αίσθηση για κάθε προσπάθεια πέφτει στο κενό, οδηγεί τους ανθρώπους της αλήθειας στη μελαγχολία, τη ματαίωση και την ηθικοκοινωνική απομόνωση.

Έτσι, όλα βυθίζονται στην απραξία, την οπισθοδρόμηση και τον εκφυλισμό.

Η απογοήτευση γίνεται η μητέρα της παραίτησης.