Αλήθεια, πώς μπορείς να σκεφθείς λογικά μέσα στη θολούρα των καιρών; Ένστικτα και ενορμήσεις του καθενός, πολιτικές και κοινωνικές ταυτότητες -ιδεολογικές και άλλες- για τον καθένα που τις «κουβαλάμε σα σταυρό», όπως θα ’λεγε και ο Α. Ζιντ, γελοίος αριστερός ναρκισσισμός, δεξιά «παπάρα» και μετα-βλαχαδερός κοινοβουλευτισμός τύπου «Μ-ΠΑΟΚ», βολικές έως βλακώδεις παραποιήσεις της πραγματικότητας, απάτες, αυταπάτες και αυτεξαπατήσεις ως φτηνιάρικο «μπριάμ» δημόσιου λόγου, Κρήτες «Μακεδονομάχοι» και Μακεδόνες με φουστανέλες κι όμως η Ελλάς διχασμένη σε ποταπό ποδοσφαιρικό επίπεδο για ένα γκολ… Δέκα χρόνια με νοσηρή κρίση των πάντων και μυαλό δε λέμε να βάλουμε…

Πώς σκέφτεται άραγε κανείς ενόψει αυτών; Εάν σκέφτεται! Στρέφεται ίσως σε ερωτήσεις, απορίες, διλήμματα κι απαντήσεις που έχουν δοθεί στο παρελθόν, συχνά  λάθος, ενίοτε -αν και σπανίως- ορθές. Μ’ αυτή τη λογική, θα σας πω μιαν άσχετη ιστορία, μιαν προσωπική εμπειρία. Πάνε χρόνια πολλά, όταν ο Ιάνης Ξενάκης έδωσε μια συναυλία στο Ηρώδειο. Ο Ξενάκης ήταν μια από τις εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις βαθέως διανοητού που συνέπραξε στην εξέλιξη του Πολιτισμού. Παραμορφωμένος στο πρόσωπο από χειροβομβίδα των εμφυλίων συγκρούσεων, ένας εκ των της περίφημης ομάδας που μεταφέρθηκαν στη Γαλλία του τέλους του ’40, εξελίχθηκε σε πρωτεύοντα διανοητή που κατέλαβε τρεις έδρες στη Γαλλική Ακαδημία, των Μαθηματικών, της Αρχιτεκτονικής και της Μουσικής. Αυτό το πυκνό πνεύμα, βρέθηκε ενώπιον του «αλαλάζοντος» ακροατηρίου της μεταπολιτευτικής κουλτουρο-Αθήνας με την έντονη προδιάθεση μεταμοντέρνου σχετικισμού, το οποίο στην καλύτερη των περιπτώσεων εδονείτο από ακούσματα ρεμπέτικου, μουσικού επαναστατικού ρυθμού Θεοδωράκη, με τη βοήθεια «αγνώστου Θεού» από το μείγμα μαντολινάτας του Μάνου με τον υπερ-ρεαλισμό του Γκάτσου. Όσον ο Ξενάκης ξετύλιγε τις απόπειρες του να συνδέσει τα στοχαστικά μαθηματικά με τις ατονικές αρμονίες, το κοινό ταλαιπωριόταν, με τα οπίσθια του να τρίβονται εναγωνίως στα μάρμαρα του θεάτρου. Όταν τέλειωσε η συναυλία κι ήλθε η «λύτρωση», το κοινό -ως τυπικοί Ελληναράδες της γιαλαντζί διανόησης που καταλαβαίνει ολίγον από «αντάρτικα» και θούριους του Μίκη στην καλύτερη των περιπτώσεων- ξέσπασε σε ουρανομήκεις ζητωκραυγές και άφθονα παλαμάκια. Καθότι έτσι έπρεπε ιδεολογικώς. Έμπαινε κι έβγαινε στη σκηνή ο Ξενάκης, το πρώτο βιολί, η ορχήστρα, τίποτα… το κοινό δοκιμασμένο στην υποστήριξη του ακατανόητου -αρκεί αυτό να έχει διαπιστευτήρια «ελληνοπρεπούς αριστερίλας»- έδινε τα ρέστα του! Κάποια στιγμή, ο Ξενάκης έκανε μια κίνηση μαέστρου που υπεδείκνυε την εντολή να λάβει η ορχήστρα τη θέση της, προς εκτέλεση ενός ακόμα έργου. Και τότε, ακούστηκε στεντόρεια μια ανώνυμη φωνή τρόμου: «Φτάνει, παιδιά, θα ξαναπαίξουν… Παναγία μου». Το παράδειγμα μ’ ακολουθεί χρόνια: «Φτάνει, παιδιά, ο Τσίπρας διαπραγματεύεται». Πάλι!

Στο πλαίσιο αυτό, το στρατηγικό ερώτημα είναι ένα: η παρέα του Τσίπρα κάνει ό, τι κάνει σε μια στρατηγική «μαδουροποίησης» της χώρας ή, απλώς, είναι μια παρέα τυπικά νοητικώς ανικάνων που «κλ… » ψηλότερα από τον «κωλ… » τους; Υπάρχουν σχολές σκέψεις για αμφότερες τις προσεγγίσεις. Όποια κι αν είναι η ορθή απάντηση, το τελευταίο επεισόδιο με τις φρεγάτες από τη Γαλλία ή οι διοικητικές περιπέτειες της Ελληνικής Υπηρεσίας Διαστήματος, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αυτό που πρέπει όλοι να καταλάβουν είναι ότι οι επιπτώσεις είναι βαριές και βάθους χρόνου για τη χώρα.

Στην περίπτωση των φρεγατών, π.χ., οι βλάβες είναι πολλαπλές και στρατηγικού επιπέδου. Είδαμε ένα ρετάλι της εθνικο-λαϊκιστικής δεξιάς να επιχειρεί εκλογική νομιμοποίηση μέσω της ελληναράδικης ενίσχυσης των Ενόπλων Δυνάμεων κι έναν απονομιμοποιημένο παλαίμαχο της Αριστεράς -απολύτως και προσωπικά υπεύθυνο για τα τρέχοντα παθήματα μας- να γελοιοποιούν αλλήλους και πρωτίστως τη χώρα, τις αποτρεπτικές και επιθετικές δυνατότητες της, το μέλλον και όλους εμάς. Εξέθεσαν το μόνο Σύμμαχο που ευθέως και διεθνώς δήλωσε υποστήριξη: τον Πρόεδρο Μακρόν, στην εσωτερική του πολιτική σκηνή. Μας εξέθεσαν, ως χώρα, στην κριτική των Γερμανών, που έσπευσαν να καταγγείλουν κάποια αθέμιτη συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας με αντίτιμο τα χρήματα των φορολογουμένων τους. Και βέβαια, οι Τούρκοι στρατηγοί κάνουν πάρτι -εκεί που αρχικά είχαν παγώσει ενόψει της προοπτικής στρατηγικών Ελληνικών όπλων- αντιλαμβανόμενοι ότι έχουν να κάνουν απλώς με τα παιδιά της ανίερης παρέας του Μαξίμου.

Αυτό το μπάχαλο δεν αφορά μόνο στις Ένοπλες Δυνάμεις. Είναι εθνική ταυτότητα πλέον σε όλα τα πεδία. Η κοινωνία μας δεν είναι αθώα έναντι αυτού. Η παρέα του Τσίπρα είναι απλώς η προσφορά στη ζήτηση που εμείς δημιουργούμε. Ουδείς, εξ Ημών, αναμάρτητος!