Στην Παιδαγωγική απαντά ο όρος «Κυβερνητική τέχνη» που αναφέρεται στην τέχνη της διοίκησης και διακυβέρνησης μιας ομάδας κ.λπ. Σύμφωνα, λοιπόν, με την τέχνη αυτή η ποινή, όπως και ο έπαινος, αποτελεί βασικό παιδαγωγικό μέσο. Ορίζει μάλιστα τη διαδικασία που πρέπει να ακολουθείται στην επιβολή μιας ποινής και λέει πως προηγείται η προειδοποίηση, ακολουθεί η απειλή και, τέλος, η επιβολή της προβλεπόμενης ποινής. Εκείνος, δηλαδή, που ασκεί εξουσία και έλεγχο, αν διαπιστώσει πως κάποιος παραβιάζει κάποιο καθιερωμένο κανόνα ή αρχή προειδοποιεί τον παραβάτη πως, αν δεν συμμορφωθεί με τους κανόνες, θα υπάρξουν συνέπειες. Αν ο παραβάτης εξακολουθήσει την ίδια συμπεριφορά, τότε ακολουθεί κάποια απειλή για την επιβολή κάποιας ποινής και, αν δεν επιτευχθεί το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, επιβάλλεται η ποινή χωρίς προϋποθέσεις και συμβιβασμούς.

Υπάρχει κάποια ομοιότητα ανάμεσα σε αυτά και την πολιτική που ασκεί η Τουρκία απέναντι στη χώρα μας. Η Τουρκία και οι ηγέτες της θεωρούν ότι είναι αυτοί που ασκούν την εξουσία στην περιοχή και ορίζουν τους κανόνες με βάση τους οποίους πρέπει να φέρονται οι άλλοι απέναντί τους. Είναι κατά κάποιο τρόπο ο δάσκαλος! Εμείς είμαστε οι μαθητές που πρέπει να μάθουμε καλά το μάθημά μας, ιδιαίτερα αυτό της Ιστορίας. Ο Ερντογάν και οι συνεργάτες του συνέχεια τονίζουν πως δεν είμαστε «καλά παιδιά» και μας απειλούν πως θα μας τιμωρήσουν «ερχόμενοι κάποια νύχτα» ή «ρίχνοντας κάτι πυραύλους» που φτάνουν δεν ξέρω μέχρι που, λες και έχουν σκοπό, αφού καταλάβουν τη χώρα μας, να αρχίσουν να απειλούν την Ιταλία! Λησμονούν μόνο ένα πράγμα, ότι, σύμφωνα με την «Κυβερνητική τέχνη», αν επαναλαμβάνεις τις απειλές και δεν προχωρείς στην υλοποίησή τους καταλήγεις να γίνεσαι περιγέλαστος σε εκείνους που απειλείς, αλλά και τους άλλους. Αυτό συμβαίνει σήμερα και με τους Τούρκους. Αυτό, θαρρώ, σημαίνει και η στάση της αντιπολίτευσης στην Τουρκία που λέει στον Ερντογάν «Κάνε το. Τι απειλείς και δεν το κάνεις;». Όμως φαίνεται πως οι Τούρκοι είναι επιρρεπείς στον αυτό-εξευτελισμό.

Αλήθεια, πιστεύει ο Τούρκος Πρόεδρος πως οι Έλληνες θα υποχωρήσουν και θα αποστρατιωτικοποιήσουν τα νησιά του Αιγαίου που απειλούνται ή ότι θα τους παραχωρήσουν το μισό Αιγαίο για οικονομική εκμετάλλευσή; Μπορεί η Τουρκία να είναι πιο μεγάλη χώρα από τη χώρα μας σε έκταση και πληθυσμό, αλλά, όπως είχε πει ο Παλαμάς, «η μεγαλοσύνη εις τα έθνη// δε μετριέται με το στρέμμα……». Αυτό άλλωστε μαρτυρούν και οι περιπέτειες στις οποίες έχει εμπλέξει τη χώρα του ο φίλος του Ερντογάν, ο Πούτιν, πιστεύοντας στη δύναμή του.

Η Ιστορία του ελληνικού λαού δείχνει πως αυτός είναι πρωτίστως «ηρωικός», ότι, αν χρειαστεί, βάζει πάνω απ’ όλα την τιμή και την αξιοπρέπειά του και δεν παραδίδεται. Το έδειξαν οι αρχαίοι Έλληνες στις αρχές του 5^ου αι. π. Χ., τότε που οι βάρβαροι Πέρσες εκπροσωπώντας ένα απολυταρχικό καθεστώς όμοιο με αυτό του Ερντογάν ήρθαν από την Ανατολή στη Ελλάδα με σκοπό να την κατακτήσουν και, όταν ζήτησαν από τους Έλληνες να παραδώσουν τα όπλα τους, ο Σπαρτιάτης Λεωνίδας είπε το πολυθρύλητο «Μολών λαβέ» (=έλα να τα πάρεις), φράση που έγινε σύμβολο της αξιοπρέπειας όλων το λαών. Αυτή η φράση ενέπνευσε και τον ποιητή Καβάφη να γράψει το ποίημά του Θερμοπύλες, όπου λέει «Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των// ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες. // Ποτέ από το χρέος μη κινούντες…».

Αλλά δεν μαρτυρεί μόνο αυτό την «ηρωική» φύση των Ελλήνων. Οι ίδιοι οι Τούρκοι, που συνήθως παραπέμπουν στο 1922, την έχουν δοκιμάσει. Στις 23 -5-1453 ο Μωάμεθ ο Β΄ είχε προτείνει στον Αυτοκράτορα του Βυζαντίου, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, να εγκαταλείψει την Πόλη με αντάλλαγμα τη σωτηρία τη δική του και των δικών του. Ο Κωνσταντίνος όμως έδωσε μια παρόμοια με τον Λεωνίδα ηρωική απάντηση. «Το δε την πόλιν σοι δούναι», είπε, «ουκ εμόν εστί ούτ’ άλλου των κατοικούντων ενταύθα, κοινήι γαρ γνώμηι πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν μη φειδόμενοι της ζωής ημών», δηλαδή «το να σου παραδώσουμε την πόλη δεν είναι ούτε δικό μου δικαίωμα ούτε και κανενός από αυτούς που κατοικούν μέσα σ’ αυτή, αλλά με κοινή απόφαση όλοι με προσωπική επιλογή θα πεθάνουμε γι’ αυτή χωρίς να λυπούμαστε τη ζωή μας». Είναι ξεκάθαρο και εδώ το πνεύμα της θυσίας για την πατρίδα που διακρίνει τη φυλή μας.

Όμως οι Τούρκοι θα πρέπει να έχουν διδαχτεί πολλά και από το 1821, τότε που οι Έλληνες, μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς, αποφάσισαν να ξεσηκωθούν με το σύνθημα «Ελευθερία ή θάνατος». Και είναι συγκινητικό να ακούει κανείς Ουκρανούς να επαναλαμβάνουν το ίδιο σύνθημα θέλοντας να δικαιολογήσουν την αντίστασή τους απέναντι σε υπέρτερες δυνάμεις. Αλλά και αργότερα, το 1940, όταν οι Ιταλοί ζήτησαν από τον Μεταξά να τους δώσει το δικαίωμα να περάσουν τις δυνάμεις τους από τη χώρα μας, αυτός είπε το «ΌΧΙ» και κατέστησε τη χώρα μας σύμβολο αντίστασης. Παραδίδεται μάλιστα πως ο Μεταξάς- και οι δικτάτορες έχουν τις καλές τους στιγμές- σε κάποιο πολεμικό συμβούλιο είπε πως υπάρχουν μάχες που πρέπει να δίνονται, έστω και αν ξέρουμε πως στο τέλος θα χαθούν. Είναι αυτό που λέει ο Καβάφης στις Θερμοπύλες του, πως «Και περισσότερη τιμή τους πρέπει// όταν προβλέπουν….// πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος// κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα περάσουν».

Όλα αυτά τα ξέρουν οι Τούρκοι, αλλά κάνουν ότι δεν τα ξέρουν. Ξέρουν πως κανένας δεν πρόκειται να παραδοθεί αμαχητί και ότι θα πληρώσουν βαριά κάθε απόπειρα εισβολής τους σε κάποιο νησί. Εκείνο που απαιτείται είναι η ενότητα του ελληνικού λαού. Οι Έλληνες μπροστά στο κίνδυνο που τους απειλεί δεν πρέπει απλώς να είναι ενωμένοι, αλλά και να φαίνονται. Αλλά αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει με ευθύνη όλων των πολιτικών παρατάξεων. Η πολιτική της εκάστοτε αντιπολίτευσης θυμίζει την πολιτική της Τουρκίας που από αυτή την άποψη δεν με ξενίζει! Η Τουρκία προσπαθεί να παρουσιάσει την Ελλάδα ως τον ταραχοποιό της Μεσογείου, τη χώρα που έχει επεκτατικές βλέψεις, που ασκεί προβοκατόρικη πολιτική, που επενδύει στην πολεμική ρητορική, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, και άλλα πολλά αστεία και γελοία! Το ίδιο κάνει και η αντιπολίτευση. Για όλα τα κακά που έχουν πλήξει τη χώρα μας υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση και μόνη αυτή. Τίποτε δεν κάνει σωστά και δεν ασκεί την εξωτερική πολιτική που πρέπει. Οφείλουμε να συνέλθουμε, πριν να είναι αργά. Αυτό μας λένε και η Τούρκοι, μόνο που το κάνουν με άλλο σκεπτικό…… «Οι καιροί ου μενετοί», όπως έλεγε ο Δημοσθένης.