Δε χρειάζεται να μιλήσει κανείς για τον αποφασιστικό ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η παιδεία στην ατομική και κοινωνική ανάπτυξη και ευτυχία. Αρκεί να αναφέρει πως ο Πλάτων, όπως και όλος ο αρχαίος ελληνικός στοχασμός, συνδέει στενά την Παιδεία με την Πολιτική, την Παιδαγωγική επιστήμη με την Πολιτική τέχνη και πιστεύει πως η «ορθή Πολιτεία» περνά μέσα από την «ορθή Παιδεία». Τούτο φαίνεται από το γεγονός πως στον διάλογό του Θεάγης αυτός συνδέει το άτομο με το σύνολο μέσω του αξιακού θεσμού της παιδείας και λέει χαρακτηριστικά πως δεν υπάρχει τίποτε πιο θείο το οποίο θα μπορούσε να σκεφθεί ο άνθρωπος από την παιδεία τη δική του και την παιδεία των δικών του («122 b: ου γαρ έστι περί ότου θειοτέρου αν άνθρωπος βουλεύσαιτο ή περί παιδείας και αυτού και των αυτού οικείων).

Όμως ο πολιτικός πολιτισμός που επικρατεί στη χώρα μας έχει κάνει την κυβέρνηση να διστάζει να λάβει τις αναγκαίες αποφάσεις για την προαγωγή του θεσμού αυτού. Μόλις λάβει μια απόφαση, εξεγείρονται οι επαγγελματίες αμφισβητίες και αντιδραστικοί, οργανώνουν εκδηλώσεις και επιχειρούν με κάθε νόμιμο και παράνομο τρόπο να απαξιώσουν και να ακυρώσουν τα νομοθετήματά της. Ακόμη και πριν μια εβδομάδα έγιναν συγκεντρώσεις, φοιτητών υποτίθεται, για να μην ισχύσει ο νόμος για την ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών που εκκρεμεί από το 1982, αλλά και τώρα βρίσκονται σε εξέλιξη καταλήψεις διαφόρων πανεπιστημιακών σχολών, για να μη ψηφιστεί ο νόμος για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων στη χώρα μας! Γι’ αυτό λέω πως θέλει «αρετήν και τόλμην ….η παιδεία».

Η παρούσα κυβέρνηση επέδειξε αυτή την «αρετή» και την «τόλμη» στο θέμα της ίδρυσης «μη κρατικών» ή «ιδιωτικών», όπως μας βολεύει, ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Το ζήτημα είναι αν η προσπάθειά της θα τελεσφορήσει και θα ιδρυθούν επιτέλους και στη χώρα μας ιδιωτικά πανεπιστήμια. Γιατί, τα κόμματα της αντιπολίτευσης ετοιμάζονται και οι στρατοί τους εξοπλίζονται για τη μεγάλη σύγκρουση. Γι’ αυτούς έχει μεγαλύτερο κύρος και μεγαλύτερη αξία η δική τους η γνώμη, δηλαδή της μειοψηφίας, και όχι της κυβέρνησης που έχει ψηφιστεί από τον ελληνικό λαό και είναι υπόλογη απέναντί του. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, πριν ακόμη δουν τον σχετικό νόμο, άρχισαν να τον «πυροβολούν», επικαλούμενοι σαθρά και ανυπόστατα επιχειρήματα!

Όμως στην περίπτωση των ιδιωτικών πανεπιστημίων υπάρχουν αρκετά δεδομένα που όλα συνηγορούν υπέρ της ίδρυσής τους και στη χώρα μας και βεβαιώνουν πως, όποιος αποφασίσει την ίδρυσή τους, θα κάνει μεγάλο καλό σ’ αυτή. Πρώτα πρώτα, όλες οι χώρες, όχι μόνο οι ευρωπαϊκές, αλλά και άλλες που θεωρούνται «απολίτιστες», όπως η Βόρεια Κορέα, έχουν ιδιωτικά πανεπιστήμια. Όσοι αντιδρούν στην ίδρυσή τους θεωρούν πρόοδο το να ψηφιστεί, για παράδειγμα, ο νόμος για τα ομόφυλα ζευγάρια, αλλά είναι καθυστέρηση η ψήφιση του νόμου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Αυτό, όμως, αποτελεί το «άκρον άωτον» της πολιτικής υποκρισίας. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι αφελείς που λένε πως δεν είναι κακό να διαφέρουμε σε κάτι από τους «φίλους» μας τους Ευρωπαίους!

Πέρα από αυτό, η ιδιωτική πρωτοβουλία έχει αγκαλιάσει όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης στη χώρα μας. Υπάρχουν ιδιωτικοί παιδικοί σταθμοί, νηπιαγωγεία, δημοτικά σχολεία, Γυμνάσια και Λύκεια, αλλά και Κολέγια. Αυτά που μάλιστα απευθύνονται σε κάποιες ηλικίες που σχετίζονται με τη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού δεν ενοχλούν κανένα! Τα πανεπιστήμια τους ενοχλούν! Φαίνεται πως κάτι συμβαίνει εκεί και πως παίζονται μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που, όπως φαίνεται, θα θιγούν! Οι λιγότερο φανατικοί ακαδημαϊκοί καθηγητές δέχονται την ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, αλλά ζητούν μεγαλύτερη χρηματοδότηση των δημόσιων, ούτως ώστε ο ανταγωνισμός να γίνεται με ίσους όρους! Αλήθεια, πιστεύει κανείς πως η μεγαλύτερη χρηματοδότηση θα αποτρέψει τον κομματισμό, τις καταλήψεις των σχολών, το «μάντρισμα», των καθηγητών, τον νεποτισμό στην επιλογή των καθηγητών που πολλές φορές βοηθά στην αναρρίχηση ατόμων που, όπως είχε πει ένας καθηγητής, «δεν μπορούν να διακρίνουν τη δοτική από την υποτακτική!»; Μόνο η σύγκριση των ιδιωτικών πανεπιστημίων με τα δημόσια μπορεί να αναβαθμίσει τα δεύτερα.

Ένα τρίτο δεδομένο είναι πως ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων νέων, υπολογίζεται στις 37 000, φοιτούν σε ξένα πανεπιστήμια. Ο αριθμός αυτός είναι υπερβολικός σε σχέση, για παράδειγμα, με την Ισπανία που, ενώ έχει τετραπλάσιο πληθυσμό, έχει λιγότερους φοιτητές στο εξωτερικό, περίπου 35 000. Καταλαβαίνει κανείς πως το συνάλλαγμα που φεύγει από τη χώρα μας χωρίς λόγο είναι τεράστιο. Όχι πως, όταν ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια στη χώρα μας, όλοι οι φοιτητές θα επιστρέψουν, αλλά είναι βέβαιο πως πολλοί από αυτούς θα το κάνουν και η οικονομική αιμορραγία θα περιοριστεί. Και δεν είναι μόνο αυτό. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα γίνουν πόλος έλξης για πολλούς ξένους φοιτητές και τα ωφελήματα από αυτό θα είναι πολλαπλά. Ας σκεφτεί κανείς πόσο ωφελήθηκε η Κύπρος που υιοθέτησε πριν λίγα χρόνια τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Είναι ακόμη δεδομένο πως οι περισσότεροι από αυτούς που αντιδρούν στην ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων ή οι ίδιοι φοίτησαν σε ιδιωτικά σχολεία ή στέλνουν τα παιδιά τους σε αυτά. Και το χειρότερο είναι πως πολλοί ακαδημαϊκοί αντιδρούν στο εγχείρημα της κυβέρνησης, ενώ οι ίδιοι και τώρα ακόμη διδάσκουν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού! Η υποκρισία και η κοροϊδία δεν έχει όρια! Από την ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, λένε, μόνο οι πλούσιοι θα ωφεληθούν! Φαίνεται πως , όπως λέει ο Πλάτων στην Πολιτεία του, «από τους πολλούς κανένας δεν κάνει τίποτε σωστό για τις πόλεις» (ΣΤ 496 c: των πολλών ουδείς ουδέν υγιές περί τα των πόλεων πράττει). Γι’ αυτούς δημοκρατία είναι, όπως έλεγε πάλι ο Πλάτων, όταν οι φτωχοί νικήσουν τους πλούσιους ολιγαρχικούς και άλλους από αυτούς σκοτώσουν και άλλους εξορίσουν ….(Πολιτεία Η 557 a). Κάποτε ένας εφοπλιστής ήθελε να κάνει μια χορηγία σε ένα σχολείο, αλλά οι συνδικαλιστές, σαν αυτούς που τώρα εναντιώνονται στα μέτρα της κυβέρνησης, την αρνήθηκαν, γιατί, λέει, ο εφοπλιστής έκανε τη δωρεά, για να γλιτώσει τον φόρο κ.λπ. Βέβαια, δεν μας ενοχλεί το γεγονός πως υπάρχουν σήμερα στη χώρα μας ιδιωτικά νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας. Απορώ πως δε ζητούν να κλείσουν και αυτά!

Το συμπέρασμα είναι ένα: Η κυβέρνηση οφείλει να δείξει την απαιτούμενη «τόλμη» και «αρετή» και να προχωρήσει σε αυτό που θεωρεί ωφέλιμο για τους πολίτες και την κοινωνία αδιαφορώντας για τις όποιες αντιδράσεις και το όποιο κόστος.