Tο δόντι και το ούζο

16/05/2019 - 17:58 Ενημερώθηκε 17/05/2019 - 11:48

Το καθημερινό δελτίο ειδήσεων, αν το προσέξει κανείς και εμβαθύνει σ’ αυτό στοιχειωδώς, δεν πληροφορεί μόνο αλλά και διδάσκει, και ο μόνος που δεν διδάσκεται φαίνεται ότι είναι η κυβέρνηση.

Διδάσκει, γιατί αναδεικνύει τις αιτίες των πραγμάτων, και ιδού πώς:

Είχαμε πρόσφατα δύο συγγενείς ειδήσεις. Δυο ειδήσεις με κοινό παρονομαστή. Η μία ήταν τα έκτροπα του Εξαρχειακού αβάτου.

Η άλλη ήταν η συγκροτημένη αντίδραση πανεπιστημιακών πρυτάνεων στις μεθοδεύσεις του υπουργείου για «πραξικοπηματικές» μεταβολές στα θέματα της παιδείας εκ μέρους του υπουργού.

Είναι λοιπόν εκπληκτικό το πώς μια αστυνομική είδηση αποκαλύπτει σοβούντα θέματα της παιδείας, και πώς μια «εκπαιδευτική» είδηση έρχεται να εκθέσει την κυβερνητική νοοτροπία.

Ωρύονται οι πάντες ότι η μόνη λύση στα Εξάρχεια είναι θέμα δυναμικής εκκαθάρισης του πεδίου ακόμα και με στρατιωτικά μέτρα και αγνοούν ότι έτσι θα γίνει πάλι μια τρύπα στο νερό, εφόσον δεν θα θεραπευθούν οι αιτίες του φαινομένου, εάν δηλαδή συνεχίσουν τα δύο πανεπιστημιακά ιδρύματα της περιοχής (Πολυτεχνείο και ΑΣΟΕΕ) να δρουν προκλητικά και ανενόχλητα ως βιομηχανίες μολότοφ και κέντρα διακίνησης ναρκωτικών, αντί χώρων διακίνησης ιδεών.

Η προτεινόμενη θεραπεία του προβλήματος (όπως και πολλών άλλων προβλημάτων) μου θυμίζει τα σάπια δόντια σε κάποιες παλιότερες και δύσκολες εποχές που προσπαθούσαμε να κατευνάσουμε τον πόνο κάνοντας γαργάρες με ούζο!

Η άλλη είδηση, προφανώς εκπαιδευτική, μας αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο σκέπτεται και θέλει να σχεδιάζει τις αποφάσεις της η κυβέρνηση.

Κάποτε η Ανώτατη παιδεία ήταν οργανικά αποκεντρωμένη και απαγκιστρωμένη από τις εκάστοτε ορέξεις του υπουργείου και νομίζω περισσότερο ορθολογική. Τα ιδρύματα αποφάσιζαν με ένα αδιαμφισβήτητο τεκμήριο αρμοδιότητας τους όρους των εξετάσεων, τις ύλες των μαθημάτων τους, τους χρόνους διεξαγωγής των εξετάσεων και προπαντός τον αριθμό των εισακτέων σύμφωνα με τις δυνατότητες των σχολών και τις επαγγελματικές ανάγκες της κοινωνίας.

Είμαι ο τελευταίος που θα τολμούσα να υποστηρίξω ότι η παιδεία δεν είναι κόσμημα και θεοφεγγής στόχος για κάθε άνθρωπο, όμως υπάρχουν και οι συγκεκριμένες ανάγκες και η συγκεκριμένη δομή του εκάστοτε κοινωνικού συστήματος που θά ’πρεπε να τα λαμβάνει σοβαρά υπόψιν και να τα προσμετρά ο σχεδιασμός της παιδείας.

Θα ξαναμνημονεύσουμε το δίλημμα από το μεγαλειώδες «ενύπνιο» του Λουκιανού και θα αναρωτηθούμε: Ποιος τελικά θα γίνει λιθοξόος; Αν δηλαδή όλοι γίνουν γραμματικοί και ρήτορες, ποιος θα μείνει να βοηθάει τον αρχιτέκτονα να ξύσει την πέτρα για να γίνουν σπουδαία έργα της Τέχνης;

Και για να φύγουμε από τον λιθοξόο, αν γίνουν όλοι δια της βίας γιατροί, πού θα βρούμε νοσοκόμες και τραυματιοφορείς για να λειτουργήσει το όλο σύστημα;

Η μεσοβάθμια τεχνολογική εκπαίδευση προσφέρει στην κοινωνία υπηρεσίες ανυπολόγιστης αξίας, κι αυτό έκανε να το καταλάβει το κράτος κάποιες δεκαετίες.

Όλοι οι άνθρωποι είναι απαραίτητα και πολύμορφα εργαλεία μιας απέραντης μηχανής και η κυβέρνηση θα πρέπει κάποτε να καταλάβει ότι ο μόνος τρόπος να εκπληρώσει τη συνταγματική της αποστολή είναι να αφουγκράζεται τις ανάγκες της πολιτείας και να διοικεί με λαϊκή συναίνεση και με αποκεντρωμένη διοικητική νοοτροπία.

Όσο εκχωρεί και μεταβιβάζει εξουσίες στις παντός είδους ανεξάρτητες αρχές τόσο ισχυροποιείται, γιατί αυτός ακριβώς είναι ο πρώτος νόμος της δημοκρατίας.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey