Γιάννης Βαγενάς-Δάσκαλος

Το ΚΚΕ Νίκαιας τίμησε το θάνατο του δασκάλου Γιάννη Βαγενά που πέθανε πρόσφατα σε τιμητική εκδήλωση στον τόπο που δίδαξε και έκανε την «απεργία πείνας». Μάλιστα τοποθετήθηκε τιμητική πλακέτα στο 19ο Σχολείο Νίκαιας, το σχολείο του Γιάννη. Αλλά ας βάλουμε τα γεγονότα τα τότε σε κάποια σειρά, γιατί επιθυμώ να καταθέσω την δική μου μαρτυρία.

Βρισκόμαστε στον Ιούνιο του 1975, ένα χρόνο μετά το πέσιμο της Χούντας των Συνταγματαρχών. Στα σχολεία μας εξακολουθούσαν να κυριαρχούν οι διορισμένοι επιθεωρητές χωρίς προσόντα, να εκφοβίζουν και να απειλούν. Μπορεί να αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία το 1974, αλλά ο κρατικός μηχανισμός, ο στρατός και η αστυνομία βρισκόταν κάτω από τον έλεγχο των Χουνταίων.

Στο χώρο της Δημοτικής εκπαίδευσης δημιουργήθηκε ένα κίνημα από ορισμένους δασκάλους για την αποχουντοποίηση των σχολείων από ορισμένους εκπαιδευτικούς αλλά προπάντων από τους Επιθεωρητές που ήταν όλοι διορισμένοι απ' τη δικτατορία. Ο Βαγενάς το 1975 υπηρετούσε στο 19ο σχολείο της Νίκαιας και ήταν δραστήριο μέλος του κινήματος της αποχουντοποίησης των σχολείων και γενικά της εκπαίδευσης. Ο τοπικός Επιθεωρητής Ευάγγελος Τσιατάς προφανώς για να τον εκφοβίσει πήγε στο σχολείο του να τον επιθεωρήσει. Μια δυσμενής επιθεώρηση στο δάσκαλο είχε σοβαρή επίπτωση στην προαγωγή και στις μεταθέσεις του.

Ο Βαγενάς αντέδρασε, βγήκε έξω από την τάξη του και άρχισε απεργία πείνας. Το μέτρο της απεργίας πείνας από δάσκαλο ήταν πρωτοφανές και έγινε πανελλήνια γνωστό και η ανταπόκριση του κόσμου μαζική. Εγώ υπηρετούσα δάσκαλος στην Σικυώνα (Κιάτο) Κορινθίας και έστειλα τηλεγράφημα συμπαράστασης στον απεργό. Λίγες μέρες αργότερα με δύο συναδέλφους τον επισκεφθήκαμε στη Νίκαια. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν η πρωτοφανής συμπαράσταση των απλών ανθρώπων και όχι τόσο των δασκάλων. Προφανώς ήταν συγκρατημένοι για τον φόβο των επιθεωρητών.

Από τα κόμματα μόνον το ΚΚΕ με το κύρος που διέθετε λόγω των διώξεων και της αντιστασιακής του δράσης συμπαρίστατο στον απεργό με όλα τα μέσα. Το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν ακόμα στο στάδιο της οργάνωσης και εμπέδωσης της παρουσίας του στην ελληνική κοινωνία και δεν εισακούονταν. Ας σημειωθεί ότι με τη πτώση της δικτατορίας δεν είχαν ακόμα συγκροτηθεί οργανωμένες κομματικές οργανώσεις και ενεργούσαμε ενιαία. Ο Γιάννης ο Βαγενάς όταν άρχισε την απεργία πείνας δεν ήταν κομμουνιστής. Κομμουνιστής έγινε μετά από αυτή και παρέμεινε μέχρι το θάνατο του μέλος του. Τη ΔΑΣΚ συνδικαλιστική οργάνωση δασκάλων τη δημιουργήσαμε το 1975 και αποτελείτο από δασκάλους όλων των πολιτικών κομμάτων, πλην της ΝΔ. Αργότερα το ΠΑΣΟΚ δημιούργησε τις δικές του συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα περισσότερα μέλη της ΔΑΣΚ απεχώρησαν. Εγώ παρέμεινα και συνεργάστηκα με το Γιάννη Βαγενά και στη Διδασκαλική Ομοσπονδία και στα Περιφερειακά Συμβούλια. Τέλος, λόγω της συμπαράστασης μου στον απεργό Βαγενά, ο Επιθεωρητής μου στο Κιάτο πίεσε τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου και παραιτήθηκαν και έχασα την προεδρία...

Θεώρησα απαραίτητο να καταθέσω τη μαρτυρία μου, αφού διάβασα στο διαδίκτυο όλα όσα ειπώθηκαν για τον Βαγενά στην τιμητική εκδήλωση στη Νίκαια για το θάνατο του. Αλλά και για την ιστορία.