Ένα από τα πιο «καυτά» θέματα που απασχόλησαν προεκλογικά τα κόμματα είναι το λεγόμενο «πανεπιστημιακό άσυλο». Η δήλωση του κ. Μητσοτάκη πως, αν εκλεγεί, θα το καταργήσει είναι πολύ τολμηρή και ξεσήκωσε πολλές συζητήσεις σχετικά με το θέμα. Η εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» (22-23/6/2019) έθεσε ένα ερώτημα σε πέντε υποψήφιους βουλευτές των κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία (του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΚΙΝΑΛ, του ΚΚΕ και του ΜΕΡΑ25) σχετικά με το πανεπιστημιακό άσυλο και τους κάλεσε να απαντήσουν πώς θα κινηθούν, αν έρθει στη Βουλή για ψήφιση τροπολογία «αναπαλαίωσης» ή «άρσης (περιστολής)» του πανεπιστημιακού ασύλου. Βέβαια, ο καθένας απάντησε σύμφωνα με την κομματική του ιδεολογία και φάνηκε πως τίποτε δεν αλλάζει σε αυτό τον τόπο. Οι ιδεοληψίες είναι αυτές που καθορίζουν την πολιτική τόσο των πολιτικών όσο και των κομμάτων. Όλοι «ταμπουρώνονται» πίσω από απαρχαιωμένες αντιλήψεις και προσπαθούν να διαφοροποιηθούν από τους άλλους, για να δικαιολογήσουν έτσι και την ύπαρξή τους. Γιατί πιστεύω πως κατά βάθος ούτε αυτοί πιστεύουν αυτά που υποστηρίζουν. Και μου θυμίζει η περίπτωση ένα συνάδελφο εκπαιδευτικό συνδικαλιστή που σε μία συγκέντρωση είχε ομολογήσει με αφέλεια «τι να κάνω; Αυτά μου λένε να λέω».

Ο πρώτος, αφού κατηγόρησε τον κ. Μητσοτάκη ότι αρέσκεται να τσαλαβουτά σε βολικά δεξιά αφηγήματα, όπως αυτό «του νόμου και της τάξης», λες και είναι κακό αυτό για μια χώρα, να φροντίζει δηλαδή για την «έννομη τάξη», και αφού υποστήριξε πως τα φαινόμενα παθογένειας που παρουσιάζονται στα ελληνικά πανεπιστήμια δεν λύνονται μόνο με την καταστολή και αφού έκανε το «κήρυγμά» του για την ίδρυση ενός «ισχυρού κοινωνικού κράτους που αμβλύνει τις ανισότητες και ως δια μαγείας λύνει τα προβλήματα, δήλωσε πως θα καταψηφίσει «κάθε οριζόντια προσπάθεια κατάργησης ενός ιστορικά κατακτημένου δικαιώματος του λαού». Αν μπορούσε ας έκανε και αλλιώς! Βέβαια, δεν μπορεί να καταλάβει κανείς τη λογική του και να εξηγήσει γιατί κάθε κατακτημένο δικαίωμα δεν μπορεί και δεν πρέπει να θίγεται, αν αυτό επιβάλλουν οι συνθήκες και οι περιστάσεις.

Ο δεύτερος υποστήριξε πως ο θεσμός του ασύλου πρέπει να καταργηθεί, γιατί σε κανένα πανεπιστήμιο του κόσμου δεν υπάρχει παρόμοιος θεσμός ως νόμος και να καθαριστούν τα πανεπιστήμια από τους παράνομους και να παραδοθούν ασφαλή στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Πράγματι, κι εγώ, όταν έκανα τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στην Αγγλία πριν πολλά χρόνια, έβλεπα αστυνομικούς ή φύλακες να κυκλοφορούν έξω από τα πανεπιστήμια και να αποτρέπουν κάθε παράνομη ή αντι-εκπαιδευτική δραστηριότητα και αυτό θεωρούνταν φυσικό και δεν ενοχλούσε κανένα.

Ο τρίτος ακολούθησε την «μέση οδό» και είπε πως «ο νόμος για το πανεπιστημιακό άσυλο είναι σαφής και δεν χρειάζεται κατάργηση, αλλά εφαρμογή». Υπενθύμισε πως ο σχετικός νόμος επιτρέπει την αυτεπάγγελτη επέμβαση της Αστυνομίας σε περιπτώσεις κακουργημάτων κι εγκλημάτων «ύστερα από απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου». Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημα: στην μετάθεση των ευθυνών από το ανήμπορο και απρόθυμο κράτος στους Πρυτάνεις και στου καθηγητές. Είχα γράψει άλλοτε άρθρο με τίτλο «Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο» και κατέληγα πως αυτό τον τόπο τον κυβερνούν «δυναμικές μειοψηφίες», τύπου Ρουβίκωνα, ας πούμε, που επιβάλλουν μια μορφή «δημοκρατίας του τρόμου». Κάποτε, όταν υπηρετούσα ως Σχολικός Σύμβουλος, είχα μια συζήτηση με τους εκπαιδευτικούς ενός Τεχνικού Λυκείου. Αυτοί έλεγαν πως οι μαθητές δεν διαβάζουν, και εγώ τους παρατήρησα πως δεν διαβάζουν, αλλά όλοι περνούν τις τάξεις. Και αυτοί μου απάντησαν πως δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, γιατί, αν αφήσουν κάποιον, την επομένη το αυτοκίνητό τους θα το βρουν καταστραμμένο. Μήπως δεν υπάρχουν περιπτώσεις που η παρέμβαση αυτών «των δυναμικών μειοψηφιών» άλλαξαν νόμους ή απέτρεψαν την ψήφισή τους; Δεν υπάρχουν περιπτώσεις που επηρέασαν και δικαστικές αποφάσεις;. Γιατί, ας μη το ξεχνούμε, και οι καθηγητές, όπως και οι δικαστικοί, είναι άνθρωποι. Εκείνοι που μπορούν χωρίς φόβο να επέμβουν, εννοώ τους αστυνομικούς, αποτρέπονται εξαιτίας κάποιων νομικών ρυθμίσεων και απαιτήσεων. Ο νόμος, δυστυχώς, και αν υπάρχει, δεν μπορεί να εφαρμοστεί και επειδή είναι καλύτερο να μην υπάρχει ένας νόμος παρά να υπάρχει και να μην εφαρμόζεται, γι’ αυτό είναι καλύτερο να καταργηθεί.

Ο τέταρτος, πιστός και αυτός στις κομματικές επιταγές, υποστήριξε πως «αυτό που λείπει από τα πανεπιστήμια δεν είναι τα ΜΑΤ, αλλά η επαρκής χρηματοδότηση, για να μπορούν οι φοιτητές να σπουδάσουν χωρίς να βάζουν το χέρι στην τσέπη και να σταματήσουν να πέφτουν τα ταβάνια των εστιών στα κεφάλια τους». Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε! Υποστήριξε, ακόμη, πως η κατάργηση του ασύλου επιδιώκεται «για να εξασφαλιστεί ασυλία στα κέρδη των επιχειρήσεων». Και κατέληξε πως όχι απλά θα καταψηφίσουν αυτός και το κόμμα του την πρόταση για την κατάργηση του ασύλου, αλλά και θα κάνουν ό τι περνά από το χέρι τους, για να μην περάσει! Ωραία λογική! Βέβαια, δεν σηκώνει καμιά κριτική, γιατί το παράλογο μόνο με παραλογισμούς μπορεί να αντιμετωπιστεί. Όσα χρήματα και αν δοθούν στα πανεπιστήμια οι κακοποιοί και οι έμποροι ναρκωτικών εκεί θα συχνάζουν, για να βρουν τα θύματά τους και να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Και ο τελευταίος, νεοφανής επίδοξος σωτήρας της χώρας και αυτός, δήλωσε περήφανος πως «μια τέτοια τροπολογία βρίσκεται απέναντι στις θέσεις του κόμματος που εκπροσωπεί» και ισχυρίστηκε, ο άθλιος, πως τις θέσεις αυτές συμμερίζεται η συντριπτική πλειονότητα της πανεπιστημιακής κοινότητας! Το άσυλο, λέει, είναι «έκφραση σεβασμού στη ιστορία και τους συμβολισμούς του» και «διασφαλίζει την κυριολεξία της έννοιας της δημοκρατίας που είναι εξορισμού συνδεδεμένη με την ελευθερία του λόγου και την ελευθερία της διακίνησης των ιδεών»!