Η ομάς ήτο αγύμναστος, απροπόνητος και με τακτική …«ξυλίκι» σε επαρχιακή αλάνα. Ερασιτέχνες απέναντι σε σκληρούς επαγγελματίες. Συνέπεια, το σκορ ήταν τόσο βαρύ εντός έδρας, που προκάλεσε ευρύτερη συμπάθεια για το πάθημα.

Μην το ψάχνουμε πολύ: και μόνον οι δύο φωτογραφίες όπου εμφανίζονται οι ηγεσίες Ελλάδας - Τουρκίας, καταγράφουν -μέσω της συμβολικής γλώσσας του σώματος- μιαν υπονοούμενη κατάσταση επικυριαρχίας εις βάρος μας και ηττοπάθειας εκ μέρους μας. Δε γεννά αίσθηση ασφαλείας, η εικόνα του Προέδρου της Δημοκρατίας στην άκρη του καναπέ -πέντε πόντους πιο κει θα έπεφτε κάτω- να εμπλέκεται σε ατυχή διάλογο με το Σουλτάνο που καταλάμβανε πλήρως το κέντρο της εικόνας -και του καναπέ. Ούτε γεννά αίσθηση ισορροπίας, η εικόνα στις πολυθρόνες του Μαξίμου, όπου η αναλογία συμβολικής πληροφορίας ήταν αυτή μεταξύ Καθηγητού Θεολογίας και άτακτου καταληψία. Συμπέρασμα: αλλάξτε επίπλωση στα Κυβερνητικά Μέγαρα και φέρτε πίσω τον Μπιρσίμ κατ-επειγόντως. Δε ξέρω πώς, αλλά μου ήλθε η ανάμνηση της γελοίας τηλε-μαχίας του Σεπτεμβρίου 2015, μεταξύ Μεϊμαράκη και Τσίπρα, όπου άφθονος χρόνος δαπανήθηκε για τον τρόπο λήψης της εικόνας που τους εμφάνιζε ισοϋψείς στους τηλεοπτικούς δέκτες. Ούτε αυτό δεν μπορούν πλέον να κάνουν οι μαιτρ της επικοινωνιακής πολιτικής.

Σε προσωπικό επίπεδο, θεωρώ ότι η στάση του «απρόβλεπτου» Ερντογάν ήταν άθλια, με αποκορύφωμα τη αηδή συμπεριφορά του στον Άγνωστο Στρατιώτη: τον ενοχλούσε, κυρίως, η Εγγραφή στο Μνημείο της αναφοράς στην Κύπρο 1974. Η σηματοδότηση της θυσίας των ΕΛΔΥΚάριων του μαρτυρικού Στρατοπέδου και των αδικοχαμένων αλεξιπτωτιστών της 1^ης ΜΑΛ. Όμως, το απρόβλεπτον του χαρακτήρα και οι συνέπειες του ως στοιχείο διαπραγμάτευσης δε χαρακτηρίζει τον ίδιο σε επίπεδο πολιτικής. Αντίθετα, επιμετρά την «τρία πουλάκια κάθονται» δική μας προετοιμασία και πολιτική. Σημειώνω όμως ότι το Άγημα Τιμών έψαλλε, ίσως, με τη μέγιστη ένταση, τον Εθνικό Ύμνο!

Επειδή τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως σοβαρά, εφ’ όσον αφορούν σε εθνικά ζητήματα, ένα είναι το ερώτημα και τα παραφερνάλια του: γιατί προσεκλήθη ο Ερντογάν στην Ελλάδα -και μάλιστα με επίκληση συμβολισμών που επιχειρούν να συνδέσουν τον Τσίπρα με τον Βενιζέλο και τον Ερντογάν με τον Ατατούρκ; Γιατί του προσεφέρθη δημόσιο δυτικό / ευρωπαϊκό βήμα ώστε να «άρει» την αυτό-απομόνωση του χωρίς να έχουν διασφαλισθεί ανταλλάγματα τουλάχιστον διπλωματικής ευπρέπειας; Πώς επετράπη η διατύπωση μιας πλήρως και πλήρους αναθεωρητικής agenda -και δη από την κορυφαία έδρα της Ελληνικής Πολιτείας; Άραγε ακόμα και τα εθνικά θέματα εντάσσονται στη χορεία της αυταπάτης της κυβερνώσας ομάδας και αλαζόνων στελεχών της;

Τώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, ο Ερντογάν δεν έχει πάει ακόμα στη Θράκη και άρα είναι άγνωστο το τί θα συμβεί εκεί. Η ενημέρωση όμως ότι πέραν της τοπικής μουσουλμανικής κοινότητας έρχονται πούλμαν «τουριστών» από την Τουρκία, επιτρέπει την εικασία ότι θα στηθεί ένα σκηνικό σημαιοστολισμένης «λαοθάλασσας» υποδεχόμενης τον αυθεντικό προστάτη της. Μακάρι να ελεγχθεί, γιατί αλλιώς μπλέξαμε! Τί είδους κυρίαρχο δυτικό Κράτος είμαστε όταν ανακοινώνεται επισήμως ότι στην Κομοτηνή «συνεργάζονται» οι δυνάμεις ασφαλείας, η ΕΥΠ και η ΜΙΤ -δηλαδή οι τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες, κάνουν κοινές περιπολίες κ.ο.κ. για την πρόληψη ατυχών επεισοδίων; Είχα την αίσθηση ότι οι πράκτορες συνήθως συλλαμβάνονται όταν δρουν εντός ξένου Κράτους, αλλά μάλλον έχω μείνει πίσω. Πώς γίνεται να δηλώνεται επισήμως ότι 250 Τούρκοι κομάντος βρίσκονται στην Αθήνα και να μην τρέχει τίποτα; Δηλαδή μια Μοίρα Καταδρομών ενεργεί στην Πρωτεύουσα και όλα φαίνονται καλά και φυσιολογικά; Δηλαδή η νεοπαγής θεωρία των «δικών μας παιδιών» υπερβαίνει την παλαιά ρήση «στην πολιτική πολλά γίνονται και δε λέγονται, κι άλλα λέγονται αλλά δε γίνονται», σε μια νεοπαγή πολιτική ταραμοσαλάτα;

Και μιας και το όλο επεισόδιο έχει να κάνει μόνον με την εσωτερική επικοινωνία, γεγονός για το οποίο συμφωνούν Ερντογάν και Τσίπρας, αξία έχει να δούμε πώς μεταφέρεται το «φιάσκο» στις εγχώριες ορδές. Δε μιλώ για τα έντυπα του Βασιλέως των Ποντίων και του λαού του ΠΑΟΚ, ούτε τις παραφυάδες τους. Ενδιαφέρον έχει ένας τίτλος της «κουρ(ι)αδος» που μιλά για τις «μεγάλες στιγμές» που ζει το έθνος: «ο Αλέξης αναχαίτισε τον Ερντογάν», κ.λπ.. Ο Αλέξης ως F16! Τί άλλο θα ακούσουμε, ανηλεή Θεέ των Ελλήνων!

Κάποτε θεωρούσα ότι ο «Αυριανισμός» του πρωτόγονου πασοκισμού είχε αγγίξει ταβάνι! Και σ’ αυτό διαψεύσθηκα. Έπρεπε να έλθουν τα ορφανά του Μπανιά στην εξουσία για να καταλάβω ότι είμαι μακριά νυχτωμένος όσον αφορά στον πολιτικό αμοραλισμό!