Στο προηγούμενο σημείωμα προσπαθήσαμε να δείξουμε τον σημαντικό ρόλο που από τη φύση τους μπορούν να διαδραματίσουν οι νέοι στην οικονομική και πολιτιστική ανόρθωση της χώρας μας, αν βέβαια θελήσουμε να τους αξιοποιήσουμε. Γιατί ο νέος είναι από τη φύση πλασμένος για τον ηρωισμό και τη δημιουργία, είναι μια εκλεκτή ποιότητα ύπαρξης και όχι μια απλή ποσότητα χρόνου. Ο ενθουσιασμός της νεότητας κι αν συνοδεύεται από άγνοια είναι πολύ πιο ωραίος και αποτελεσματικός από την ωριμότητα που συνοδεύεται από την πείρα της ζωής και τη γνώση. Ο νέος γενικά είναι δέκτης μιας καταπληκτικής ευαισθησίας σε θέματα πνευματικής ελευθερίας, δημιουργίας, δικαιοσύνης και κατανόησης και γι’ αυτό είναι απαραίτητος για την ανόρθωση, οικονομική και ηθική, της χώρας μας.

Αλλά εμείς τι κάνουμε; Με τις πολιτικές που υιοθετούμε καταδικάζουμε τους νέους σε αδράνεια, τους καταδικάζουμε να είναι αιώνια «δόκιμοι» άνθρωποι που ποτέ δεν πρόκειται να γίνουν κανονικά μέλη της κοινωνίας και της ανθρωπότητας. Τους ψαλιδίζουμε τα όνειρα, τους καταστρέφουμε τις ελπίδες, τους κάνουμε να κοιτάζουν όχι ψηλά όπως τα λουλούδια και όπως τους αρμόζει, αλλά χαμηλά, στη γη, όπως οι καρποί, όπως ταιριάζει στους ώριμους. Περιφρονούμε τον χρόνο που δαπάνησαν, τον πολυτιμότερο τη ζωής τους, τον κόπο που κατέβαλαν και τη δαπάνη που υπέστησαν, για να αποκτήσουν τα εφόδια που διαθέτουν -και οι Έλληνες νέοι διαθέτουν πολύ περισσότερα τυπικά τουλάχιστον εφόδια από όλους τους άλλους Ευρωπαίους νέους- εφόδια που τους φαίνονται σαν βαριοί πνευματικοί σταυροί. Τους προτρέπουμε και ακόμη πιο πολύ τους αναγκάζουμε να ξενιτευτούν, να πάνε αλλού να αξιοποιήσουν τα εφόδιά τους, γιατί η πατρίδα τους δεν τα έχει ανάγκη! Και για την αδικία που διαπράττεται σε βάρος των νέων κανένας «προφήτης» δεν έχει εξεγερθεί, κανένα κόμμα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους δεν έχει ιδρυθεί, κανενός «δεν ιδρώνει το αφτί»! Κατά τα άλλα όλοι ενδιαφέρονται και αγωνιούν για το μέλλον της χώρας μας.

Γνωρίζω νεαρό που στα 27 του χρόνια είχε απολυτήριο Πειραματικού Λυκείου με βαθμό σχεδόν είκοσι, που πήρε πτυχίο Πανεπιστημίου με βαθμό οκτώ (8) περνώντας όλα τα μαθήματά του κάθε έτος σε μια περίοδο, που έκανε Master στην Αγγλία, που πήρε διδακτορικό με αγγλική υποτροφία, που εργάστηκε σε αγγλικό πανεπιστήμιο για δυο χρόνια, που γνωρίζει δύο ξένες γλώσσες σε άριστο επίπεδο και μία σε επίπεδο καλό, που έχει την προβλεπόμενη από τον νόμο γνώση χρήσης Η/Υ -αλήθεια πόσοι άλλοι έχουν σε αυτή την ηλικία αυτά τα εφόδια;- κι όμως αυτοί που επαγγέλλονται την αξιοκρατία και τη δικαιοσύνη τον έκοψαν δυο φορές στην περίφημη «συνέντευξη», γιατί ασφαλώς δεν ανήκε στο κόμμα, δεν ανήκε σε κανένα κόμμα! Κι είναι να απορεί κανείς πώς η χώρα μας που υποτίθεται πως έβαλε στις δημόσιες θέσεις νέους με περισσότερα προσόντα από αυτά που έχει ο παραπάνω νέος έφτασε σε τέτοιο σημείο εξαθλίωσης, ταπείνωσης και εξευτελισμού!

Ο πληθυσμός των νέων έχει πληρώσει και πληρώνει ακριβά την «κατακτητική» μανία των ενηλίκων. Υφίσταται τη σκληρή και ανελέητη εισβολή του τερατώδους κόσμου των ηλικιωμένων που ξεσκίζουν τις τρυφερές σάρκες τους και τις σκορπίζουν στα τρίστρατα μιας σχιζοφρενικής οικουμένης. Οι μεγάλοι στερούν από τους νέους την εργασία που είναι εκπλήρωση ενός χρέους προς τον εαυτό τους και το κοινωνικό σύνολο, τους καταδικάζουν σε αδράνεια, και τους φυλακίζουν αλόγιστα σε μιαν απαράδεκτη κατάσταση, στην αργία που είναι κοινωνική εκτροπή και μάλιστα επικίνδυνη για την φυσιολογική εξέλιξη του ανθρώπου. Λένε πως στον πόλεμο διαταράσσεται η κοινωνική ισορροπία και λογική και αντί τα παιδιά να θάπτουν τους γονείς, οι γονείς θάπτουν τα παιδιά τους. Παρόμοια σήμερα έχει καταστραφεί η κοινωνική λογική και αντί τα ενήλικα και εργαζόμενα παιδιά να τρέφουν τους γονείς, οι γονείς τρέφουν όσο μπορούν τα ενήλικα άνεργα παιδιά τους! Μέχρι πότε; Η λαϊκή σοφία έχει επισημάνει το γεγονός πως η «αργία είναι μήτηρ πάσης κακίας», αλλά οι μεγάλοι δείχνουν να μη το κατανοούν και να μη λαμβάνουν υπόψη πως η ανεργία των νέων θα φθείρει και την ψυχική τους υγεία και θα δημιουργήσει με τον καιρό μια αρρωστημένη κοινωνία, μια κοινωνία χωρίς γάμους, χωρίς παιδιά και χωρίς μέλλον. Εκτός κι αν αυτό είναι το σχέδιο αυτών που μας κυβερνούν, δηλαδή να καταργήσουν τον γάμο και την οικογένεια και να εξαφανίσουν τα στοιχεία εκείνα που συνθέτουν την εθνική μας ταυτότητα.

* Ο κ. Αθανάσιος Φραγκούλης είναι Δρ. Κλασικής Φιλολογίας, Επίτ. Σχολικός Σύμβουλος.