Αυτή η επικαιρότητα είναι φανταστική, με την έννοια ότι ανταγωνίζεται τη φαντασία. Πολλές φορές είναι και αποκρουστική και αδυσώπητη.

Όρεξη να’ χεις, να γράφεις.

Μια δράκα, λέει, μεγάλων επί σειρά ετών ομάδων του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου συμφώνησαν να συγκροτήσουν μια ξεχωριστή και αναβαθμισμένη λίγκα (η καταγωγή της λέξης είναι λατινική και σημαίνει «δεσμός») σνομπάροντας τους θεσμούς όλων των υπολοίπων ομάδων της γηραιάς Ηπείρου.

Ανεξαρτήτως της τροπής που είχε η εξέλιξη του θέματος,  και μόνη η ιδέα ενός τέτοιου εγχειρήματος είναι μέγα λάθος και μέγα ανοσιούργημα εις βάρος της αθλητικής ιδέας.

Και μπορεί αυτές οι ομάδες να έχουν πράγματι μεγάλα οικονομικά προβλήματα (που οι ίδιες τα δημιούργησαν με τη φαντασμαγορική διαχείριση παρά πάσαν έννοιαν οικονομικής) και να ενέδωσαν στη διεθνή χρηματαγορά που τους έταξε εξυγίανση, ωστόσο είναι λάθος να πιστεύουν ότι μπορεί να επιζήσουν απομονωμένες από την αθλητική κοινότητα.

Ο αθλητισμός, όπως μας τον παρέδωσαν οι αρχαίοι Έλληνες και όπως τον αναβίωσαν οι ελληνολάτρεις Άγγλοι και Γάλλοι, είναι πρωτίστως ιδέα.

Ξεκίνησε βέβαια από τα πανάρχαια χρόνια σαν προπαίδεια και προπόνηση πολεμικών δραστηριοτήτων, αλλά πολύ σύντομα έλαβε τα χαρακτηριστικά της παιδιάς, της ευγενούς άμιλλας και της αριστείας.

Σήμερα μάλιστα που η τεχνολογία δεν επιτρέπει στεγανά σε καμιά δραστηριότητα, ο αθλητισμός έχει ιερή υποχρέωση να είναι το παιχνίδι και το φάρμακο όλου του λαού και όλων των λαών.

Ο λαός έτσι ασχολείται, ξεδίνει, γυμνάζεται, φατριάζεται κάτω από σύμβολα και πολύχρωμες φανέλες, φιλιώνει.

Το κράτος πρέπει απλώς να προστατεύει τους αθλητικούς θεσμούς στη βάση της ελεύθερης συμμετοχής και της υγιούς αριστείας.

Εκεί όμως που διέπραξε το μέγα ατόπημα η κλειστή λίγκα είναι η ιδέα ότι αυτή είναι παντοδύναμη, ανώτερη και δεν μπορεί να συγχρωτίζεται με τους ταπεινούς.

Είναι ύβρις.

Πιστεύει ότι θα είναι εις τον αιώνα τον άπαντα κραταιά, και ξεχνάει το περιστατικό με τον Γολιάθ και τον μικρόσωμο Δαβίδ που ανέτρεψε όλα τα δεδομένα.

Αυτή η αναπάντεχη νίκη του αδυνάτου είναι ένα στοιχείο που παρατηρείται όχι μόνο στον αθλητισμό και στις πολεμικές αναμετρήσεις, αλλά και σε ολόκληρη τη λειτουργία της κοινωνίας  και αυτού του ιστορικού προτσές.

Η επικράτηση του αδυνάτου είναι νίκη και επιβράβευση του θείου αισθήματος της δικαιοσύνης, και αλίμονο αν τη στερηθεί ο αθλητισμός.

Το ενδιαφέρον των αγώνων, όπως και όλη η «φιλοσοφία» των στοιχημάτων (που διακινούν πλέον κολοσσιαία ποσά διεθνώς με τα οποία αναχρηματοδοτείται εν μέρει και ο ίδιος ο αθλητισμός) στηρίζονται πάνω σ’ αυτή τη νίκη του αδυνάτου και την έκπληξη.

Ο θεός τιμωρεί την υπεροψία. Αυτή είναι η βασική δουλειά του.

Αυτή η «ευγενής» λίγκα καλό θα ήταν, πριν προχωρήσει, να διαβάσει το περιστατικό από τη συνάντηση του Αισώπου με τον σοφό Χίλωνα κατά το συνέδριο των επτά σοφών που διοργάνωσε ο Περίανδρος στην Κόρινθο:

Ρώτησε λοιπόν ο Χίλων «εις τι καταγίνεται ο Ζευς;» και η απάντηση του σοφού Φρυγός ήταν:

«Τα μεν υψηλά ταπεινοί, τα δε ταπεινά υψοί»!!