Είναι απλό. Κορόνα-γράμματα αποφασίζαμε σε ποια μεριά θα πάει ο κάθε τερματοφύλακας όταν κλωτσούσαμε την μπάλα στην αλάνα, κορόνα-γράμματα κερδίζαμε ή χάναμε ένα μικροαγαθό που έπεφτε στα χέρια μας, ή ποιος θα σηκωθεί να κλείσει την πόρτα ή ποιος θα φέρει νερό στον πατέρα κι άλλα τέτοια. Ωραία χρόνια.

Είναι λοιπόν απλό. Αλλά καθόλου ευχάριστο και, προσοχή, θανατηφόρο, ίσως, αν παίζουμε κορόνα-γράμματα την υγεία μας, τη ζωή μας.

Ακούω ή βλέπω σπάνια μεν αλλά εδώ στην Ελλάδα μας, νέους κυρίως μα και μεσήλικες, μπορεί και υπερήλικες να αδιαφορούν για την φρικτή μάστιγα που, εκατό ακριβώς χρόνια μετά την Ασιατική γρίπη που κόστισε τη ζωή σε 50 εκατομμύρια συνανθρώπους μας σε όλο τον πλανήτη, τότε το 1918-19, ναι, τη φρικτή μάστιγα λέω που ενέσκηψε πρόσφατα και μετράμε χιλιάδες κρούσματα και θανάτους ανά την υφήλιο. Τον πόλεμο τον άσφαιρο με τον νέο κορονοϊό Covid-19.

Μα είναι σοβαρά πράγματα, να λένε ότι είναι λόγια της τηλεόρασης, ή ότι δεν φοβόμαστε σαν τον Τραμπ που αερολογώντας έλεγε ότι δεν φοβάται γιατί έχει το καλλίτερο ανοσοποιητικό σύστημα στον οργανισμό του και πως δεν είναι κάτι σοβαρό, μέχρι που κηρύξανε σε έκτακτη ανάγκη Νέα Υόρκη και Ουάσινγκτον και την ώρα τούτη που σου γράφω, ολόκληρη την Αμερική; Δεν έδωσε κι αυτός ο υποτιθέμενος πλανητάρχης(;) την σοβαρότητα που έπρεπε στην αρχή και τώρα, …τρέχει και δεν φτάνει.

Έτσι λέγανε και στην Ιταλία. Όταν πήρα το φίλο μου Φρειδερίκο την περίοδο που είχανε δεκάδες κρούσματα του νέου κορονοϊού και τρία μόνο θανατηφόρα, μου έλεγε πως είναι υπερβολές της τηλεόρασης. Μέχρι που πέθανε δικός του άνθρωπος από τον ιό.

Έτσι ακούω δυστυχώς και σήμερα ακόμη, ελάχιστους ευτυχώς, Έλληνες να λένε, «έ αν είναι να κολλήσω θα κολλήσω». Κι άλλοι να αγνοούν τις οδηγίες των ειδικών και να παρανομούν για λίγα αργύρια προδοσίας βάζοντας σε κίνδυνο κι άλλους ανεγκέφαλους. Χρειάζονται δηλαδή βούρδουλα για να προστατέψουν την υγεία τους; Τη δημόσια υγεία;

Και εσείς, οι νέοι, πού είστε, παλικάρια μου και κοπελιές μου, προφυλάξτε την υγεία σας. Δεν ξέρετε τι μπορεί να σας συμβεί. Δεν βλέπουμε νέους στα νοσοκομεία; Κανένας δεν είναι άτρωτος.

Κι ακόμα πιο σοβαρό, αν τυχόν μολυνθείτε με τον ιό, δεν σκέφτεστε ότι θα τον μεταδώσετε στους γονιούς και στα άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες στον παππού και γιαγιά; Εξόν αν δεν τους αγαπάτε, οπότε να μην ζητάτε και τη βοήθειά τους για σπουδές, δουλειά κι αργότερα να μεγαλώνουν τα παιδιά σας κι εγγόνια τους. Καταλάβατε. Απλά πράγματα. Τι να κάνουμε. Αλλάξτε κι εσείς, όπως κάνουμε οι πιο κι εμείς, τρόπο ζωής. Όπως άλλαξα κι εγώ κι η γυναίκα μου. Μένουμε σπίτι. Ο μόνος τρόπος να προστατευτούμε.

Ναι. Είμαι έτοιμος να φύγω, και δεν φοβάμαι το θάνατο, φίλοι μου. Ένα μουλάρι, έλεγε ο Καζαντζάκης, είναι ο θάνατος που θα με πάρει από τούτη τη ζωή, να με πάει στην άλλη. Ναι. Μα δεν θέλω, κανένας δεν θέλει να φύγει πρόωρα και κυρίως προκαλώντας τον, το θάνατο. Είναι γλυκιά η ζωή. Κι ας πρέπει, σε έκτακτα γεγονότα, να αλλάζουμε συνήθειες.

Αν δεν έχουμε την ατομική ευθύνη μαζί με τα μέτρα, τα μέτρα δεν θα δουλέψουν. Κανένας νόμος δεν εφαρμόζεται χωρίς την δική μας υπευθυνότητα.

Τούτη την ώρα, πήρα το παρακάτω μήνυμα από το φίλο μου το Μηθυμναίο. Το μοιράζομαι μαζί σας.

Αν υπάρχει κάποια στιγμή, κατά την οποία πρέπει όλοι μαζί, συλλογικά, να δείξουμε ωριμότητα και υπευθυνότητα ως κοινωνία, είναι αυτή.

Ο κορονοϊός καλπάζει και δεν είναι παιχνίδι.

Μόνο με λίγη παραπάνω ευαισθησία θ’ αντέξουμε τις υπερβολικές δόσεις αναισθησίας / κι έχ’ ο Θεός για τ’ αύριο και για το παραπέρα. / Προσδοκίες και όνειρα τώρα, σκοντάφτουν σε μια άλλη πραγματικότητα.

Υγεία σε όλους σας εύχομαι φίλοι μου αγαπημένοι.

Και, πού είστε. Χαλαρά. Θα περάσει κι αυτό.