Ένα φωτισμένο σπίτι, μέσα στον άνεμο που λυσσομανά και σηκώνει κύματα που χτυπούν άγρια τον κεντρικό δρόμο. Μια έφηβη που προσπαθεί να τα ξεγελάσει και να χωθεί στην αυλόπορτα, χωρίς να βραχεί, με το ψωμί στα χέρια να μυρίζει αρμύρα. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο γεμάτο λαμπιόνια στο χωλ, πίσω από τον καναπέ. Από παιδί τρύπωνε στον καναπέ, δίπλα στη σόμπα και διάβαζε τα μεσημέρια. Καθημερινές τα μαθήματα του σχολείου, στις διακοπές εξωσχολικά. Εκείνες οι διακοπές ήταν η εξαίρεση: Το σπίτι μύριζε κανέλλα, αυγολέμονο και φρέσκο βούτυρο : τρυπώνανε οι μυρωδιές στο μπλε βιβλίο της ιστορίας και συνεχώς ξεχνούσε ημερομηνίες και ονόματα. Γύρω από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι κάθισαν εκείνη τη χρονιά άνθρωποι γελαστοί. Δεν θα γιόρταζαν ξανά όλοι μαζί τα Χριστούγεννα. Η μοίρα είχε βαλθεί και με αυτούς να παίξει το παιχνίδι της αφαίρεσης. Είναι μεγάλη ανακούφιση να αγνοείς το μέλλον, μαζί και αφέλεια.

Πίσω από τα τζάμια του σπιτιού η θάλασσα άγρια και τρικυμισμένη συναντούσε τον ουρανό στο βάθος του ορίζοντα. Πίσω του άρχιζαν να παίρνουν σάρκα και οστά οι ευχές ενός παιδιού ακόμα που δεν σταμάτησε να ονειρεύεται. Όταν ονειρεύεσαι το μέλλον, παρασύρεσαι, σου διαφεύγει πόσο ευτυχισμένος νιώθεις στο παρόν.

Το φλουρί έπεσε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς στον μεγαλύτερο της παρέας. Η μοίρα έκλεινε το μάτι, ποιος καταλάβαινε όμως τέτοια υπονοούμενα; Τα φώτα στο δέντρο έμεναν ανοιχτά, όταν έκλεινε το ηλεκτρικό, να αντιφεγγίζουν με τη φωτιά που χαμήλωνε, στην καμπύλη οθόνη μιας ασπρόμαυρης τηλεόρασης: ο πολίτης Κέην ψιθύριζε «Rosebud» στο γυαλί, το κρύο πιρούνιαζε, τύλιγε δύο κουβέρτες γύρω της και κατέβαζε κρυφά το μισό ποτηράκι ρετσίνα που είχε μείνει στο τραπέζι ορφανό.

Ζούσε μια ζωή με πρόγραμμα και βεβαιότητες, όλα ήταν τακτοποιημένα και οργανωμένα, όπως έπρεπε. Ώσπου ανέτειλε ο καινούργιος χρόνος και άρχισε να φέρνει ανατροπές: Να υπονομεύει τα δεδομένα, να ανατρέπει τις βεβαιότητες, να γεννά νέες προκλήσεις, να κρύβει στοιχήματα που δεν ήταν σίγουρο ότι θα κερδηθούν. Να έχει δύσκολες αλλαγές, να έχει απώλειες. Πίσω από τα σύννεφα, στο βάθος του ορίζοντα υπήρχαν πάντα όλα εκείνα που ήθελε. Να φύγει ήθελε. Να πάει πίσω από τον ορίζοντα να παίξει με τα σύννεφα. Ήταν μια βεβαιότητα που δεν ανατράπηκε ποτέ. Ούτε εκείνον τον χρόνο. Καιρό μετά, θυμόταν μια όλο νόημα ρητορική ερώτηση της μαμάς: «Θα γύριζες πίσω;» «Όχι, μαμά, δεν θα γύριζα ούτε θα γυρίσω». «Όλα γίνονται σωστά τότε». Όλα γίνονται σωστά. Οι βεβαιότητες που ανατρέπονται είναι πάντα για καλό. Σε βγάζουν από τις παγίδες που ο ίδιος στήνεις στον εαυτό σου. Σε σώζουν από πρόσωπα που δεν ταιριάζεις, σώζουν κι αυτά από σένα. Μερικές φορές ακόμη και οι πιο λάθος άνθρωποι δεν είναι κακό να περνούν φευγαλέα από τη ζωή σου: σε μαθαίνουν τι δεν είσαι και αυτό που δεν μπορείς ποτέ να γίνεις.

«Όταν οι άνθρωποι είναι από τη ζωή σου περαστικοί, τη σφραγίδα τη βάζει ο εαυτός σου». Ήταν πολύ νέος, για να μιλά με τόση σιγουριά. Είχε πιει όμως και ήταν νέος. Γι’ αυτό ήταν τόσο σίγουρος. Είχε έρθει για να μείνει. Η μοίρα πάλι έπαιζε περίεργα παιχνίδια, δέκα χρόνια αργότερα, Χριστούγεννα ξημερώματα μέσα σε ένα κρύο αυτοκίνητο, που έκοβε δρόμο μέσα στα στενά μιας επαρχιακής πόλης, για να γλιτώσει από τα μπλόκα της τροχαίας. «Πώς καταλαβαίνεις ότι κάποιος είναι μοιραίος για σένα;» τον ρώτησε η συνοδηγός του. Γύρισε και την κοίταξε. «Δεν ξέρω» απάντησε. Η σφραγίδα της μοίρας παραμόνευε στα στενά εκείνο το βράδυ.

Μερικές δεκαετίες αργότερα, παραμονές Χριστουγέννων, στο κυνήγι των υποχρεώσεων, στη δίνη του άγχους και της έντονης εργασίας, στη γη που απλώνεται πίσω από τον ορίζοντα, οδηγώντας στην παραλιακή προσπαθείς ανάμεσα στις νότες ενός τραγουδιού να ξεδιαλέξεις ποιο παρελθόν κοιμάται τρυφερά μέσα σου, ποιο νοσταλγείς, ποιο παραμένει παρόν και μέλλον.

Καλά Χριστούγεννα!