Είναι πανθομολογούμενο πως το λεγόμενο «μεταναστευτικό» είναι το σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας και το πιο ανησυχητικό που αντιμετωπίζει το νησί μας. Τα τελευταία πέντε χρόνια χιλιάδες ξένοι «πρόσφυγες», «μετανάστες» και «λαθρομετανάστες» κατέκλυσαν και κατακλύζουν το νησί μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ κινούμενος από την ιδεολογία των ανοιχτών συνόρων ενθάρρυνε όλους τους κατατρεγμένους να έρθουν στη χώρα μας τονίζοντας πως η θάλασσα δεν έχει σύνορα. Αλλά και τώρα που στην εξουσία βρίσκεται η Ν.Δ. που πιστεύει αντίθετα πως υπάρχουν σύνορα κατά χιλιάδες οι μετανάστες αποβιβάζονται στα νησιά μας. Βέβαια υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά. Επί διακυβερνήσεως του ΣΥΡΙΖΑ τα ευρωπαϊκά σύνορα ήταν ανοιχτά, ενώ τώρα είναι κλειστά και κανείς από τους μετανάστες που βρίσκονται στα νησιά μας δεν μπορεί να προωθηθεί στην Ευρώπη. Έτσι, το νησί μας σήμερα βουλιάζει κυριολεκτικά κάτω από το βάρος όλων αυτών των δύστυχων ανθρώπων που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να αναζητήσουν αλλού μια καλύτερη τύχη. Πολλοί βέβαια από αυτούς είναι Σύριοι πρόσφυγες που αναγκάστηκαν να εκπατριστούν εξαιτίας του πολέμου που οι «πολιτισμένοι» λαοί προκάλεσαν στην πατρίδα τους! Άλλοι είναι οικονομικοί μετανάστες, άνθρωποι που δεν μπορούσαν να ζήσουν αξιοπρεπώς στην πατρίδα τους και αναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν. Άλλοι, όμως, ίσως οι περισσότεροι, είναι καιροσκόποι και τυχοδιώκτες, «λύκοι» που εκμεταλλεύτηκαν τη γενικότερη «αναμπουμπούλα» και ήρθαν στην πατρίδα μας για κάποιους ανομολόγητους σκοπούς. Όλοι αυτοί εγκατέλειψαν πίσω την ταυτότητά τους και κανείς δεν γνωρίζει τον τόπο καταγωγής τους και την ηθική τους ποιότητα!

Οι αριθμοί είναι εξόχως αποκαλυπτικοί και ανησυχητικοί. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 οι κάτοικοι της Λέσβου είναι περίπου 86 500. Οι κάτοικοι της Δημοτικής Ενότητας Μυτιλήνης είναι γύρω στους 37. 900, ενώ οι κάτοικοι της Δημοτικής Κοινότητας Μόριας είναι 1.450 και της ίδιας της Μόριας 1164. Εκεί, λοιπόν, στη Μόρια, δημιουργήθηκε ένας καταυλισμός που μπορούσε να υποδεχτεί 3000 άτομα και τώρα συνωστίζονται σε αυτόν με ήπιους υπολογισμούς 15 000 περίπου άτομα. Δημοσιογραφικές πληροφορίες αναφέρουν πως στη Λέσβο παραγγέλλονται καθημερινά 20. 000 μερίδες φαγητού για τη σίτιση αυτών των ανθρώπων. Καταλαβαίνει κανείς πως η αναλογία αυτή εγκυμονεί κινδύνους τόσο για τους ίδιους τους ξένους, όσο και για τους κατοίκους της Μόριας. Και οι κίνδυνοι αυτοί σχετίζονται με την ασφάλεια, με την παιδεία, με την υγεία, αλλά και γενικότερα με την ελευθερία και τον τρόπο ζωής των κατοίκων. Κι όποιος δεν παραδέχεται αυτούς τους κινδύνους «ή είναι ανόητος ή έχει κάποιο προσωπικό συμφέρον», για να χρησιμοποιήσω μια φράση από τον Θουκυδίδη.

Ο νέος περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου, ο κ. Μουτζούρης, μίλησε για «εισβολή» και οι επαγγελματίες «φιλάνθρωποι» και οι ιδεολόγοι «αλληλέγγυοι» έπεσαν να τον φάνε. Το ευτύχημα είναι πως αυτοί δεν μίλησαν για «επέμβαση» των μεταναστών που ήρθαν στη χώρα μας να επιβάλουν το δίκαιο και να μας δείξουν τον ορθό δρόμο, όπως κάνουν οι Τούρκοι που ισχυρίζονται πως δεν έκαναν «εισβολή» στην Κύπρο, αλλά «επέμβαση» που αποσκοπούσε στην προστασία των Τούρκων από τους Έλληνες. Γιατί «εισβολή» δεν είναι μόνο η παραβίαση του διεθνούς δικαίου και η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και κάθε «ορμητική (και συχνά αυθαίρετη) είσοδος» σε κάποιο χώρο, «κάθε τι που γνωρίζει μεγάλη εξάπλωση (δημιουργώντας ανησυχία, προβληματισμό κ.λπ.». Αλήθεια, τι θα έκαναν όλοι αυτοί οι «φιλάνθρωποι» και οι υπερβολικά ευαίσθητοι συνάνθρωποί μας, αν κάποιοι από αυτούς τους μετανάστες έμπαιναν ένα βράδυ στο σπίτι τους χωρίς να τους ρωτήσουν και χωρίς να προσκληθούν; Θα φέρονταν με τον ίδιο τρόπο; Ασφαλώς όχι. Δυστυχώς αυτοί οι κύριοι δεν κοιτούν ποιοι μπαίνουν και πώς μπαίνουν στο νησί μας, αλλά το ποιοι και πώς τους υποδέχονται. Δεν νοιάζονται για την «εισβολή» αλλά νοιάζονται και κόπτονται για την «εισδοχή». Αυτό τους ενδιαφέρει. Ας μην παίζουμε, όμως, με τις λέξεις και ας κοιτάξουμε το πρόβλημα κατάματα όσο είναι καιρός.

Το πρόβλημα είναι τόσο σοβαρό που ξεπερνά κατά την άποψή μου τις δυνατότητες που έχει μια κυβέρνηση. Χρειάζεται συνεργασία και συναίνεση όλων των εμπλεκόμενων παραγόντων και όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας μας. Αλλά αντί αυτού βλέπουμε τα κόμματα να αντιπαρατίθενται για αυτονόητα θέματα, όπως είναι, για παράδειγμα, το θέμα της εκκαθάρισης της κατάστασης που επικρατεί στα ελληνικά πανεπιστήμια. Η επέμβαση της αστυνομίας στην ΑΣΟΕΕ που έφερε στο φως ένα ολόκληρο οπλοστάσιο και αποκάλυψε το ορμητήριο κάθε εγκληματικής ενέργειας θεωρήθηκε από πολλούς αντιπάλους της κυβέρνησης αντιλαϊκή ενέργεια και θεωρήθηκε πως θέτει σε κίνδυνο τη δημοκρατία. Υποστηρίχθηκε πως δεν είναι δα και έγκλημα να έχει κανείς στο σακίδιο του μια βόμβα μολότοφ ή να οπλοφορεί, αρκεί να μη χρησιμοποιήσει αυτά τα όπλα. Αν είναι δυνατό!

Η παρούσα κυβέρνηση συνειδητοποιώντας το πρόβλημα αποφάσισε να μετακινήσει κάποιες χιλιάδες μετανάστες στο εσωτερικό της χώρας. Αλλά αυτό δεν λύνει το πρόβλημα, τη στιγμή που περισσότερες χιλιάδες τούς αντικαθιστούν καθημερινά. Όμως και εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα. Εκείνοι που μετακινούνται είναι οι λεγόμενες «ευάλωτες» ομάδες, οι αδύναμοι, τα ασυνόδευτα παιδιά, οι οικογενειάρχες κ.λπ. Δηλαδή, τι θα μείνει στο νησί; Ό,τι ύποπτο, επικίνδυνο και άγνωστης ηθικής ποιότητας στοιχείο υπάρχει. Αυτή, λοιπόν, η πολιτική μπορεί να οξύνει περισσότερο το πρόβλημα που ήδη υπάρχει. Και επειδή δεν είναι δίκαιο και σωστό να σηκώσει όλο το βάρος του «μεταναστευτικού» μια κοινοτική, όπως η Μόρια, ή δημοτική ενότητα του νησιού, όπως ο Δήμος Μυτιλήνης, σωστό και δίκαιο θα ήταν να μοιραστούν όλοι αυτοί οι μετανάστες σε όλα τα χωριά του νησιού, πράγμα όμως που δημιουργεί πολλά οργανωτικά και διοικητικά προβλήματα.

Και εδώ αρχίζει το παράδοξο. Ο καθένας νοιάζεται για τον εαυτό του πρώτα, μετά για το χωριό του και τον δήμο του, ύστερα για το νησί του και καθόλου για τη «δύστυχη» Ελλάδα. Γι’ αυτό κανένας δεν θέλει μετανάστες στην περιοχή του , όπως δεν θέλει σκουπίδια και χωματερές. Δυστυχώς, η αγνή και άδολη φιλοπατρία έχει εκλείψει μέσα στα πλαίσια της Νέας Τάξης Πραγμάτων που επιβάλλουν οι «ισχυροί» της γης και δέχονται και προωθούν κάποιοι σε όλες τις αδύναμες χώρες. Θυμάμαι στην επιστράτευση του 1974 κάποιους Θεσσαλονικείς που είχαν έρθει στη Μυτιλήνη να υπερασπιστούν τα σύνορά μας να διαμαρτύρονται και να λένε πως δεν μπορούν να καταλάβουν, γιατί αυτοί να αφήσουν τις περιουσίες και τις οικογένειές τους και να έρθουν στη Μυτιλήνη να υπερασπιστούν τη δική μας περιουσία και τη δική μας οικογένεια! Φαίνεται πως γι’ αυτούς η Λέσβος δεν ήταν Ελλάδα! Τέτοια μυαλά υπάρχουν και σήμερα και μάλιστα πολλά και επίσημα και δυστυχώς, με τέτοια μυαλά δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας…