Η Δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα. Ως λαός δεν τη γεννήσαμε απλώς, αγωνιστήκαμε γι’ αυτήν:Χύσαμε το αίμα μας, θυσιαστήκαμε, παλέψαμε να την κατοχυρώσουμε. Αν αντιληφθούμε ότι μας τη στερούν, ανεβαίνουμε στα δέντρα, στα βουνά, όσο ψηλότερα μπορούμε, τέλος πάντων. Όλα αυτά δεν σημαίνουν ωστόσο ότι τη σεβόμαστε. Την έλλειψη σεβασμού μας αποδεικνύουν τα υψηλά ποσοστά αποχής που παρατηρούνται στις εκλογικές αναμετρήσεις ειδικά της τελευταίας δεκαετίας. Κάτι που ίσως δεν γνωρίζουν πολλοί είναι ότι η μη άσκηση του εκλογικού δικαιώματος συνιστά ποινικό παράπτωμα που επισύρει ως ποινή ένα μήνα φυλάκισης. Η διαδικασία δεν ενεργοποιείται προφανώς για αυτονόητους λόγους, αν και πολύ θα ανακούφιζαν τα πρόστιμα μιας τέτοιας πλειοψηφίας την εθνική οικονομία. Εναλλακτικά υποστηρίζω ότι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος να αυξηθεί η συμμετοχή των πολιτών στην εκλογική διαδικασία είναι να ….. απαγορευτεί επίσημα σε όσους δεν πήγαν να ψηφίσουν στις πρόσφατες εκλογές η άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος στις επόμενες. Είμαι βέβαιη ότι οι αντιδράσεις και οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας θα προβληθούν διεθνώς! Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τιμούν τη δημοκρατία ως ιδεολόγημα όσοι «βρεθούν στις επάλξεις». Συμπέρασμα: Η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, δεν τη σέβεται ούτε την τιμά ιδιαίτερα. Αυτό ήταν το πρώτο και σημαντικότερο συμπέρασμα από τις εθνικές εκλογές της περασμένης Κυριακής.

Στη Δημοκρατία ως γνωστόν αφέντης είναι ο λαός. Αυτός ψηφίζει, αυτού η γνώμη γίνεται σεβαστή. Ένα κακό που έχει η δημοκρατία ως πολίτευμα είναι ότι όλες οι ψήφοι είναι ισοδύναμες: και των ψηλών και των κοντών. Και των πλούσιων και των φτωχών. Και των μορφωμένων και των αγράμματων. Και των «πατριωτών» και των «ανθελλήνων». Και των «δημοκρατών» και των «φασιστών». Αυτό σημαίνει άλλωστε «Δημοκρατία». Σίγουρα η ισοτιμία των ψήφων συνιστά ένα πρόβλημα. Σοβαρό! Αν όμως το επιλύσουμε, προχωρώντας σε αποκλεισμούς και διακρίσεις, δεν θα έχουμε πια δημοκρατία. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δυστυχώς! Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον επίσης πότε κάποιοι «σέβονται» τη λαϊκή ετυμηγορία, πότε ομνύουν σ’ αυτήν και την επικαλούνται και πότε δημόσια, κατάφωρα και προσβλητικά την υποτιμούν, φορτώνοντας με κοσμητικά επίθετα τον Έλληνα ψηφοφόρο. Είναι εντελώς ανακόλουθο δε τέτοιοι χαρακτηρισμοί να αποδίδονται στους ψηφοφόρους από πρόσωπα που αυτοαναγορεύονται «λαϊκά» και κατά συνέπεια, σύμφωνα πάντα με τη δική τους λογική, στολίζουν το κοινό, το οποίο έχει την ατυχία να του απευθύνονται, με απαράδεκτες «λαϊκές» προσφωνήσεις.

Στην Ελλάδα που διαρκώς υπονομεύεται από μυστικά κέντρα εξουσίας υπάρχουν πάντα και δυνητικά «σωτήρες» του έθνους. Πολύ συχνά το έθνος δεν το αντιλαμβάνεται. Είναι εξάλλου γνωστόν ότι οι Έλληνες ως λαός είμαστε αχάριστοι: Καλέσαμε τον Καποδίστρια και τον δολοφονήσαμε. Το έγραψε ο Αμερικανός δικαστής Kelly, βραβεύτηκε για τον χαρακτηρισμό του μάλιστα. Έτσι είναι ο Έλληνας: Τη μία αποθεώνει τον Κολοκοτρώνη, την επομένη τον φυλακίζει. Αναγορεύει τον Βενιζέλο σωτήρα του έθνους αλλά τον μαυρίζει στις εκλογές του 20. Του 1920. Εκατό χρόνια πριν. Μακριά από τα σημερινά, μην μπερδευόμαστε. Πολύ, πολύ μακριά. Συμβαίνει κάποτεο αμαθής και «χειραγωγούμενος από τα πετσωμένα ΜΜΕ όχλος» εμπιστεύεται «έναν άνθρωπο, γνωστής οικογενείας», γνωστό και με το επώνυμό του συν hashtagμε περιεχόμενο που η αγωγή μου δεν μου επιτρέπει να αναπαραγάγω! Αυτό γίνεται, μάλλον γιατί ο γνωστός γκρίζος τύπος, της γνωστής οικογενείας, κατάφερε να μετατρέψει το ρήμα του hashtag από παθητικό σε ενεργητικό, με όλες τις αυτονόητες συνέπειες. Καμιά φορά, δηλαδή σχεδόν πάντα, η αρνητική κριτική, είναι ο χειρότερος πρεσβευτής αυτού που τη διακινεί.

Στη Δημοκρατία το κόμμα που λαμβάνει τις περισσότερες ψήφους αποκτά τις περισσότερες βουλευτικές έδρες. Αν κάποιο κόμμα συγκεντρώνει 180 βουλευτικές έδρες έχει τη δυνατότητα να πραγματοποιεί συνταγματικές μεταρρυθμίσεις. Αυτό δεν είναι δικτατορικό, είναι προϊόν δημοκρατικών διαδικασιών. Αν φυσικά καταφέρει να συγκεντρώσει υψηλά ποσοστά αποδοχής του εκλογικού σώματος, γιατί ακολουθεί δεύτερη εκλογική αναμέτρηση. Αυτά, γιατί τρελαίνομαι με όσα διαβάζω._