Η δημοκρατία, εξ ορισμού, εκφράζει και εξυπηρετεί τα συμφέροντα των «πλειόνων» και όχι των «ολίγων», αλλά  για να επιτευχθεί στην πράξη  η δημοκρατική και αποδοτική διακυβέρνηση μιας χώρας, πρέπει και οι  «πλείονες», πολιτικοί και πολίτες, είτε κατέχουν αξιώματα της Πολιτείας και ασκούν κάποιο θεσμικό ρόλο είτε είναι  απλοί  πολίτες,  να διαπνέονται από  γνήσια πίστη και αφοσίωση στις αρχές και  τις αξίες της Δημοκρατίας και να λειτουργούν με απόλυτο σεβασμό προς τους θεσμούς της.

 Η Δημοκρατία είναι  ευαίσθητο πολίτευμα. Προϋποθέτει την ύπαρξη στέρεας λογικής, ειλικρίνειας και υπευθυνότητας,  καθολική και  ενιαία πίστη σε αρχές και αξίες. Η Δημοκρατία   ευδοκιμεί, όπου υπάρχει ενότητα, συλλογικότητα  πνεύματος και δράσης.

 Όσον αφορά τους κυβερνώντες, πρέπει να έχουν υπόψη ότι η αρμονική και αποδοτική λειτουργία ενός κυβερνητικού σχήματος εξαρτάται, σε κάποιο βαθμό( ειδικά στο πρωθυπουργικό σύστημα), από τον πρωθυπουργεύοντα, αλλά ένας δημοκράτης ηγέτης, ακόμα κι αν είναι χαρισματικός και άξιος, δεν αρκεί, προκειμένου να επιτευχθεί το καλύτερο αποτέλεσμα για την χώρα και τον λαό·  όπως συμβαίνει  και με ένα μουσικό σύνολο,  μόνος του ένας μαέστρος- όσο καλός κι αν είναι- δεν μπορεί να επιτύχει ένα τέλειο μουσικό αποτέλεσμα, με μια ορχήστρα ή χορωδία… βαρήκοων, άμουσων  ή απείθαρχων!

 Τα κόμματα- ιδιαίτερα τα κυβερνητικά- μπορεί να είναι πολυσυλλεκτικά και πολυτασικά, μπορεί στον εσωτερικό τους διάλογο να υπάρχει ο πλουραλισμός των απόψεων, αλλά η τελική πολιτική  θέση, σε θέματα διακυβέρνησης της χώρας, πρέπει να είναι η πλειοψηφούσα άποψη, η οποία θα υποστηρίζεται- χωρίς προσωπικές διαφοροποιήσεις-  από όλα τα μέλη του κόμματος. Η μη τήρηση της παραπάνω δημοκρατικής αρχής, στην εσωτερική λειτουργία των κομμάτων, η κακοφωνία και η παραφωνία, η προβολή προς τα έξω προσωπικών  απόψεων  προκαλεί σύγχυση και αμφισβήτηση στους πολίτες και αποδυναμώνει τις κυβερνητικές αποφάσεις.

 Η πολυκομματικότητα είναι βασικό στοιχείο του δημοκρατικού πολιτεύματος, αλλά για να επιτευχθεί η ομαλή λειτουργία του, πρέπει τα κόμματα να κυβερνούν ή να αντιπολιτεύονται τους κυβερνώντες  με απόλυτο σεβασμό στο Σύνταγμα και σύμφωνα με την κοινοβουλευτική δεοντολογία: να ελέγχουν την κυβέρνηση, να κρίνουν τα πεπραγμένα της και να επιχειρηματολογούν υπέρ της δικής τους άποψης, εντός του Κοινοβουλίου και όχι εκτός του Κοινοβουλίου, από τους δρόμους και τις πλατείες, με την υποκίνηση οχλοκρατικών εκδηλώσεων, από κάποιες  οργανωμένες μειοψηφίες, οι οποίες, δήθεν, αντιδρούν, εξ ονόματος, της πλειονότητας των πολιτών.

Η Δημοκρατία πιστεύει και επιδιώκει την αρμονική σχέση  κρατικής εξουσίας και πολιτών, γι΄ αυτό και  μόνον όταν εξαντλούνται  όλες οι δυνατότητες της πρόληψης και της πειθούς για την εξασφάλιση της νομιμότητας, είναι δικαιολογημένη η  χρήση της κρατικής βίας, προκειμένου να προστατευτεί το δημόσιο συμφέρον.

Η ιδεολογική διαπάλη και η αντιπαράθεση των απόψεων και των προτάσεων ανάμεσα στα κοινοβουλευτικά κόμματα αποτελεί θεμιτό και βασικό στοιχείο της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος·  αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η ιδεολογική συμπόρευση, η συναίνεση και η συνεργασία μεταξύ των διαφόρων κομμάτων   αντίκειται στην πολιτική ορθότητα και την κομματική δεοντολογία· αντιθέτως, οι πολιτικές συγκλίσεις, εξασφαλίζοντας την μεγαλύτερη ενότητα των πολιτικών δυνάμεων, συμβάλλουν στην αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των δύσκολων καταστάσεων, την μεγιστοποίηση του ωφέλιμου έργου για την κοινωνία  και την ταχύτερη και ασφαλέστερη εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος και, τελικά, προσδίδουν κύρος στα κόμματα.

Αλλά για να ξεπεραστούν οι άγονες αντιπαραθέσεις των κομμάτων, οι πολωτικές πολιτικές που διχάζουν το κοινωνικό σύνολο, που αδρανοποιούν πολλές κοινωνικές δυνάμεις και παρεμποδίζουν την μεγιστοποίηση της απόδοσής τους,  είναι αναγκαία η δημοκρατική οργάνωση και η λειτουργία των κομμάτων.

Τα κόμματα όταν,  στην εσωτερική λειτουργία τους, εφαρμόζουν τις αρχές της Δημοκρατίας, αφενός εγγυώνται  την  εύρυθμη λειτουργία του πολιτεύματος και αφετέρου, διατηρούν  μια γόνιμη  δημοκρατική σχέση με τα άλλα κοινοβουλευτικά  κόμματα. Τα δημοκρατικά οργανωμένα και λειτουργούντα κόμματα, παρά την αντίθεση των απόψεων και την πολιτική αντιπαλότητά τους, δεν φθάνουν στο σημείο να διαταράσσουν τις προσωπικές σχέσεις  μεταξύ των ηγετών και των άλλων μελών που ανήκουν στα διαφορετικά κόμματα. Μπορεί να είναι πολιτικά αντίπαλοι, αλλά δεν είναι εθνικοί εχθροί. Όλοι, εφόσον έχουν ορκιστεί στο ίδιο Σύνταγμα και πράττουν σύμφωνα με αυτό, μπορούν να συνεισφέρουν- από την δική του θέση ο καθένας και με τις διαφορετικές τους θέσεις-στην καλύτερη αντιμετώπιση των προβλημάτων, την πρόοδο και την ευημερία της χώρας και του λαού. Και, βεβαίως, ευχής έργον είναι, σε θέματα σοβαρών κρίσεων-όπως η σημερινή πανδημική κρίση-  όταν διακυβεύονται εθνικά δίκαια ή όταν κινδυνεύει με κατάρρευση η εθνική οικονομία, να αναστέλλεται η αντιπαλότητα των κομμάτων και να τίθενται σε λειτουργία διαδικασίες συναίνεσης και  συνεργασίας, μεταξύ των διαφόρων κομμάτων για την εξεύρεση κοινά αποδεκτών λύσεων και την χάραξη εθνικής πολιτικής.

Πόσον εφικτό είναι να εξασφαλιστούν, υπό τις σημερινές συνθήκες, οι  προϋποθέσεις που αναφέραμε παραπάνω για την ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος;

Αυτό που χαρακτηρίζει την πολιτική ζωή  των Ελλήνων, της νεοελληνικής περιόδου αλλά και της αρχαίας, είναι η  πολωτική κομματική αντιπαράθεση, η οποία άλλοτε οφείλεται σε διαφορετικούς ιδεολογικούς προσανατολισμούς (Δημοκρατικοί- Ολιγαρχικοί, Ενωτικοί- Ανθενωτικοί, Ρωσόφιλοι- Αγγλόφιλοι- Γαλλόφιλοι, Βασιλικοί- Αντιβασιλικοί, Αριστεροί- Δεξιοί) και άλλοτε, ο «καυγάς είναι για το πάπλωμα», δηλαδή, για την νομή της εξουσίας, την εξυπηρέτηση προσωπικών φιλοδοξιών και ιδιοτελών συμφερόντων · και σ΄ αυτήν  την περίπτωση, ευδοκιμεί το είδος των Δημαγωγών-Λαϊκιστών, οι ψευδεπίγραφες  κομματικές «ταμπέλες»  και η κενού περιεχομένου συνθηματολογία περί «εχθρών» και « φίλων  του λαού».

Για την υπολειτουργία του πολυκομματικού συστήματος της Δημοκρατίας, μια  από τις βασικές αιτίες είναι η έλλειψη  δημοκρατικής οργάνωσης και λειτουργίας στο εσωτερικό των κομμάτων και η επικράτηση-αντί των κομμάτων αρχών-των προσωποπαγών κομμάτων ( Βενιζελικοί- Αντιβενιζελικοί, Καραμανλικοί- Παπανδρεϊκοί).

Και, συνήθως, όταν η ισχύς και το κύρος των κομμάτων έχει απόλυτη σχέση και εξαρτάται από την δύναμη που εκπέμπει ο αρχηγός του κόμματος, επόμενο είναι η κομματική διαπάλη να διεξάγεται στο προσωπικό επίπεδο, π.χ. ανάμεσα στον Καραμανλή, Μητσοτάκη-Παπανδρέου και, σήμερα, ανάμεσα στον Μητσοτάκη- Τσίπρα.

 Και τότε- πολύ συχνά- ο ανταγωνισμός για την κατάληψη της εξουσίας,  διεξάγεται- ελλείψει πραγματικών λόγων  και ουσιαστικών ιδεολογικών διαφορών και λογικών επιχειρημάτων- με προσωπικές αλληλοκατηγορίες και υβριστικούς χαρακτηρισμούς και άφθονη  « λάσπη» που αντλείται από την χαβούζα με τα « βοθρολύματα» του Διαδικτύου και των Fake news!

Και έτσι εξηγείται πώς, σε κάποιες κρίσιμες συγκυρίες, «υποδεκανείς εν τω στρατεύματι» φόρεσαν  την « στολή» και στολίστηκαν με τα γαλόνια του στρατηγού!

Συμπέρασμα: είναι καιρός να πάψουμε να «ερίζουμε περί όνου σκιάς», να  κατεβάσουμε τις ψευδεπίγραφες ταμπέλες των διαφόρων «…ΙΣΜΩΝ» και να εγκαθιδρύσουμε την Δημοκρατία, σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής · και, αρχής γενομένης, στο εσωτερικό των κομμάτων, με την ίδρυση κομμάτων αρχών.