Αλλάζουν οι καιροί, ραγδαία! Πλήρως απενοχοποιημένος, εγώ, ο «δωσίλογος, Τσολάκογλου, γερμανοτσολιάς, νεο-φιλελές, αρχ... καθηγητής -για να θυμηθούμε και τη σχετική συζήτηση στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας- του ΝΑΙ», από τον «εξωμότη και αποστάτη Τσίπρα του ΟΧΙ» και τη ρεαλιστική στροφή του «ΝΟΧΙ», βρίσκομαι, ως πολίτης, προσκεκλημένος στο επιφατικό δημοκρατικό σιγουράκι, που ακούει στο όνομα «εκλογές»!

Για τον «πολιτικό πολιτισμό» των ύβρεων, των ιαχών και των συνθημάτων, ως μέσο έκφρασης πολιτικά αφιονισμένων, ευθύνεται προσωπικά ο κ. Τσίπρας. Το υιοθέτησε, το χρησιμοποίησε και τώρα το λούζεται.

Ας ελπίσουμε ότι το καταλαβαίνει πλέον, όπως καταλαβαίνει -με εξάμηνη καθυστέρηση, πάλι καλά- ότι «οι μόνοι υπαρκτοί δανειστές είναι οι εταίροι» ή ότι δεν μπορούμε «να καταγγέλλουμε το χρέος και να νομίζουμε ότι το χρέος θα μειωθεί» -θυμηθείτε την ομιλία του στη Βουλή!

Όπως επίσης καταλαβαίνει τη σημειολογική γελοιότητα του Κουγκίου και του Ζαλόγγου, όπως είπε! Μπορεί αυτό να κοστίσει κάποια δις στην ελληνική οικονομία, αλλά πλέον τι νόημα έχουν τα δις..., τα μασάμε σαν κοψίδια εμείς τα δις, λιαζόμενοι εν γένει!

Τώρα που μας τελείωσε η μεγαλύτερη εξ-απάτηση της Μεταπολίτευσης, δηλαδή η ανήκεστος νοητική βλάβη Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο, τι ψηφίζουμε, πατριώτες;

Άλλωστε, όπως δήλωσε πρόσφατα κι ευθαρσώς ο πρώην πλέον κυβερνητικός εταίρος κ. Καμμένος, τη νύχτα της μακράς παράνοιας στη Βουλή, «με το Πρόγραμμα της Κυβέρνησης τελειώνει το Μνημόνιο»;! «Μνήσθητι μου Κύριε», θαύμα συνετελέσθη στο Κοινοβούλιο του Ομφαλού της Γης!

Άρα στο νέο, θαυμαστό και καλύτερο των Κόσμων που αναδύθηκε, με θριαμβική στροφορμή, στα έκθαμβα μάτια μας, επί τίνος πράγματος/διακυβεύματος θα ψηφίσουμε επιλεκτικά;

Επιφανειακά, καλούμαστε να λύσουμε, συλλογικά, το εσωκομματικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Γεγονός καθαυτό απολύτως αδιάφορο -ας λύσει το πρόβλημα ο Πρόεδρος του, επιτέλους!- και από την άλλη, εν τοις πράγμασι, αναγκαστικό -αφού δεν εννοεί και δε θέλει να το πράξει. Εάν όμως υποθέσουμε, στιγμιαίως και παρεμπιπτόντως, ότι οι εκλογές αναφέρονται και στη διακυβέρνηση της χώρας, ποιο είναι το διακύβευμα;

Μήπως είναι τα «απίστευτα» που ακούμε στην τηλεόραση, όλοι όσοι δεν έχουμε τη δυνατότητα να πάμε ούτε μια εβδομάδα διακοπές, εμείς οι «παλαιοί ηλίθιοι» του «πληρώνω» και άρα μη-έχοντες; Σταχυολογώ τοποθετήσεις και απορώ μειλιχίως!

Μια Κυρία, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ έλεγε τις προάλλες ότι τις «παραχωρήσεις των αεροδρομίων, δεν τις έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η κυβέρνηση...»!

Στο ερώτημα «μα καλά, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κυβερνά;», η Κυρία απάντησε, χωρίς αίσθηση του γελοίου, ότι «η κυβέρνηση έχει κορμό στελεχών από το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά καμμία συλλογική απόφαση επί τούτου και δεν είναι μονοκομματική»! Με άλλα λόγια, μάλλον ο κ. Καμμένος ιδιωτικοποίησε τα αεροδρόμια, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της!

Ο κ. Παππάς-πατήρ μας είπε ότι «οι δικοί μας σκοτώσαν το γελαστό παιδί...»(!). Στο ερώτημα «μα καλά, το γελαστό παιδί, δεν είναι ο Σωτήρης Πέτρουλας;», απάντησε, επίσης χωρίς αίσθηση του γελοίου, ότι «γελαστό παιδί είναι ο Αλέξης»!

Ο κ. Φλαμπουράρης, σίγουρος για την αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, μας είπε ότι «αν δεν υπάρξει, θα κάνουμε κυβέρνηση με τους ΑΝ.ΕΛ. με τους οποίους υπάρχει άψογη συνεργασία»! Το ερώτημα πώς γίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ να θεωρεί ως άψογη τη συνεργασία με την εθνικιστική δεξιά, προφανώς δε τίθεται ως ζήτημα...

Τέλος, ο Υφυπουργός (!) κ. Χαϊκάλης έδωσε άλλη διάσταση στην έννοια «κάναμε λάθη»: «και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από τους ΑΝΕΛ ειπώθηκαν αρκετά πριν τις εκλογές, θα έπρεπε να ήμασταν πιο φειδωλοί,... συγγνώμη για τις υπερβολές που ακούστηκαν προεκλογικά». Έτσι απλά!

Μήπως είναι η ρητορική της «ιστορικής δικαίωσης» των πρώιμων «μνημονιακών» -ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ- έναντι της επέλασης των «μεταλλαγμένων νεο-μνημονιακών» -Τσίπρας;

Μήπως τίθεται, με αυθεντικό-σοβαρό τρόπο, ζήτημα δραχμής, εθνικοποιήσεων και βηματισμού προς το πρώτο στάδιο του σοσιαλισμού κατά «Στρατούλη»;

Προφανώς, δεν μπορούμε να πάμε σε εκλογές με αυτή τη νοητική υποβάθμιση του ελληνικού ζητήματος. Ο πολίτης θα βρεθεί μπροστά σε ένα απίστευτο κουβάρι πολιτικών «προτάσεων», όπου όλοι θα πυροβολούν όλους χιαστί, ενώ οι περισσότεροι θα συμφωνούν επί της μείζονος στρατηγικής της χώρας. Προεδρικός «ΣΥΡΙΖΑ» εναντίον «ΛΕΛΑΠΑ» -πρόσκαιρη προσωπική ονοματοδοσία του μετώπου της Αριστερής Πλατφόρμας, ως σύντμηση των ονομάτων ΛΕουτσάκος-ΛΑΠΑβίτσας, ώστε να καλυφθεί η βαθμίδα από την λαϊκιστική έως την ακαδημαϊκή α-νοησία. «ΣΥΡΙΖΑ» εναντίον «ΑΝΕΞ.ΕΛ.», με προαναγγελία μετεκλογικής συνεργασίας -περίεργη αριστερή εμμονή- με πρόταγμα το «τραινάκι των κόκκινων γραμμών» του Καμμένου... προφανώς όπως αυτές που είδαμε στην 6μηνη κυβερνητική πράξη στα θέματα π.χ. Ιθαγένειας ή Μετανάστευσης.

ΝΔ εναντίον ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ εναντίον ΠΟΤΑΜΙΟΥ, ΠΟΤΑΜΙ εναντίον... Όλοι εναντίον Όλων, ενώ συμφωνούν στα θεμελιώδη: ψήφος α-μπε-μπα-μπλομ! Το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε κατά την προ-εκλογική περίοδο είναι αχρείαστη πόλωση επί του κενού, με προσωπικά χτυπήματα και ψευδο-επιχειρήματα που θα στοχεύουν στο πολιτικά ακατάρτιστο θυμικό του μέσου ζαλισμένου πολίτη. Και άφθονο Μαυρογιαλουρισμό, λέγε με Σκουριές και χιλιάδες άνεργοι ή «καθαρίστριες» έναντι των απολυμένων του ιδιωτικού τομέα!

Επειδή δεν πρόκειται να μαδήσω τη μαργαρίτα για να δω τι θα ψηφίσω, λέγω τι θα με συγκινήσει και τι θα με αποστρέψει από τους ανθυποψήφιους:

- Θέλω «Αυτόν» που είναι σκληρά προσηλωμένος στο ρασιοναλισμό του Διαφωτισμού και τη συνακόλουθη κοινωνική διαπραγμάτευση σε φιλοδυτικό, φιλοευρωπαϊκό και φιλελεύθερο πλαίσιο.

- Θέλω «Αυτόν» που θα μου πει, επιτέλους, αυτό που μου έμαθαν αιώνες φιλότιμου από τη γιαγιά μου και τη μάνα μου: αξιοπρέπεια είναι να πληρώνεις τα χρέη σου. Κι όχι αυτά τα κουτσαβάκικα και θεομπαιχτικά μπαταχτσίδικα που μας δηλητηριάζουν συστηματικά, επί έτη, με ανυπακοές, αγένειες και «δεν πληρώνω»!

- Θέλω «Αυτόν» που θα μου προτείνει Σχέδιο παραγωγής για τη χώρα. Που θα μου πει πώς θα σταματήσει η απώλεια του βασικού πόρου της Ελλάδας, δηλαδή τα «μυαλά» της νέας γενιάς της!

- Θέλω «Αυτόν» που θα μου πει πώς η «οικονομική» μηχανική των κρατικών δανείων δε θα επικαλύπτει τις άλλες όψεις της πολιτικής: Παιδεία, Υγεία, Ασφάλεια, Επιχειρηματικότητα, Διοίκηση, Πολιτισμό...

- Θέλω «Αυτόν» που θα με πείσει ότι το «Κράτος-πατερούλης» τελείωσε, αν όχι ιδεολογικά προς το παρόν, τουλάχιστον τεχνοκρατικά και οικονομοτεχνικά! Και ότι υπάρχει πλήρης λειτουργική αντικατάστασή του, από άλλο μοντέλο όπου αναγκαστικά θα επικρατεί η καινοτομία, η ανάληψη του ρίσκου, η αξιοκρατία, η αξιολόγηση...

«Αυτόν» που θα θεωρήσει το Κράτος ως ρυθμιστή και εγγυητή κοινωνικών δικαιωμάτων και ευνομίας στη λειτουργία των σχέσεων Πολίτη-Διοίκησης!
Οι λοιποί δε μ' ενδιαφέρουν!