Είναι γνωστόν, πλέον, ότι τα σοβαρά και άξια λόγου πολιτικά πράγματα λέγονται εκτός Βουλής -και Μ.Μ.Ε.: εντός αυτής, η επιχειρηματολογία και το λεξιλόγιο παραπέμπουν σε φρασεολογία Οίκου Ενοχής. Στο ετήσιο συνέδριο του Ελληνο-Αμερικανικού

Επιμελητηρίου, που διεξήχθη αυτήν την εβδομάδα, ελέχθη το εξής, σε περίληψη:
«… είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η Ελλάδα αποτελεί ένα ιστορικό φαινόμενο επιτυχίας οικονομικής αναγέννησης. Μέσα σε πέντε χρόνια πέρασε από την τελευταία στην πρώτη θέση, πετυχαίνοντας κάτι που φαινόταν αδύνατο ανατρέποντας σημαντικούς παγκόσμιους δείκτες. Αυτήν τη στιγμή η Ελλάδα προηγείται 27 κρατών ακόμα και του παλιού νούμερο ένα, αυτό της Σουηδίας, και το 2014 μπορεί να ξεπεράσει τη Σιγκαπούρη. Η Ελλάδα κέρδισε με την αξία της, το πρώτο της Α+ και είναι έτοιμη για μια σημαντική ανάπτυξη…». Ποιος το είπε αυτό; Ο κ. Paul B. Kazarian, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της επενδυτικής εταιρείας «Japonica Partners».

Δύο σκέψεις γεννώνται από την παρέμβαση του κ. Καζαριάν. Η πρώτη είναι η εύκολη, η συνήθης αντανακλαστική των στερεοτύπων για τους «διεθνείς κερδοσκόπους και τοκογλύφους με τα ληστρικά ένστικτα». Άρα, κάτι θα θέλει να κερδίσει όταν βγαίνει τόσο μπροστά ώστε να υπερκεράσει σε επιχειρήματα ακόμα και το επικοινωνιακό success story του κυβερνητικού λόγου, εικάζουμε καχυπόπτως. Ας σημειωθεί ότι η εταιρεία του εξέπληξε, εμπράκτως, την παγκόσμια χρηματο-πιστωτική κοινότητα όταν τον Ιούνιο 2013 έκανε δημόσια πρόταση για αγορά τίτλων του Ελληνικού Δημοσίου, ύψους 2,9 δισ. ευρώ. Με άλλα λόγια, για το 10% των νέων ομολόγων μιας χώρας που ένα χρόνο πριν, είχε προχωρήσει στη μεγαλύτερη αναδιάρθρωση δημοσίου χρέους στην Ιστορία και που μερικοί, ακόμη και σήμερα, τη θεωρούν υποψήφια για έξοδο από την ευρωζώνη. Έκτοτε, ο κ. Καζαριάν συμμετείχε στην αύξηση κεφαλαίου των Ελληνικών Τραπεζών και πλήρωσε και δημόσιες καταχωρήσεις στις μεγαλύτερες οικονομικές εφημερίδες του κόσμου, με περιεχόμενο ανάλογο του ανωτέρω αποσπάσματος…

Η δεύτερη σκέψη γεννάται σε όποιον θελήσει να δει λίγο παρακάτω, λίγο πιο σύνθετα, τα ήδη πολύπλοκα πράγματα. Στον κόσμο τού Ιντερνέτ, διαβάζει το βιογραφικό του κ. Καζαριάν και διερωτάται εάν πρέπει να γυρίσει λίγο πίσω το ρολόι της ιστορίας του: το 1915, ο Charlie Kazarian, ο παππούς του, εγκατέλειψε την Τουρκία για να γλυτώσει από τη γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων, αφού είχε δει τους Τούρκους να θανατώνουν την πρώτη γυναίκα του και τους δύο γιους του, μετά από βασανιστήρια. Στις ΗΠΑ όπου βρέθηκε, ξαναπαντρεύτηκε και απέκτησε γιους και εγγόνια. Ένα από αυτά είναι ο κ. Paul Kazarian, που έμεινε στο ίδιο σπίτι με τους γονείς και τους παππούδες του για αρκετά χρόνια, πριν σπουδάσει σε εκλεκτά Πανεπιστήμια, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες.

Πριν εργασθεί σε μεγάλες επενδυτικές τράπεζες και πριν ιδρύσει τη σημερινή εταιρεία του, των πολλών δισ. ευρώ, με το περίεργο όνομα «Japonica». Αν ψάξουμε καλύτερα, ίσως βρούμε ότι η οδός όπου βρισκόταν το πατρικό σπίτι των Kazarian, ονομαζόταν Japonica Street και γύρω από αυτήν, εκινείτο η προσφυγική αρμενική κοινότητα του Rhode Island, όπου είχε καταφύγει ο παππούς του.

Ο άγνωστος κ. Καζαριάν είναι, ίσως, ένα αρχέτυπο της σημασίας της ατομικής μικρο-ιστορίας που μπορεί να διαμορφώνει ή να επηρεάζει, σε μεγαλύτερη κλίμακα, τη γενική ιστορία. Ίσως, απαιτείται να διαβάσουμε τις παρεμβάσεις του με το ίδιο βλέμμα διερώτησης και αμφιβολίας που είδαμε, ως αλαλιασμένο πόπολο, την ταινία του Γ. Σμαραγδή για το Βαρβάκη «Ο Θεός αγαπά το χαβιάρι». Ή, όπως ενθυμούμεθα παλαιότερα, το «America, America» του Ηλ. Καζάν ή τις «Νύφες» του Π. Βούλγαρη!

Ο άγνωστος κ. Καζαριάν σίγουρα δεν είναι «χασο-σκόπος», με την έννοια ότι διαβλέπει ευκαιρίες κέρδους μέσω των επενδυτικών αποφάσεων, πράξεων και λόγων του. Είναι όμως ταυτόχρονα δείγμα του στρατηγικού ρόλου της διασποράς, της κουλτούρας που εισέφεραν στην Ελλάδα οι Μικρασιάτες, οι Κωνσταντινουπολίτες, οι Αιγυπτιώτες… αυτή η σύνοψη της σταδιακώς εκλείψασας αστικής τάξης.

Εάν ο κ. Καζαριάν φαίνεται να βγαίνει τόσο επιθετικά και τόσο μπροστά έναντι της τρέχουσας πολιτικής αφήγησης, είναι διότι είναι φορέας ενός πολιτισμού σύζευξης της προσωπικής ανέλιξης και επιτυχίας με τη δημόσια ευημερία. Ο κ. Καζαριάν είναι όμως και κάτι άλλο: το μέτρο της ανικανότητας - κατ’ αντιδιαστολή - όσων διαγκωνίζονται, αγκομαχώντας, για την πολιτική επικράτησή τους, εκτιθέμενοι στην παγκόσμια αρένα. Και μέτρο της έλλειψης πολιτικής Ηγεσίας σε μια χώρα χωρίς Σχέδιο, το όποιο σχέδιο.

Είναι προφανές ότι η βασική προϋπόθεση προς υπέρβαση αυτού του «χάους» είναι η ύπαρξη εθνικής αστικής τάξης. Προς το παρόν, ας γευθούμε συγκρούσεις μεταξύ νεο-πλούτων και νεο-πτωχών, τέως βουκόλων αμφότεροι, με δάνεια λεφτά ή και χωρίς λεφτά, αλλά με πολύ δωρεάν στόμφο! Θα παραμένει πάντα σε εκκρεμότητα η δριμεία ανθρωπιστική κρίση που πλήττει την Ελλάδα: ίσως - και απολύτως δικαιολογημένα - δεν μπορούμε να δούμε πιο πέρα στον ορίζοντα. Κι αυτό είναι το μέγιστο μέτρο αποτυχίας των πολιτικών «αρχηγών» μας…