«Ερέτην χρήναι πρώτον γενέσθαι, πριν πηδαλίοις επιχειρείν»
(πρώτα να μάθει να τραβά κουπί, προτού πιάσει το τιμόνι του καραβιού)
Αριστοφάνης, «Ιππής»

Θα έμπαινες ποτέ σε ένα βαπόρι για να ταξιδέψεις με 10 μποφόρ στον Ατλαντικό ή έστω στο Αιγαίο, όταν ξέρεις ότι αυτός που κάθεται στο πηδάλιο του πλοίου δεν έχει προηγουμένως κουμαντάρει ούτε... βάρκα και ότι για πρώτη φορά πιάνει πηδάλιο βαποριού στα χέρια του;

Κι όμως, όταν πρόκειται για τη διακυβέρνηση της χώρας διακινδυνεύουμε να παραδώσουμε το πηδάλιο της χώρας σε «ηγέτες» που το μόνο της ζωής τους κατόρθωμα είναι ότι διακρίθηκαν ως πρόεδροι 15μελούς Μαθητικού Συμβουλίου ή κάποιου αντίστοιχου φοιτητικού, ως «καταληψίες» σχολείων ή σχολών, επί της εποχής του αλήστου μνήμης πανεπιστημιακού ασύλου - τότε που έχτιζαν τα γραφεία των καθηγητών και έδερναν τους πρυτάνεις -, ή σε υιούς, θυγατέρες και ανεψιούς πολιτικών, που μεταβίβασαν στους απογόνους τους την πολυθρόνα τους στην πολιτική σαν να ήταν κληρονομικοί άρχοντες...

Από φανατική προσκόλληση στο κόμμα, από τυφλή αντίδραση σ’ αυτούς που κυβερνάν, από έλλειψη μιας χαρισματικής ηγετικής προσωπικότητας που να ξεχωρίζει και να εμπνέει ή και, πολλές φορές, ακολουθώντας άκριτα την... μόδα ψηφίζει ο... «σοφός» λαός, ελαφρά τη καρδία - ή καλύτερα με ελαφρό μυαλό - τον πιο φωνακλά, τον πιο «παλικαρά», αυτόν που... «όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει», αυτόν που υπόσχεται πως θα επαναλάβει το θαύμα της δημιουργίας του κόσμου σε λιγότερες από... έξι μέρες!

Έτσι στέλνουμε στη Βουλή ανθρώπους που δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους, δεν ξέρουν τι θα πει «μεροκάματο» (που κλαίνε όμως και οδύρονται υποκριτικά για τους καημένους τους άνεργους), ανθρώπους που ακόμα και οι σπουδές τους ήταν «ρηχές», αφού στο επίκεντρο των διαφερόντων τους ήταν πάντα -παιδιόθεν- η κατήχησή τους στη «δογματική» του κόμματος, καθώς και η εκτέλεση των διατεταγμένων από το κόμμα τους υπηρεσιών ή διότι είχαν εξασφαλισμένη -λόγω μπαμπά ή θείου- την πολιτική τους καριέρα.

Εάν στις επιλογές που κάνουμε ως πολίτες λειτουργούσε η ιστορική γνώση και μνήμη, εάν κρατούσαμε μέσα μας ζωντανά τα ιστορικά πρότυπα των μεγάλων ηγετών, που έβαλαν τα θεμέλια του νεοελληνικού κράτους, αγωνίστηκαν για την εθνική ολοκλήρωσή του και πέτυχαν με τολμηρές μεταρρυθμίσεις τον εκσυγχρονισμό του, ίσως θα είχαμε αποφύγει εθνικές καταστροφές, εσωτερικές συγκρούσεις με τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος, περιόδους ακυβερνησίας και οπισθοδρόμησης στην οικονομική και κοινωνική πρόοδο.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο θεμελιωτής του νεοελληνικού κράτους, προτού αναλάβει τη διακυβέρνηση της καθημαγμένης χώρας από τους Τουρκοαιγύπτιους κατακτητές, είχε υπηρετήσει στα Επτάνησα ως Γραμματέας της Ιονίου Πολιτείας και στη συνέχεια, προτού του ανατεθεί από τον Τσάρο η ευθύνη του Υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, υπηρέτησε, ως διαπιστευμένος του αυτοκράτορα της Ρωσίας, σε πολλές διπλωματικές θέσεις και έφερε εις πέρας δύσκολες διπλωματικές αποστολές, όπως ήταν εκείνη της σύνταξης του ελβετικού Συντάγματος, με το οποίο δημιουργήθηκε στην Ελβετία το σύστημα των καντονιών.

Ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο «πατέρας τού κοινοβουλευτισμού», ως εισηγητής της «δεδηλωμένης» και ο πρώτος που έβαλε τις βάσεις για τη δημιουργία ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους, προτού αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες (υπουργός και 7 φορές πρωθυπουργός), είχε υπηρετήσει τα ελληνικά συμφέροντα, ως γραμματέας και πρέσβης, από πολλές διπλωματικές θέσεις στο εξωτερικό (και πληρεξούσιος της ελληνικής κυβέρνησης στη Συνθήκη Παραχώρησης των Ιονίων Νήσων).

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο πρωταγωνιστής για την εθνική ολοκλήρωση της περιόδου 1912 - 1920 και ο δημιουργός του σύγχρονου ελληνικού κράτους, όταν κλήθηκε από τον «Στρατιωτικό Σύνδεσμο», για να λύσει το πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδας, είχε ήδη μια μακρά και επιτυχή θητεία στα πολιτικά πράγματα της Μεγαλονήσου (πρωθυπουργός της Κρητικής Πολιτείας), για να διατελέσει στη συνέχεια 7 φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας και να αναδειχθεί ως ο σημαντικότερος των πολιτικών ανδρών του σύγχρονου νεοελληνικού κράτους.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος στη μετακατοχική περίοδο συνέβαλε στην ανασυγκρότηση της κατεστραμμένης χώρας και έθεσε τις βάσεις για την οικονομική της ανάπτυξη και την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση (ΕΟΚ), υπηρέτησε επί 8 χρόνια ως υπουργός σε διάφορα υπουργεία, προτού αναλάβει ως πρωθυπουργός (14 συνολικά χρόνια) στη δεκαετία του ‘50 - ‘60 και Μεταδικτατορικά, στη δεκαετία τού ‘70, την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο επονομασθείς και «Γέρος της Δημοκρατίας» για τους αγώνες που διεξήγαγε για το στέριωμα της Δημοκρατίας στη χώρα μας, ο εμπνευστής και αγωνιστής για την καθιέρωση μιας σύγχρονης δωρεάν παιδείας, προτού αναλάβει - σε εξαιρετικά κρίσιμες συγκυρίες - να κυβερνήσει την Ελλάδα (1944 - 1945, 1963, 1964 - ‘65), είχε υπηρετήσει τη χώρα από πολλές πολιτικές θέσεις (στενός συνεργάτης του Ελ. Βενιζέλου, Νομάρχης Λέσβου, Γενικός Διευθυντής Νήσων Αιγαίου και από το 1923 υπουργός σε διάφορες κυβερνήσεις).

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, που εξάλειψε τα τελευταία εμφυλιοπολεμικά κατάλοιπα, που αγωνίστηκε για την ισότιμη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία του κοινωνικού κράτους, προτού αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας (3 φορές πρωθυπουργός), είχε μια λαμπρή πανεπιστημιακή θητεία στα ονομαστότερα πανεπιστήμια της Αμερικής και της Ευρώπης και από το 1961 που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, υπηρέτησε ως οικονομολόγος (πρόεδρος) στο Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών, καθώς και ως σύμβουλος στην Τράπεζα της Ελλάδας. Και από το 1964 ως υπουργός στα Υπουργεία της Προεδρίας και του Συντονισμού.

Και ο τελευταίος αξιόλογος πρωθυπουργός, ο Κώστας Σημίτης, ο εκσυγχρονιστής, ο δημιουργός - μετά τον Χαρίλαο Τρικούπη - των μεγάλων έργων, ο οραματιστής της ισχυρής Ελλάδας και ο πρωταγωνιστής της ένταξής της στην ΟΝΕ (ίσως να αναδεικνύονταν ο σημαντικότερος της μεταπολιτευτικής περιόδου εάν δεν τον υπονόμευε το ίδιο του το κόμμα - το λεγόμενο «βαθύ ΠΑΣΟΚ» - και δεν τον πρόδιδαν κάποιοι συνεργάτες του και υπουργοί), ανέλαβε την πρωθυπουργία μετά από μια επιτυχή ακαδημαϊκή σταδιοδρομία και αφού είχε υπηρετήσει ως υπουργός σε διάφορους τομείς επί μία 15ετία (1981 - 1995).

Μετά από αυτή την ιστορική αναδρομή, πώς να μην φαντάζει ως... εφιάλτης το ενδεχόμενο να βρεθεί το πηδάλιο της πατρίδας μας στα χέρια ανθρώπων που η εκπαίδευση και η εμπειρία τους περιορίζεται στην κατασκευή των κομματικών «πανό» και στη χρήση της... «ντουντούκας»!