Πού είν’ η γιάτρισσα;


Αν πας στο νοσοκομείο τούτο τον καιρό και καταφέρεις να βγεις ζωντανός με εντολή να συνεχίσεις φαρμακευτική αγωγή, αν έχεις χρόνια αρρώστια, αν είσαι κατά φαντασία ασθενής ή αν τα κάνεις πλακάκια με τον αλχημιστή φαρμακοποιό της γειτονιάς σου και μετατρέπεις τα πάντα σε καλλυντικά, τότε, προχωράς στο επόμενο βήμα.
Να σου γράψει ο κρατικός γιατρός (γιατί ο ιδιώτης πληρώνεται επίσκεψη κανονικά) τη συνταγή να αγοράσεις τα φάρμακα.
Κι εδώ, τα πράγματα γίνονται πολύ απλά για όλους.
Όπως για τον Επαμεινώνδα, το διαβητικό κι υπερτασικό, που τρώει ασύστολα τσιγαριαστό κρέας, παστές σαρδέλες, γλυκά, τα πάντα, και που πίνει κρασί με την κανάτα.
«Γι’ αυτό παίρνω χάπια, να τρώω και να πίνω ό,τι θέλω», με αποστομώνει άμα πάω να τον συμβουλέψω.
Και να ‘τος απόψε, εμφανίστηκε αγριεμένος.
«Γράψ’ τα δάσκαλε», μου λέει.
«Τι να γράψω;»
«Άκου ντε, μα χωρίς όνομα, μην τους χρειαστώ πάλι και με ταξιδέψουν στον άλλο κόσμο.»
«Εντάξει, θα γράψω μόνο Νώντας, μια και πολλοί έχουν το όνομα αυτό.»
«Ναι γεια σου.»
«Τώρα λέγε κι έχω δουλειά.»
«Ήτανε που λες εψές η μέρα η κανονικιά, που η γιάτρισσα η αγροτικιά θα ‘γραφε φάρμακα. Πήρα το λοιπό το σαράβαλο, ήρθα, μα έλειπε. Ρώτηξα πέρα δώθε, μου είπανε πως δεν την είδανε. Επί τόπου, μπαίνω στο αγροτικό, πηγαίνω στη μεγάλη χώρα, τρώω πρώτα σουβλάκι και μπουγάτσα να σταθώ στα πόδια μου, και μετά, στο Κέντρο Υγείας, στο γιατρό τάδε. “Είμαι κουρασμένος”, μου λέει, “είμαι και μεγάλος, δεν μπορώ σήμερα να σου γράψω. Φύγε κι έλα αύριο”»
«Κι έφυγες;»
«Όχι. Ανέβηκα τη σκάλα, πήγα στον αφεντικό του, τον τάδε. Τον ξέρεις, δα.»
«Και σου τα έγραψε αυτός.»
«Μου ‘βαλε τις φωνές. “Να πας στο χωριό σου που είναι εκεί ο γιατρός σήμερα, να σου τα γράψει. Εδώ έχουμε άλλες δουλειές, πιο σοβαρές”, μου είπε.»
«Και ξανάρθες εδώ;»
«Α μπράβο. 50 χιλιόμετρα, άμε έλα. Μα, γιάτρισσα δεν είχε, μηδέ κι οι ταβερνιάρηδες που συχνάζει να γράφει, την είχανε ιδωμένη. Πήγα σ’ ούλους τους καφενέδες, ρώτηξα γέρους και γριές που παίρνουν με τις χούφτες τα χάπια, πράμα.»
«Και τι έκανες. Έφυγες στο χωριό σου;»
«Πού να φύγω, που απάντεχε η κυρά τα χάπια.»
«Μπα; Από τι πάσχει η γυναίκα σου;»
«Α σου πω άλλη ώρα τι ασθένεια έχει. Αυτή η ξεμαυλισμένη λέει πως πονεί, και παίρνει χάπια της εγκυμοσύνης. Και της είχανε τελειώσει γι’ αυτό εβιάζουνταν. Οπότε με πιάσανε οι δέκα διαόλοι, παίρνω στο τηλέφωνο το μεγάλο γιατρό που με είχε στείλει πίσω, “μη με περιπαίζετε”, του λέω, “μα θα πάω στο δάσκαλο να σας κάνει ρεντίκολο. Πού είναι η γιάτρισσα;”. “Μη φωνάζετε, κύριε”, με είπε και κύριο, “θα την ειδοποιήσω να ‘ρθει”.»
«Ήρθε;»
«Ήρθε, αλλά, τι λογιώ. Φορούσε το μαγιώ της, μικρό - μικρό, κι από πάνω ένα τουλουπάνι, σα που σουρώνουμε μέσα την ξινομυζήθρα, κι έκατσε στου Καλτσοθοδωρή την ταβέρνα. Άνοιξε αυτό το διάολο το κομπιούτερ, κι έγραφε συνταγές αβέρτα. Να ξαναπά στο γιαλό ήθελε κι εβιάζουνταν, μας είπε.»
«Μα σοβαρολογείς, Νώντα;»
«Ίντα ψέματα θα σου πω; Άμε ρώτα όποιον θες. Και προπαντός γέρους και νιους. Ούλοι μαζωχτήκανε μόλις την είδανε σαν την Μπριζίτ Μπαρντό, και θέλανε χάπια, μα οι πιο πολλοί να τους πάρει την πίεση, λέει, γιατί με την κάψα είχανε ζαλάδες.»
«Κι εσύ;»
«Να σου πω την πάσα αλήθεια, δεν εβιάζουμουν τότεσου, μου άρεσε να τη θωρώ που θα ‘μενε κι η γρα φχαριστημένη, κι εν τέλει, μου ‘γραψε για μένα χάπια και κάψουλες μην κάνω πυρετό, και για την κυρά ήγραψε δυο δόσεις χάπια.»
Αυτά, φίλοι μου, συνέβησαν στον τόπο που βρέθηκα Σαββατοκύριακο και με ανακάλυψε ο Νώντας.
«Να τα γράψεις κυρ-δημοσιογράφε. Και πε να έρχονται κι από το δικό σου χωριό να γιατρεύονται σε τούτη την κοπελιά.»
«Θα τα γράψω, Νώντα. Θα τα γράψω. Κι ας πάει χαμένος ο κόπος και το μελάνι μου.»
Τα σχόλια δικά σου, φίλε αναγνώστη.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.