Ξεσκόνιζα το αρχείο μου κι έπεσα πάνω στο αρθρίδιο που έγραψα πέρυσι την ίδια εποχή. Μ’ έπιασε μια βαθειά μελαγχολία· κι εξομολογούμαι τους λόγους της. Πρώτος, η ταχύτητα με την οποία πέρασε η χρονιά. Ίσως είναι ίδιον της ηλικίας να επιταχύνεται ο χρόνος όσο μεγαλώνουμε, αλλά πότε γιορτάζαμε τα Χριστούγεννα του 2017 - και τώρα πέρασαν κι αυτά του 2018, χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι; Δεύτερος, το αδυσώπητο ερώτημα «τί έκανα επί ένα έτος»; Δεν ξέρω για εσάς· προσωπικά, περίμενα την 13η και 27η κάθε μήνα, όταν καταβάλλεται το 15ημερο, για να αποφασίσω τί λογαριασμούς θα πρωτοπληρώσω προς το Κράτος· δε λέω, είναι κι αυτό ένα χόμπυ - αλλά παραγωγική απασχόληση πάντως δεν είναι… Τρίτος λόγος, τί άλλαξε μέσα σ’ ένα χρόνο για την Ελλάδα; Τίποτα απολύτως· και υπό μιαν άποψη, αυτό ίσως να είναι καλό σε μια χώρα που βολοδέρνει στο πέλαγος της αυταπάτης! Αν κάτι συνέβη ήταν η εμπέδωση του εθνεγερτήριου σαλπίσματος «Εμπρός, αδέλφια!», μόνο που τώρα συνοδεύεται με την «αριστερή» κατεύθυνση «… προς τα Πίσω»!

Παραμένουν εν ενεργεία κάποιες θεμελιώδεις σταθερές:

- η Ελλάς έχει ισχύ βαλκανικής κλίμακας - και ενδεχομένως ευρύτερης περιφερειακά. Όσην της προσδίδει η οικονομική και πολιτική ανάπτυξη της καθώς και η σταθερότητα των θεσμών της. Ας όψεται η γεωγραφική θέση της σε συνδυασμό με την κληρονομημένη -από σοβαρούς πολιτικούς ηγέτες- θεσμική θέση της και ο συναφής ρόλος της στο παγκόσμιο σύστημα ισορροπιών. Ίσως ακόμα και οι -κατά περίπτωση ή περίοδο- συγκυρίες.

- η Ελλάς έχει ισχύ, όσην και η ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού της· κι όση η εμμονή της ελληνικής οικογένειας να αναπτύξει, με ίδια μέσα και βαρεία οικονομική επένδυση, τη βελτίωση της κατάστασης και θέσης των παιδιών της.

- η Ελλάς έχει τόσες αδυναμίες - αλλά και τόσες ευκαιρίες και προοπτικές, όσες συμβολίζονται από την απόσταση μεταξύ της επιτυχίας και επίδοσης των ελλήνων εκπατρισμένων σε χώρες της αλλοδαπής και της επίδοσης των ομοτίμων τους στην Ημεδαπή!

Πώς αξιολογούνται στην πράξη οι σταθερές αυτές;

- Το μέτρο του χρόνου: ξεχνάμε, ενδεχομένως, ότι η Μεγάλη Ύφεση του 1929, διήρκεσε καθαυτό 4 χρόνια, παγκοσμίως. Ότι η Κατοχή διήρκεσε 3,5 χρόνια κι ο Εμφύλιος άλλα τόσα. Κι ότι η οικονομική κρίση Μας κρατά περίπου 9· και με τα μυαλά που ηγούνται έπονται τα χειρότερα. Διότι η Κρίση μας δεν είναι οικονομική: είναι πρωτίστως πολιτισμική και κατ’ επέκταση πολιτική! Ως απλή αντιδιαστολή, η αδελφή Κύπρος, που επλήγη άγρια με τα καμώματα Μας, σε δύο χρόνια εξήλθε της αντίστοιχης οδύνης! Κι ας έχει κι αυτή ΑΚΕΛ, όμως απολύτως σοβαροί άνθρωποι για να μη ξεχνιόμαστε! Ξεχνάμε επίσης ότι μια γενιά ελληνοπαίδων δεν έχει νοιώσει τίποτα άλλο πέρα από την ψυχολογία και το λόγο της Κρίσης!

- Το μέτρο της θέσης: η Ελλάς προόδευσε ή σταθεροποιήθηκε όταν είχε συμμάχους και όταν είχε καθαρή επιλογή θέσης στο Δυτικό κόσμο και πολιτισμό! Η Ελλάς έχει πολιτισμικό βάρος γεννήτορος για τη Δύση. Κι αυτό το Δυτικό φαντασιακό υπόστρωμα την προστατεύει εν μέρει ακόμα και σήμερα έναντι της γελοιότητας της Ηγεσίας της!

- Το μέτρο της σοβαρότητας: παράδειγμα, ξεκίνησε ο «στρατηγικός διάλογος» ΗΠΑ-Ελλάδας, γεγονός πρωτόφαντο και εξαιρετικά σημαντικό κατά τη Μεταπολεμική περίοδο· συνήλθε το Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής, γεγονός εξαιρετικά σπάνιο κι ενδεικτικό πιέσεων στα εθνικά θέματα. Με διαπραγματευτή ή προεδρεύοντα, αντιστοίχως, τον… Κατρούγκαλο! Προσπαθώ να φαντασθώ τη σκηνή όπου αντικριστά στο «γραφείο με τα σημαιάκια» και τους βλοσυρούς πεζοναύτες, συνομιλούν από τη μια ο Πομπέο (Αμερικάνος ΥΠΕΞ, πρώην Διευθυντής CIA και απόφοιτος του Harvard) κι από την άλλη ο …. Κατρούγκαλος. Μιας κι ο Τσίπρας ήταν, ευτυχώς και βολικά, απασχολημένος: ήταν με κάτι βαλκάνιους παρακατιανούς να σχεδιάζει το νέο εθνικό όραμα, το «Euro 20-κάτι» - βόηθα Παναγιά! «Δεν μπορεί, πλάκα μας κάνουν», σκέφτηκα… κι ύστερα, σε δεύτερη ωριμότερη σκέψη, συνειδητοποίησα την ουσία της δημώδους έκφρασης «μάθανε πώς γαμ…στε, πλακώσανε κι οι γύφτοι», με το συμπάθιο προς εναλλακτικές προδιαθέσεις!

Όλα αυτά συνοψίζονται παραδειγματικά στον «καραχαμό» που έγινε με τη δήλωση του Α/ΓΕΕΘΑ περί την ελληνική αντίδραση σε απόπειρα των «γειτόνων» να καταλάβουν βραχονησίδα: «Θα την ισοπεδώσουμε», είπε. Αμάν! Πάγωσε το «σύστημα» με το αυτονόητο! Η Ηγεσία του Στρατεύματος τόλμησε κι ανέφερε ρητώς την αποστολή του! Βλέπετε, στην Ελλάδα του φραπέ, το Στράτευμα έχει καταλήξει να είναι κάτι μεταξύ Ερυθρού Σταυρού ως «κοινωνικό έργο» και γραφειοκρατίας ως «Μη-Κυβερνητική Οργάνωση». Και με τον Καμμένο ως πολιτικό επικεφαλής, ήμασταν ήσυχοι ότι ουδείς μας παίρνει στα σοβαρά!

Κάπως έτσι… Ευτυχές και (Κ)Αίσιον το Νέον Έτος!