Προς τον ποιητή της Λέσβου, Δημήτρη Νικορέτζο

18/05/2020 - 11:37

Αντίδωρό μου ταπεινό, στο δώρο της φαντασίας και του οίστρου του ποιητικού σου Πήγασου που με τις Memories σου, μας χαρίζεις.

Όταν γράφεις, για ένα νεότευκτο έργο που διάβασες ποίησης, το μόνο που μπορείς να κάνεις, εσύ ο αδαής, ο πεζός του καλαμαριού και της γραφίδος κι εσύ υπηρέτης, είναι να πεις μιαν άποψη. Ποτέ δεν θα μπορούσε ή μάλλον δεν θα τολμούσες να πεις ότι θα κάνεις κριτική.

Και πώς θα μπορούσες να κάνεις άραγε κάτι τέτοιο, αφού «ένδυμα ουκ έχεις ίνα εισέλθεις εν αυτή», για να ερανιστώ τη ρήση αυτή από το εξαποστειλάριο του Όρθρου της Μεγάλης Εβδομάδος.

Διαβάζοντας το Memories Ποιήματα, του ποιητή της Λέσβου και όχι μόνο, του συνεχιστή της Λεσβιακής Άνοιξης στα αχνάρια των βημάτων της Σαπφώς, του Εφταλιώτη και του Ελύτη, φίλου και κοντοχωριανού μου Δημήτρη Νικορέτζου, που είχα την τιμή να λάβω με καλλιεπή αφιέρωσή του, ομολογώ ότι ταξίδεψα σε άλλους τόπους, σε χώρους αλαργινούς, στους επτά ουρανούς, σε χρόνους ακαθόριστους και αίολους καιρούς.

Λέξεις καθημερινές που με την πέννα του, τις μεταστοιχειώνει σε έννοιες αιθέριες, ουράνιες και κρυστάλλινες κατά που τις χρησιμοποιεί περίτεχνα ο Δημήτρης για να χτίσει το στίχο, τη ρίμα, το νόημα και την ουσία της σκέψης του.

Και άλλες πάλι του νεολογισμού του δημιουργίες που χαράσσουν στο νου έννοιες υπερβατικές αλλά και γήινες για να αποδώσουν της έμπνευσής του το περιεχόμενο, που δίνουν ποιήματα με τους λυρικούς μεταξωτούς στίχους του, τέτοιους που εμπεριέχουν όλα τα χρώματα και αρώματα της θάλασσας του Αιγαίου.

Τεχνοτροπίες δομής των ποιημάτων του αμέτρητες, που όλα τους ψέλνουν, τον έρωτα, τη θλίψη, τη χαρά, την μοναξιά, τα νιάτα, το επιούσιο, των ανθρώπων τα πάθη αλλά και τις αρετές, των γερατειών τις αναμνήσεις, το σφρίγος του νιου, τις θύμησες, την ευτυχία, το αποκάμωμα του γέροντος, το…, τη…, εν τέλει τη ΖΩΗ.

Ποιήματα, δημιουργίες ψυχής που ταξιδεύει στο χωροχρόνο και αποδίδουν έννοιες άλλων επιπέδων νόησης.

Και αυτό βέβαια στηρίζεται στο ευρύ φάσμα της αποθησαυρισμένης γνώσης του, το πολύγνωτο -ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός- του Δημήτρη το οποίο καλύπτει πεδία πολλά της γνώσης και της επιστήμης και το οποίο απέκτησε στη βάση του «πιστεύω» και του «πράττειν» του: του laboremus (ας εργαζόμεθα). Τούτο δε ως ο ίδιος μαρτυρά, γράφοντας: «Τίποτα σ’ αυτό τον κόσμο δεν προσφέρεται αδαπάνως.»

Δημήτρη,

Ευχαριστώντας σε, για ό,τι μας προσέφερες με την ως τώρα ποίησή σου και βέβαια με τις Memories σου σήμερα,

Εύχομαι από καρδιάς,

τούτες να γίνουν το διαβατήριο, που θα σε περάσουν στο μέλαθρο των αιωνίων ως ύψιστος λειτουργός της Τερψιχόρης, της Ερατούς, της Θάλειας και της Ευτέρπης.

Ως δείγμα γραφής για τον αναγνώστη δεν θα μπορούσα, ως λεσβολάτρης ο γράφων το παρόν, να παραλείψω την παράθεση του εις τον υπερθετικό βαθμό λεσβολάτρη ποιητή μας, του ποιήματός του, του μοναδικού από τα 86 τα στον περίτεχνα δομημένο τόμο των Memories Ποιήματά του, του αφιερωμένου στη γενέτειρά μας Λέσβο, του αισθαντικού της εμπνοής του περί ου ο λόγος δημιουργήματος, με τίτλο «Πώς να ξεχάσω…» και υπότιτλο «Χαιρετισμός στη Λέσβο».

Απ’ τον καιρό που μίσεψα και ξένος σ’ αγροικώ

καθώς το φως της Αττικής ξεστράτισε το νού μου

πώς να σε φτάσω, πες μου πώς, νησί μου αιολικό

σμαράγδι τ’ ουρανού μου;

Πράος μου γνέφει ο ήλιος σου πέρ’ απ’ την Αμαλή

ξαγέρι του Μακρύ Γιαλού, των Γατελούζων κάστρο

πώς να ξεχάσω το φεγγάρι εκείνο στου Απελλή

της τραμουντάνας τ’ άστρο;

Ανάβρα μου -πώς να σε πω- λαχτάρα ερωτική

κύμα με πας στο πέλαγο, ξάρτι και φινιστρίνι

μεθώ με την απέθαντη της Ψάπφας μουσική

π’ ολημερίς με πίνει…