Aλεξάνδρα Ψαραδέλλη

«Κάτω από το φως του αποσπερίτη» (μυθιστόρημα)

Εκδόσεις «Ωκεανός»

Αθήνα 2017, σελ. 478

H Αλεξάνδρα Ψαραδέλλη γεννήθηκε στη Μυτιλήνη όπου και κατοικεί. Ταυτόχρονα με τις σπουδές της στη Νοσηλευτική, εργάσθηκε σε τοπικό τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό σταθμό. Συνέχισε τις σπουδές της παίρνοντας πτυχίο στην Πληροφορική. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα, άλλα στον ελεύθερο χρόνο της ασχολείται με τη συγγραφή. Έχει βραβευθεί σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς με τα διηγήματα «Στη Δύση του Ηλίου» και «Μαργαρίτα». Πέρυσι κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο, ένα μυθιστόρημα με τον τίτλο «Το άσπρο φόρεμα της θάλασσας», και πριν λίγο καιρό ένα νέο μυθιστόρημα, αληθινή ιστορία το χαρακτηρίζει η ίδια, με τον τίτλο «Κάτω από το φως του αποσπερίτη».

Για την υπόθεση διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο: «Η Αναστασία ξεριζωμένη από την οικογένειά της, μεγαλώνει προσφέροντας τις υπηρεσίες της στο αρχοντικό μιας εύπορης οικογένειας.
Εγκλωβισμένη στα στεγανά της ζωής που της έχουν χαράξει, ψάχνει να βρει τρόπο για να ξεφύγει από τη μιζέρια, υψώνοντας δειλά το γενναίο της ανάστημα. Η αναζήτηση της χαμένης αδελφής της γίνεται σκοπός ζωής, όταν χάνει και το τελευταίο της στήριγμα… Ένας ξαφνικός θάνατος, ένα ξεθωριασμένο γράμμα, μια τυχαία συνάντηση θα αρχίσουν να ξεθάβουν ένα μυστικό καλά καταχωνιασμένο για χρόνια... Πώς να παλέψει, όμως, τα εμπόδια, σε έναν κόσμο όπου το σκοτάδι καλύπτει το φως και την αλήθεια;»

Μικρό δείγμα γραφής; « Τα σχέδιά της, όμως, ανατράπηκαν μόλις έμαθε για τη Φωτεινή. Εκείνη τα είχε περισσότερο ανάγκη αυτά τα χρήματα. Δεν μπορούσε να την αφήσει αβοήθητη. Αφού ο Σωτήρης δεν αναλάμβανε την ευθύνη, θα χάριζε ό,τι της είχε δώσει η Μαριγώ για να σώσει μια ζωή. Ο Θεός θα τη βοηθούσε με άλλον τρόπο να βρει την αδελφή της. Άλλωστε η τύχη της έδειχνε να αλλάζει, κι εκείνη ένιωθε τώρα πιο σίγουρη από ποτέ. Ένιωθε ότι δεν ήταν πια μόνη, αβοήθητη σαν φυλλαράκι στον βοριά. Ο Γιωργής την αγαπούσε. Ήταν το στήριγμα που της έλειπε.

Άφησε το βλέμμα της να πλανηθεί στον χώρο, αναπολώντας το χάδι του στο πρόσωπό της. Η καρδιά της άρχισε να χτυπά σαν τρελή και το στομάχι της μάζεψε κι έγινε ένας μικρός σβόλος. Κοίταξε ξανά το πουγκί που κρατούσε σφιχτά στα χέρια της. «Τελικά δεν θα βρουν αλλιώς τον δρόμο τους» ψιθύρισε και το έκρυψε μέσα στο ζωνάρι της. «Άλλωστε και εσύ, Μαριγώ, θα συμφωνούσες με την πράξη μου, μη στραβομουτσουνιάζει» είπε κοιτώντας τον ουρανό».

Π.Σ