Βασίλειος Μ. Κασκαντάμης; «Οι σιωπηλοί Άγιοι» του αγιογράφου Θεμιστοκλή Ι. Μαλούκη (1887 - 1960), Αθήνα, σελ. 81  

Ο Θεμιστοκλής Ι. Μαλούκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αγιάσο της Λέσβου. Γνώρισε την αγιογραφική τέχνη κοντά στον Νικ. Κασσακλή αγιογράφο του Μητροπολιτικού Ναού Μυτιλήνης και κοντά στον Δαδάκη, αγιογράφο του Ναού του Αγίου Θεράποντος, στην παρούσα μελέτη ο Βασίλειος Μ. Κασκαντάμης, καθηγητής Θεολογίας, παρουσιάζει αναλυτικά, με κείμενο και εικόνες, το αγιογραφικό έργο του Μαλούκη σε ναούς της Μυτιλήνης, της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, σε ναούς στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και στο Ναό της Θεοσκέπαστης Κορωνίδας Νάξου. 

Ο Θεμιστοκλής Ι. Μαλούκης πέθανε το 1960 στην Αθήνα. Ο συγγραφέας γράφει ανάμεσα στα άλλα «Από τα ελάχιστα έγγραφα που έφτασαν στα χέρια μου, διακρίνεις ένα πρόσωπο συγκροτημένο πνευματικά, κοινωνικά, με φιλάνθρωπα αισθήματα. Ήταν φίλεργος (αγαπούσε την εργασία), αφιλοκερδής (δεν επιδίωκε το κέρδος, ήταν ανιδιοτελής), σεβάστηκε το ιερό χρήμα, το δίλεπτο του πιστού, φιλότιμος, ευσυνείδητος. Τα υλικά της εργασίας του αντιστέκονται στη φθορά του χρόνου. Γενναιόδωρος και συμπαραστάτης στο έργο της εκκλησίας. Φιλόθρησκος, φιλόκαλος (αγαπούσε το σεμνό και το ωραίο). Αντιστάθηκε με την απλότητά του, έμεινε πτωχός, δεν έγινε νεροκουβαλητής της εκμετάλλευσης. Κράτησε τη διδασκαλία του Θείου Λόγου. Αυτά είναι τα αθάνατα μηνύματα, διαχρονικά».  

Παναγιώτης Κουτσκουδής: Αγιασώτικο Καρναβάλι. Μια αναφορά στην ιστορία του εθίμου, ‘Έκδοση Πολιτιστικού Καρναβαλικού Συλλόγου Αγιάσου «Ο Σάτυρος», Μυτιλήνη 2024, σελ. 64 

Μέσα από τις σελίδες της καλαίσθητης αυτής έκδοσης γίνεται μια συνοπτική αλλά πολύ κατατοπιστική αναφορά στην ιστορική διαδρομή του εθίμου, η οποία συνοδεύεται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό και αντιπροσωπευτικούς καρναβαλικούς στίχους της σπιρτόζικης Αγιασώτικης σάτιρας. Ο Παναγιώτης Κουτσκουδής μελετητής, ερευνητής, βαθύς γνώστης του Αγιασώτικου Καρναβαλιού κατόρθωσε σε λίγες σελίδες να δώσει μια πολύ καλή εικόνα της ιστορίας και της διαδρομής αυτού του ιδιαίτερου εθίμου που έχει εγγραφεί στο Εθνικό Ευρετήριο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ελλάδας, 

Τα επιμέρους κεφάλαια του βιβλίου είναι: Η πατινάδα και το έθιμο της περικεφαλαίας, Άλλα αποκριάτικα έθιμα, Το τρίψιμο, Το προπολεμικό καρναβάλι, Η περίοδος 1961 - 1974, Η πρώτη δεκαετία της μεταπολίτευσης (1975 - 1984), Η σκυτάλη περνά στα χέρια του «Σάτυρου» (1985 - σήμερα), Η καρναβαλική επιθεώρηση, επιβιώσεις της διονυσιακής λατρείας και του αρχαίου ελληνικού θεάτρου στο Αγιασώτικο Καρναβάλι.  

Μαρώ Κάργα: την εποχή που τα φίδια αλλάζουν δέρμα (μυθιστόρημα), Εκδόσεις Τόπος, Αθήνα 2024, σελ. 416 

Νέο μυθιστόρημα, το τέταρτο κατά σειρά για την Λημνιά εκπαιδευτικό, εικαστικό και συγγραφέα Μαρώ Καργά. Λίγα λόγια τη υπόθεση: Αύγουστος του 1912, λίγο πριν το ξέσπασµα του Α΄ Βαλκανικού Πολέµου. Η δεκαπεντάχρονη Υβόννη µένει ορφανή µετά τον ύποπτο θάνατο της µητέρας της και βρίσκεται αντιµέτωπη µε έναν εχθρικό περίγυρο και ένα αβέβαιο µέλλον που αποφασίζει να πάρει στα χέρια της. Με τη βοήθεια του βουλευτή Ιωσήφ Βαφόπουλου εγκαταλείπει το νησί της για να εργαστεί στην Αθήνα ως συνοδός της θείας του, της Ειρήνης Ρήγου, ελπίζοντας ότι εκεί θα βρει τον δρόµο για τη ζωή που της αξίζει. 

Όµως η ιστορία της εποχής συµπλέκεται µε τα οικογενειακά µυστικά, τις ατοµικές τραγωδίες, τους πόθους και τις ραδιουργίες των ανθρώπων που την περιβάλλουν και η Υβόννη οδηγείται σε γνώσεις και αποφάσεις που δεν θα φανταζόταν ποτέ. Εναντιώνεται σε κάθε συνωµοσία που την απειλεί κρυµµένη στο παρόν της ή στο παρελθόν των άλλων, ανακαλύπτει τον υπόγειο ρόλο του άντρα που τη βοήθησε και µαθαίνει να µισεί όσο χρειάζεται για να γίνει η ίδια µηχανορράφος και τιµωρός. Το µυθιστόρηµα "Την εποχή που τα φίδια αλλάζουν δέρµα" είναι ο καθρέφτης ενός κόσµου πλάνης και υποκρισίας, όπου οι ήρωες κινούνται στα όρια του κυνισµού και της σκληρότητας, καθώς ελίσσονται και µεταµορφώνονται ακατάπαυστα, αλλά και µια γλαφυρή απεικόνιση της ζωής στην αριστοκρατική Αθήνα των αρχών του εικοστού αιώνα.