Μια θάλασσα, δύο κράτη, δύο νομοθεσίες και η υπεραλίευση καλά κρατεί. Στα στενά της Λέσβου με το Αϊβαλί βουλιάζει η Κοινή Αλιευτική Πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τινάζεται στον αέρα κάθε μέτρο για την προστασία των ιχθυοαποθεμάτων στη Μεσόγειο. 200 τόνοι σαρδέλας έχουν εξαχθεί φέτος από τη Λέσβο στα απέναντι τουρκικά παράλια, όπως δηλώνει στο «Ε» ο προϊστάμενος της Διεύθυνσης Κτηνιατρικής, Στρατής Αρώνης, και προσθέτει ότι αυτό σημαίνει πως περίπου 200.000 ευρώ εισόδημα πήγε στους ιδιοκτήτες και τα πληρώματα των αλιευτικών σκαφών της Λέσβου.

Τα ψάρια αυτά κατευθύνονται κυρίως σε βιοτεχνία επεξεργασίας ψαριών που τα κονσερβοποιεί και στη συνέχεια τα πουλάει στην Ισπανία και συγκεκριμένα στον Ισπανικό Στρατό, μας είπε ο κ. Αρώνης.
Γιατί όμως μια τουρκική βιοτεχνία προμηθεύεται ψάρια από τη Μυτιλήνη για να καλύψει τις ανάγκες της; Η απάντηση είναι πολύ απλή: Διότι αυτή την περίοδο το ψάρεμα απαγορεύεται στην Τουρκία στο συγκεκριμένο είδος. Επειδή όμως ο Τούρκος επιχειρηματίας έχει μια συμφωνία που πρέπει να την τηρήσει, αγοράζει ψάρια που ψαρεύονται από τα ελληνικά αλιευτικά.

Δεν εισάγουμε!
Στη συζήτηση που είχαμε με τον κ. Αρώνη (η υπηρεσία του εγκρίνει αστυκτηνιατρικά τις εισαγωγές και τις εξαγωγές ψαριών από την Τουρκία) για το θέμα, μας αποκάλυψε κάτι ακόμη. Εδώ και δύο μήνες δεν έχουν γίνει εισαγωγές ψαριών από την Τουρκία προς τη Λέσβο. Κι ο λόγος είναι ότι αυτή την περίοδο απαγορεύεται το ψάρεμα στην άλλη πλευρά του Αιγαίου. Τα τουρκικά αλιευτικά σκάφη αναμένεται να πιάσουν δουλειά περί τις 10 Ιουλίου. Πιθανότατα τότε θα ξεκινήσουν ξανά και οι εισαγωγές ψαριών. Ας σημειωθεί ότι οι εισαγωγές από την Τουρκία στη Λέσβο κορυφώνονται την περίοδο που ισχύουν οι απαγορεύσεις για τα ελληνικά αλιευτικά σκάφη.
Οι κανόνες που θεσπίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση για την προστασία των ψαριών γίνονται όλο και πιο αυστηροί. Ωστόσο, στα στενά της Μυτιλήνης με το Αϊβαλί αποδεικνύονται εντελώς άχρηστοι. Γιατί η εφαρμογή τους σταματάει μερικά μίλια έξω από τις ακτές της Λέσβου, εκεί όπου ξεκινάει δηλαδή η εφαρμογή της αντίστοιχης τουρκικής νομοθεσίας. Όμως η θάλασσα δε χωρίζεται με συρματόπλεγμα και τα ψάρια δεν έχουν εθνική ταυτότητα, κυκλοφορούν και στις δύο πλευρές του Αιγαίου ελεύθερα. Έτσι η εφαρμογή των περιορισμών για την προστασία των ιχθυοαποθεμάτων βυθίζονται στη μέση του πελάγους.
Σίγουρα βέβαια, τις τοπικές ιδιαιτερότητες που ισχύουν για όλα τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου είναι πολύ δύσκολο να τις κατανοήσουν όσοι σχεδιάζουν την Κοινή Αλιευτική Πολιτική στις Βρυξέλλες. Όμως αυτό δε δικαιολογεί απολύτως τίποτα. Η εφαρμογή μέτρων προστασίας των ιχθυοαποθεμάτων μπορεί να γίνει αποτελεσματική μόνο εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Τουρκία συμφωνήσουν στην εφαρμογή κανόνων που θα ισχύουν και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, θα είναι προσαρμοσμένοι στις τοπικές ιδιαιτερότητες και θα έχουν ως πρώτη προτεραιότητα την προστασία των αλιευμάτων κι όχι τη συγκέντρωση του αλιευτικού στόλου σε λιγότερα χέρια.