Κατά καιρούς, όταν βρεθώ με παρέα κανενός που τα φέρνει πιο δύσκολα από μένα, και πιο πολύ άμα κανένας σπουδάζει ακόμα ή τυχαίνει να είναι άνεργος, βάζω το χέρι στην τσέπη να κεράσω. Μια, δυο, τρεις, ακούω γκρίνιες …φιλότιμου! «Πάλι εσύ θα πληρώσεις;» Και τότε απαντάω: «Μα δεν πληρώνω εγώ. Τα χρωστάω! Είναι απ’ αυτά που μου δάνεισε ο Θανάσης!» Κι όταν με κοιτάξουν απορημένοι τους λέω την ιστορία.

Ήμουνα φοιτητής ακόμα, αλλά ταυτόχρονα και …καθοδηγητικό στέλεχος του κόμματος. Ανέβαινα λοιπόν για κομματική δουλειά σε Μακεδονία και Θράκη, και έχοντας φίλο και συνεργάτη από την Επιτροπή Οργανωτικού τον Θανάση, έμενα στο σπίτι του στη Βέροια, και μ’ αυτό ορμητήριο ξεκινούσαμε να επισκεφτούμε τις οργανώσεις σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα.

Ο Θανάσης, ήτανε γιατρός γαστρεντερολόγος, καμιά εικοσαριά χρόνια μεγαλύτερος από μένα, κι αυτό που λέμε «μπόλικος» άνθρωπος.

Όπου πηγαίναμε βέβαια σε άλλους νομούς, ήμασταν φιλοξενούμενοι (αλήθεια, τι καλοί και φιλόξενοι άνθρωποι όλοι οι Βορειοελλαδίτες). Όταν όμως μέναμε στη Βέροια, όπου κυκλοφορούσαμε, πάντα ο Θανάσης το χέρι στη τσέπη, να πληρώσει αυτός. Άφραγκος ξεάφραγκος τότε, δεν έπαυε να με πιάνει το φιλότιμο. «Πάλι εσύ ρε Θανάση, δεν είναι σωστό!»

«Παναγιωτέλι’ μου», μου απαντούσε, «μην έχεις πρόβλημα, αυτά είναι δανεικά!» «Τι δανεικά, ρε Θανάση», του απαντούσα, «πότε θα σου τα δώσω πίσω;» «Όχι σε μένα ρε κορόιδο», μου απαντούσε! «Όταν περάσουν τα χρόνια, πλούσιος δεν σε βλέπω να γίνεσαι ποτέ με τα μυαλά που κουβαλάς, αλλά όσο να ’ναι τον τρόπο σου θα τον έχεις. Ε, κάποιοι θα βρίσκονται σαν καληώρα που θα ’ναι μαγκωμένοι σαν εσένα, να …βγάλεις την υποχρέωση! Άλλωστε κι εγώ αυτά που πληρώνω σήμερα, κάποιοι άλλοι μου τα …δάνεισαν στα νιάτα μου!»

Πέρασαν τα χρόνια κι έχω πάντα την αίσθηση ότι ακόμα ξοφλάω τα δανεικά του Θανάση. Και στους φιλότιμους που διαμαρτύρονται, λέω πάντα την ιστορία, ελπίζοντας να …κρατήσω γερή, την αλυσίδα των δανεικών!

Υ.Γ. Ο φίλος μου ο Θανάσης Γεωργιάδης, καλή του ώρα, είναι υπαρκτό πρόσωπο. Ήτανε η ψυχή του ΠΑΣΟΚ στο νομό Ημαθίας και στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας για πολλά χρόνια, εκλέχτηκε μάλιστα για ένα φεγγάρι και βουλευτής, κι ας μην τα ήθελε ποτέ τα μεγαλεία. Τον ευγνωμονώ γιατί μου δίδαξε στην πράξη, ότι αριστερός δεν είναι αυτός που το λέει αλλά αυτός που το ζει!

Σημείωση: Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στο «ΕΜΠΡΟΣ» πριν από 13 χρόνια, το Νοέμβριο του 2007. Κλείνοντας ο Νοέμβριος του 2020, ο Θανάσης έσβησε χτυπημένος από την αρρώστια της εποχής. Είναι μια από τις λίγες φορές που λες με σιγουριά ότι κάποιος μπορεί να έφυγε από τη ζωή αλλά ζει ανάμεσά μας. Μόνο εγώ γνωρίζω δεκάδες ανθρώπους στη Λέσβο, στη Μακεδονία ολόκληρη, στην Αθήνα, ακόμα και στο Μαντούδι της Εύβοιας, που φροντίζουν να κρατούν την άκρη της αλυσίδας «των δανεικών του Θανάση» μεταδίδοντας την ιστορία του από στόμα σε στόμα, έστω κι αν πολλοί από αυτούς ίσως να μην τον γνώρισαν προσωπικά ποτέ!

Παναγιώτης Μυριτζής