Ο Στρατής Μπαλάσκας λέει αντίο σε ένα μέλος της οικογένειας του «Εμπρός», που μας άφησε ξαφνικά χθες το πρωί και τα όσα γράφει εκφράζουν τον καθένα από εμάς.

Τον αγαπημένο μας Μπλάκυ…
«Ένα πρωί “εισέβαλε” στο γραφείο μου. Αγαπώ τους ανθρώπους (και τα ζώα) που διεκδικούν… Κάπως έτσι αγάπησα το Μπλάκυ. Το μαύρο ημίαιμο σκύλο που χρόνια ολόκληρα με συντρόφευε στη ζέστη και στο κρύο, στα όμορφα και στα άσχημα, στα εύκολα και στα δύσκολα, στις αποτυχίες και στις επιτυχίες. Πάντα εκεί κάτω από τα πόδια μου στο γραφείο μου, αυτόπτης μάρτυρας καβγάδων, συνεργασιών, θυμωμένων τηλεφώνων. Κάθε στιγμής που συνοδεύει τη ζωή ενός δημοσιογράφου… Ήταν ο Μπλάκυ με τον οποίο μοιραζόμουν το φαγητό μου, που ήξερε το ντουλάπι με τις κονσέρβες, που άνοιγε το συρτάρι με τις λιχουδιές που ήξερε πως ανήκαν σε αυτόν… Ο Μπλάκυ που διεκδικούσε το χάδι που του ανήκε, την αγάπη που του άξιζε… Ο “γάτος” της λεσβιακής δημοσιογραφίας που σαν φώναζα απλά έκλεινε τα αφτιά με τα πόδια του… Ξέροντας πως μπόρα είναι θα περάσει. Σε δημοσιογραφικό γραφείο ζούμε, βρε αδερφέ, και όχι σε μοναστήρι… Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2015 που αποχώρησα από το «Εμπρός». Ο Μπλάκυ ήταν ένα από όλα αυτά που άφησα πίσω μου. Αναμνήσεις, άνθρωποι και ο Μπλάκυ. Συχνά πυκνά τον επισκεπτόμουνα για μια λιχουδιά, για φαγητό, ένα χάδι… Μόλις το περασμένο Σαββάτο το απόγευμα που ο δρόμος με έφερε στον Καρά Τεπέ ο Μπλάκυ ήταν εκεί να περπατήσουμε μαζί ψάχνοντας να δούμε παρέα την εξέλιξη της φωτιάς στο πεδίο βολής. Με αποχαιρέτησε με εκείνο το μακρόσυρτο γρύλισμα και την ουρά να κουνιέται πέρα δώθε… Σήμερα το πρωί έμαθα ότι ο Μπλάκυ χθες το βράδυ κοιμήθηκε προδομένος από τα νεφρά του… Στα χέρια ανθρώπων που φρόντισαν να κοιμηθεί χωρίς πόνο και ταλαιπωρία…».