Παράσταση του Μπάμπη Αλατζά με την ερμηνεία της Νατάσας Λούπου

«Δε βαριέσαι… Τι παίρνει κανείς μαζί του; Μήπως μπορούμε να αλλάξουμε και τίποτα;», λέει η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου στην έναρξη της ομώνυμης παράστασης, που την περασμένη Παρασκευή και το Σάββατο ανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης σε σκηνοθεσία Μπάμπη Αλατζά. Κι όμως, το κοινό άλλαξε διάθεση πολλές φορές κατά τη διάρκεια του έργου. Ακούγοντας και βλέποντας τη Νατάσα Λούπου να ερμηνεύει το χαρακτήρα της μεγάλης Ελληνίδας στιχουργού, οι θεατές συγκινήθηκαν, έκλαψαν, αλλά και γέλασαν με τις αφηγήσεις και το ύφος της ηρωίδας, που παρουσίαζε τη δική της πολυτάραχη ζωή από τη στιγμή που ήρθε στην Ελλάδα με τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Το σκηνικό, λιτό, αφαιρετικό και φτωχό, με ένα τραπέζι, μερικές καρέκλες και έναν «καλόγερο» στο βάθος, όπως και το δωμάτιο που έγραφε τους στίχους της η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, όπως και το σκηνικό στο οποίο ερμήνευσε τη μεγάλη στιχουργό πριν από κάποιο διάστημα στην Αθήνα η ηθοποιός Νένα Μεντή.
Το σενάριο του έργου είναι βασισμένο στο βιβλίο που έγραψε η εγγονή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, Ρέα Μανέλη, για τη ζωή της γιαγιάς της, με τίτλο «Η γιαγιά μου η Ευτυχία».

Από τον ξεριζωμό, μέχρι τα λαϊκά τραγούδια
Μέσα από το μονόλογό της, περιφερόμενη στο «δωμάτιό» της ή σκυμμένη πάνω από τα γραπτά της και τις παλιές φωτογραφίες της, σχεδόν συνέχεια με ένα τσιγάρο στο χέρι, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ουσιαστικά «συνομιλούσε». Αρχικά με τη μάνα της, τη Μαριόγκα («Πού πάμε; Μας είπανε ψέματα μάνα, το τραίνο δεν πάει στη Σμύρνη, στην Αττάλεια πάει και ύστερα ακόμη πιο βόρεια… Δεν είμαστε πια λεύτερες, είμαστε αιχμάλωτες στην ίδια μας την πατρίδα»), μετά με τον άντρα της το Γιώργο, την κόρη της τη Μαίρη, τη Μαρίκα Κοτοπούλη, το Βασίλη Τσιτσάνη, το Μανώλη Χιώτη και άλλους σημαντικούς ανθρώπους που σημάδεψαν τη ζωή της. Ο μονόλογός της ξεκίνησε από τα χρόνια του ξεριζωμού και της προσφυγιάς κι έφτασε στη ζωή της Αθήνας, ως τα καταγώγια του ρεμπέτικου και την άνθηση του λαϊκού τραγουδιού, στην οποία η ίδια συνέβαλε με το δικό της τρόπο, μέσα από τους στίχους της που τραγούδησαν οι σημαντικότεροι ερμηνευτές της εποχής και την ανέδειξαν σε φωνή της ψυχής ενός ολόκληρου λαού, τους καημούς και τις ελπίδες του οποίου εξέφρασε με το λόγο της.
Με τα πιο χαρακτηριστικά από τα τραγούδια αυτά να παρεμβάλλονται στην αφήγηση της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, περνούσε από το ένα θέμα στο άλλο, ακροβατώντας ανάμεσα σε πρόσωπα, γεγονότα και συναισθήματα, και η Νατάσα Λούπου κατάφερε να «ξεδιπλώσει» όλες τις πτυχές της ζωής της στιχουργού, χωρίς να κουράσει λεπτό το κοινό.
Δεν είναι τυχαίο πως οι περισσότεροι έφυγαν από το Δημοτικό Θέατρο με πολύ καλά σχόλια για τη σκηνοθετική δουλειά του Μπάμπη Αλατζά, αλλά και για την ερμηνεία της πρωταγωνίστριας.
«Ο κόσμος ήταν ιδιαίτερα συγκινημένος και όλοι έμειναν πολύ ευχαριστημένοι από τη Νατάσα», δήλωσε ο ίδιος στο «Ε». «Ήξερα από πριν πως ήταν μια παράσταση δύσκολη για το κοινό, που ειδικά το διάστημα αυτό περιμένει να δει κάτι χαλαρό κι ευχάριστο και όχι έναν απαιτητικό μονόλογο, και για το λόγο αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα το ότι όλοι εκφράζονταν με τα καλύτερα λόγια.»

Θα ανέβει και πάλι
Μετά από απαίτηση του κοινού, η ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου θα ανέβει ξανά μέσα στην άνοιξη στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης, με μια πρωινή παράσταση για τους μαθητές και μια βραδινή για το ευρύ κοινό. Σύμφωνα με το σκηνοθέτη, πρόκειται να πάρει μέρος και στο πρόγραμμα του «Λεσβιακού Καλοκαιριού», προκειμένου να παρουσιαστεί και στα χωριά της Λέσβου.