Αν ο Δημήτρης Μυστακίδης έχει βαλθεί πράγματι να αποδείξει ότι η κιθάρα είναι το πιο αδικημένο εκ των οργάνων, καταδικασμένο να έχει το «συνοδευτικό» ρόλο ή εκείνον που αποτελεί μόνο τη «βάση» της ορχήστρας, τότε σίγουρα το κατάφερε προχθές σε μία ακόμη υπέροχη βραδιά που μας προσέφερε ο «Οινοφόρος».

Τα «Ρεμπέτικα της κιθάρας», κέντρισαν το ενδιαφέρον από την αρχή και μπορεί σε κάποιους να ξένισε η απουσία του «βασιλιά» του ρεμπέτικου, που δεν είναι άλλος από το μπουζούκι, όμως η συνέχεια δεν άφησε περιθώρια δυσπιστίας. Με το Δημήτρη Μυστακίδη να συμβάλλει με τον τρόπο του ώστε το κοινό να γίνει ένα με την ορχήστρα του και να… κρατήσουν οι χοροί μέχρι τα ξημερώματα. Η διαδρομή του Μυστακίδη στο ρεμπέτικο, ήταν μακρά και κάλυψε όλες τις εποχές, από εκείνη του Βαμβακάρη και του Τσιτσάνη, ακόμα ίσως και πριν αυτή και ήταν ως εκ τούτου και διδακτική.

Αναδεικνύοντας «αμφιλεγόμενους» δημιουργούς, που στα χρόνια που πέρασαν, είτε «έκλεψαν» τα πνευματικά δικαιώματα που έχουν αποδοθεί στη «λαϊκή παράδοση», είτε αποτέλεσαν τελικά οι ίδιοι θύματα αυτής. Μετά και τα απαγορευμένα για πολλά χρόνια «χασικλήδικα», το κερασάκι στην τούρτα της βραδιάς, έδωσε ο ζωντανός -και αδικημένος συνάμα- γνήσιος απόστολος της λεσβιακής μουσικής παράδοσης.

Ο Σόλων Λέκκας που μαζί με το Δημήτρη Μυστακίδη, τραγούδησαν, χόρεψαν και έπαιξαν ακούσματα που έχουν κατοχυρωθεί στη Λέσβο, που απορρόφησε πιο άμεσα και πιο γρήγορα από τον καθένα, το ρεμπέτικο των χαμένων πατρίδων της Μικρασίας. Με τον χαρακτηριστικό αϊβαλιώτικο ζεϊμπέκικο να υπογράφει ο χορός του Αντώνη από το Καγιάνι και ο Πρόδρομος Πατερέλλης. Ο υπεύθυνος για όλες ετούτες τις υπέροχες συναντήσεις…

Μ.ΟΡΦ.