Αρτέμης Γιαννίτσαρος

Μικρή αυλή με τη ροδιά (ποιήματα)

(Εικονογράφηση: Καίτη Μεσσηνέζη, Προλογικά: Δημήτρης Νικορέτζος)

Ιδιωτική Έκδοση

Αθήνα 2015, σελίδες 80

«Άλικη αγάπη στης ψυχής τα βάθη σ’ είχα κρύψει/μα λίγο μάδησαν σα ρόδα τα όνειρά μου,/ήσουν μια φλόγα της φωτιάς, που μ’ είχε αργοτυλίξει/ μια φλόγα που ‘ρθε κι έλιωσε τα κέρινα φτερά μου». (Μυτιλήνη, 1.4.1956)

«Των γλάρων τα λευκά φτερά κι ενός γιαλού γαλήνη/κάποιες στιγμές ονειρικές μες στην ψυχή μου ανθίσαν/μά ‘ρθε του αγέρα χαρακιά στο πέλαγος και δίνη/και πριν προφτάσω να τα δω τα ονείρατά μου σβήσαν». (Μυτιλήνη 25.3.1956)

«Τα περισσότερα από τα ποιήματα της συλλογής, μαζί με αρκετά άλλα, είναι απόπειρες ποιητικής έκφρασης στα χρόνια της αθωότητας, της αναζήτησης, των προσδοκιών, των απογοητεύσεων και της ελπίδας. Κάποια έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε διάφορα έντυπα και ανθολόγια, ενώ τα περισσότερα παρουσιάζονται εδώ για πρώτη φορά. Στη σημερινή πεζή εποχή δεν ξέρω αν αυτού του είδους η ποίηση προσφέρει κάτι και δεν τρέφω ψευδαισθήσεις. Για μένα όμως που πέρασα, όπως και οι περισσότεροι της γενιάς μου, δύσκολες καταστάσεις, αυτός ήταν ένας τρόπος έκφρασης και οι ταπεινοί αυτοί στίχοι συνδέονται με ένα κομμάτι της ζωής μου. Γι’ αυτό θεώρησα τελικά χρέος μου και με την παρότρυνση κάποιων φίλων να τους συγκεντρώσω σε τούτο το μικρό βιβλίο».

Όλα τα παραπάνω είναι από την ποιητική συλλογή του συμπατριώτη μας (Μεσότοπος, 1938), ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Αρτέμη Γιαννίτσαρου. Γνωστός για το μεγάλο έργο του και την έρευνα της χλωρίδας της Ελλάδας και τη διδασκαλική του προσφορά για πάνω από 40 χρόνια, κυκλοφόρησε την παρούσα, πρώτη του ποιητική συλλογή. Σκόρπια ποιήματα είχε δημοσιεύσει κατά καιρούς με το ψευδώνυμο «Α. Εξυμνιώτης» στην εφημερίδα «Μεσοτοπίτικα Νέα», στα περιοδικά «Αιολικά Γράμματα» και «Αιολίδα». Έχει ανθολογηθεί και από τον Κώστα Μίσσιο στο «Ανθολόγιο Λεσβίων Ποιητών».

«Τα ποιήματα του Αρτέμη Γιαννίτσαρου απαλλαγμένα από κάθε είδους εξωτερικά ψεγάδια, μαστορεμένα με το νου και το χέρι του, πήραν τη θέση τους στη λεσβιακή γραμματεία», γράφει ανάμεσα στα άλλα ο Δημήτρης Νικορέτζος στο εξαιρετικό εισαγωγικό του κείμενο, με τον τίτλο «Όταν η ποίηση επιστρέφει. Αρτέμης Γιαννίτσαρος. Σαν αρχή ενός παραμυθιού…».

Ως μικρό δείγμα γραφής αντιγράφω την πρώτη στροφή από το ποίημα «Λέσβος»: «Να! Το νησί τ’ ολόχαρο, τ’ ωραίο και τιμημένο/δελφίνι που στ’ αφρόδροσο το κύμα κολυμπά,/φάνηκε απ’ το καράβι μας στις ευωδιές λουσμένο/μεσ’ απ’ ομίχλες και καπνούς και σύννεφα θαμπά».

Αξίζει να σημειώσουμε τη θαυμάσια εικονογράφηση της Καίτης Μεσσηνέζη. Ζωγραφιές που συνομιλούν με τα ποιήματα, τα πλαισιώνουν, τα συμπληρώνουν και τα προεκτείνουν.

Π.Σ