Martin Pistorius

Το αγόρι που δεν ήταν εκεί

Επιμέλεια: Ελένη Κατσαρού

Εκδόσεις Διόπτρα

Αθήνα 2015, σελ. 323

Τον Ιανουάριο του 1988, ο Μάρτιν Πιστόριους, δώδεκα χρόνων, αρρώστησε. Πρώτα σταμάτησε να μιλά και στη συνέχεια έπαψε να τρώει. Έπειτα άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του και την επαφή του µε το περιβάλλον. Οι γιατροί δεν γνώριζαν τι συνέβαινε. Μέσα σε δεκαοχτώ μήνες είχε καθηλωθεί σε αναπηρικό καροτσάκι, αδυνατώντας να μιλήσει.
Οι γονείς του Μάρτιν, πληροφορήθηκαν πως, εξαιτίας μιας άγνωστης ασθένειας, ο γιος τους είχε πια το μυαλό ενός βρέφους και λιγότερο από δύο χρόνια ζωής. Ο Μάρτιν άρχισε να μένει σε ιδρύματα για παιδιά µε αναπηρίες βαριάς μορφής. Το άγχος και ο πόνος συντάραξαν το γάμο των γονιών του, καθώς και την οικογένειά του. Το αγόρι τους είχε χαθεί. Έτσι νόμιζαν, τουλάχιστον.

Μέσα σε αυτές τις σελίδες, οι αναγνώστες βλέπουν την αντοχή του γονιού, τις συνέπειες μιας λανθασμένης διάγνωσης, τη βία στα χέρια άκαρδων νοσοκόμων και την αντοχή του προδομένου από το ίδιο του το σώμα, Μάρτιν. Παρακολουθούμε επίσης µια ζωή που δημιουργήθηκε ξανά, την αρχή μιας νέας επιχείρησης και μιας νέας αγάπης -και όλα αυτά, από µια αναπηρική καρέκλα. Η ανάδυση του Μάρτιν από το σκοτάδι τουμ µας προκαλεί να δούμε µε άλλο µάτι τη ζωή µας και να παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο για εμάς αλλά και για τους άλλους.

Λίτσα Ψαραύτη

Στα μονοπάτια της νιότης

Εικονογράφηση εξωφύλλου: Εύη Τσακνιά

Εκδόσεις Πατάκη

Αθήνα 2016, σελ. 126 (Από 12 ετών)

Νέο εφηβικό μυθιστόρημα από την πολυγραφότατη, πολυβραβευμένη και πολυδιαβασμένη Λίτσα Ψαραύτη. Δυο λόγια για την υπόθεση: Ένας εφηβικός έρωτας και μια μοιραία παρανόηση που στοίχισε τη ζωή ενός ανθρώπου ζωντανεύουν στην ψυχή της ηρωίδας όταν, μεγάλη πια, επισκέπτεται το νησί που γεννήθηκε και πρέπει ν’ αντιμετωπίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος. Δεκατεσσάρων χρονών η Δάφνη κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, μαζί με τον δεκαεξάχρονο Οδυσσέα, μαθητές και οι δύο του γυμνασίου, βοηθούσαν με πάθος και ενθουσιασμό την Εθνική Αντίσταση. Ο χρόνος χώρισε τα ερωτευμένα παιδιά, όμως εκείνη η φλόγα δεν έσβησε ποτέ. Η επιστροφή της Δάφνης στο νησί για επαγγελματικούς λόγους και η συνάντησή της με τον Οδυσσέα θα ξαναζωντανέψουν τα αισθήματα που τους έδεναν. Ποιο τέλος μπορεί να δοθεί σε μια τέτοια ιστορία, όταν οι πρωταγωνιστές της την έχουν αφήσει για δεκαετίες ανολοκλήρωτη;