Μόλις 25 χρόνων, η νεαρή Ισμήνη Τορνιβούκα από τη Θεσσαλονίκη μας έδωσε ένα μυθιστόρημα για τα κορίτσια χωρίς όνομα, αλλά περισσότερο για την απελπισία τού να είναι κανείς λίγο πιο μεγάλος ή λίγο πιο μικρός απ’ ό,τι πρέπει, σ’ έναν κόσμο όπου ο χρόνος προχωράει ευθύγραμμα και όλοι μεγαλώνουν αναγκαστικά.

Ένα βιβλίο μελαγχολικό αλλά και χαρούμενο συνάμα, ευθέως συνδεδεμένο με τον Πίτερ Παν και την Πόλη των Χαμένων Παιδιών, τους Belle and Sebastian και τον Τζακ Κέρουακ, τις αναμνήσεις αλλά και την κατάρα τού timing, που είτε μας θέλει πολύ μεγάλους για κάτι άλλο πέρα από αυτό που ζούμε, είτε πολύ μικρούς για να ζήσουμε κάτι περισσότερο, όπως έχει γράψει η κριτική.