Στη Λέσβο θα βρίσκεται για τις δύο επόμενες μέρες η καταξιωμένη ηθοποιός Κάτια Δανδουλάκη, η οποία και πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Να ζει κανείς ή να μη ζει;», που θα παρουσιαστεί αύριο στο Κάστρο της Μυτιλήνης και τη Δευτέρα στο Κάστρο του Μολύβου. Με μια μακρόχρονη πορεία στο χώρο του κινηματογράφου, της τηλεόρασης και του θεάτρου, η κ. Δανδουλάκη φέτος δείχνει για άλλη μια φορά μέσα από το ρόλο της στην παράσταση, την κωμική πλευρά της. Η ίδια, μιλώντας στο «Ε», κάνει ιδιαίτερη αναφορά στην παράσταση στην οποία συμμετέχει και αποκαλύπτει τι της έμαθαν οι καθημερινές σειρές στις οποίες πρωταγωνιστούσε στην τηλεόραση και κατά πόσο έχει επηρεάσει η κρίση το χώρο του θεάτρου. Τέλος, δεν παραλείπει να απαντήσει και στο ερώτημα «να ζει κανείς ή να μη ζει»…

Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο…
«Το έργο είναι μια φάρσα, μια ρομαντική κομεντί που περιγράφει τις αστείες καταστάσεις της ζωής ενός ζεύγους που έχουν ένα μεγάλο θέατρο στη Βαρσοβία, και όλα αλλάζουν όταν η κ. Μπρόσκι ερωτεύεται ένα νεαρό υποσμηναγό. Τότε αρχίζει ένα ερωτικό τρίγωνο με ζήλιες και ανατροπές, την ίδια στιγμή που εισβάλλουν τα γερμανικά στρατεύματα στην Πολωνία. Μέσα από όλα αυτά, περιπλέκεται μια ξεκαρδιστική περιπέτεια, γέλιου και αναψυχής. Για μένα είναι από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα που έχω παίξει στην καριέρα μου, με γέλιο που βγαίνει πηγαία και αυθόρμητα και με απρόβλεπτες καταστάσεις μέχρι την τελευταία στιγμή.

Παίζουν εξαιρετικοί ηθοποιοί, όπως ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, ο Γιάννης Τσιμιτσέλης, ο Τάσος Κωστής, η Σοφία Μουτίδου, η Χριστίνα Τσάφου, ο Σπύρος Μεργιανός, ο Πρόδρομος Τουσουνίδης και δύο νέα παιδιά, ο Στέλιος Ντούλας και ο Διονύσης Κομνηνός. Είναι ένας μεγάλος θίασος, με εξαιρετική μουσική και τραγούδια από την Αφροδίτη Μάνου, τα σκηνικά είναι του Αντώνη Δαγκλίδη και τα υπέροχα κοστούμια τής Έβελυν Σιούπη. Και φυσικά η σκηνοθεσία είναι του Μιχάλη Ρέππα και του Θανάση Παπαθανασίου, οι οποίοι είναι και το καλύτερο σκηνοθετικό δίδυμο που έχουμε. Είναι παιδιά που έχουν δοκιμαστεί σε όλα τα είδη του θεάτρου. Τους αγαπώ, τους θαυμάζω και νιώθω περήφανη για το φετινό αποτέλεσμα.»

Μοιάζετε να απολαμβάνετε αυτό που κάνετε φέτος.
«Το απολαμβάνω απόλυτα, γιατί είναι μεγάλη υπόθεση να παίζεις κωμωδία, που έχει μάλιστα και μεγάλη απήχηση σαν έργο. Το γέλιο του κόσμου σού αναπτερώνει την ψυχή, σου δίνει ζωή. Έχουμε ακούσει αρκετές φορές φέτος από το κοινό να μας λέει “σας ευχαριστούμε για το δώρο που μας κάνατε”, είναι μεγάλη υπόθεση το γέλιο, και έτσι όπως έχουμε περιοριστεί, δεν είναι καθόλου εύκολο να γελάει κανείς.»

Για το γέλιο…
Το έργο διαδραματίζεται στην Πολωνία υπό γερμανική κατοχή. Μπορεί να γίνει κάποιος παραλληλισμός με τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας;
«Η αλήθεια είναι ότι μας είχε έρθει λίγο πρωτύτερα να ανεβάσουμε αυτό το έργο, και όταν το επιλέξαμε ήταν κάτι τυχαίο, γιατί το έργο έχει πολλές αρετές. Σίγουρα όμως υπάρχει παραλληλισμός, είναι ένα κλείσιμο του ματιού στους θεατές. Γίνεται μια αντίσταση από τη συνένωση των ηθοποιών από μια σκωπτική, καυστική ματιά, και όχι βέβαια δραματική. Με την κωμωδία, άλλωστε, μπορείς να καυτηριάσεις πιο πολύ μια δυσάρεστη κατάσταση. Είναι γεγονός ότι όταν γελάει κανείς με τα πάθη του, την ίδια στιγμή να παίρνει κουράγιο για να τα αντιμετωπίσει.»

Τελικά, να ζει κανείς ή να μη ζει;
«Το πιο βασικό είναι να ζει κανείς και να αγαπάει και στο θέατρο να πάει. Έτσι τραγουδάμε στο τέλος της παράστασης. Αυτό που βγαίνει, είναι ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα, και για μένα το ουσιαστικό είναι να ζεις και να αγαπάς. Η ζωή είναι ένα υπέροχο παραμύθι που μας χάρισε η φύση, ή ο Θεός, ανάλογα πώς το βλέπει κανείς. Γινόμαστε σοφότεροι όταν αγαπάμε και μας αγαπάνε. Αν είχαμε μείνει στην ουσία που είναι απόλυτα απλοϊκή, να ζούμε με όσα μας χρειάζονται και να αγαπάμε και να μας αγαπάνε, δε θα υπήρχαν προβλήματα. Από τη στιγμή που αρχίζει η απληστία, αρχίζουν και τα προβλήματα.»

Συνεργασία με νέους

Σας αρέσει να συνεργάζεστε με νέους ηθοποιούς;
«Πάρα πολύ. Τρελαίνομαι, γιατί η σχέση σου με τη δουλειά σου μέσα από τους νέους ηθοποιούς ανανεώνεται. Είμαι πολύ υπέρ του συνδυασμού του νέου με το παλιό, σε όλα τα επίπεδα. Από τις γνώσεις μέχρι και σε επίπεδο ιατρικής. Θα με ενδιέφερε, για παράδειγμα, να πάω σε ένα γιατρό πεπειραμένο, αλλά να με συμβουλεύσει και ένας νεώτερος. Δεν μπορούμε να σβήνουμε το παρελθόν, γιατί πρέπει να αρχίζουμε από το μηδέν και δε μου αρέσει αυτό. Ποτέ ένας σοφός άνθρωπος που έχει ζήσει τη ζωή του, δεν απαρνιέται το παλιό, και δεν απορρίπτει όμως το νέο. Ο συνδυασμός και των δύο είναι το σοφότερο. Ακόμα και στην αισθητική, στη ζωγραφική, στην ποίηση, ο τρόπος που επιπλώνεις για παράδειγμα το σπίτι σου. Όλα όσα συνδυάζουν το παλιό με το μοντέρνο, βγάζουν ένα αποτέλεσμα ιδιαίτερο.»
Οι καθημερινές σειρές στις οποίες πρωταγωνιστήσατε για πολλά χρόνια, τι σας έμαθαν;
«Αυτό που μου άφησαν οι καθημερινές σειρές, είναι να ξέρω να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες της ημέρας και να τις χειρίζομαι έτσι ώστε να μην κουράζομαι. Στην τηλεόραση, και ειδικά στα καθημερινά σήριαλ, πρέπει κάθε μέρα να υπερασπίζεις αυτό που κάνεις και να μην επαναλαμβάνεσαι εκφραστικά, κάτι που εύκολα μπορεί να σου κάνει κακό. Πρέπει να μάθεις να μην κουράζεις τον κόσμο με επαναληπτικές μανιέρες. Στην καθημερινή σειρά, υποδηλώνεις πιο εύκολα τη μανιέρα σου και πρέπει να είσαι σε εγρήγορση ούτως ώστε να μην επαναλαμβάνεσαι εκφραστικά και να μην κουράζεσαι. Αυτό έμαθα και αυτό ήταν και το μυστικό μου.»

Στη Λέσβο…

Στο νησί δεν έρχεστε για πρώτη φορά. Έχετε γυρίσει και ταινία στη Λέσβο…
«Στη Λέσβο έχω γυρίσει τους “Σουλιώτες”, στην πολύ αρχή της καριέρας μου, και ήταν υπέροχη εμπειρία. Έχω περάσει πολλές φορές από το νησί, όμως χωρίς να έχω μείνει πολύ, για κάποιες ποιητικές βραδιές κ.λπ.. Γενικά, λατρεύω τη Μυτιλήνη, έχω λατρέψει το Μόλυβο. Έχω γυρίσει πολλές πόλεις της Λέσβου και μάλιστα μου έχουν μείνει αξέχαστα τα πολύ παγωμένα νερά που είχε η θάλασσα στην παραλία της Εφταλούς. Επίσης είναι μαγευτική η ομορφιά της πόλης της Μυτιλήνης.»

Απέχετε πολλά χρόνια από τον κινηματογράφο. Έχετε στα σχέδιά σας κάποια ταινία;
«Δεν απέχω συνειδητά από τον κινηματογράφο, ήταν κάτι εντελώς τυχαίο. Αγαπώ πάρα πολύ τον κινηματογράφο, έκανα 14 ταινίες στην αρχή της καριέρας μου και μετά έτυχε η αποχή. Χωρίς να είναι προγραμματισμένη ή να συμβαίνει για κάποιο λόγο, κράτησε πολλά χρόνια, σε σημείο που και εγώ η ίδια απορούσα. Πάντα ήθελα να κάνω κάτι, αλλά ή δεν τύχαινε να μου κάνουν προτάσεις ή όταν μου γίνονταν, δεν είχα χρόνο να αφιερώσω γιατί δούλευα κάτι άλλο. Θέλω να σας πω, όμως, πως μέσα στο χειμώνα πρόκειται να κάνω μια ταινία, αν και δεν μπορώ να αποκαλύψω τώρα περισσότερες λεπτομέρειες.»

Η κρίση δεν έχει αφήσει ανέγγιχτο το χώρο του θεάτρου. Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα πλέον;
«Όσο ανατρεπτικά είναι τα πράγματα στην καθημερινή μας ζωή, έτσι είναι και στο θέατρο. Η κρίση φυσικά και έχει αφήσει το σημάδι της. Πλέον οι μεγάλες παραστάσεις είναι δύσκολο να γίνουν. Έχουν έρθει τα πάνω κάτω, κόβονται μεγάλες παραγωγές, δε γίνονται με τα ίδια μέσα, επιλέγεται μικρότερος θίασος. Βέβαια εμείς φέτος, κατανοώντας την κατάσταση του κόσμου, βάλαμε τα εισιτήρια να ξεκινάνε για συγκεκριμένες περιπτώσεις από 12 ευρώ. Το θέατρο είναι ένα ταξίδι αναψυχής και ρίξαμε τις τιμές για να μπορεί να έρθει ο κόσμος.»