Μια από τις χαρακτηριστικότερες νόσους που μεταδίδονται από τους κρότωνες (τα γνωστά σε όλους μας τσιμπούρια), είναι η ερλιχίωση του σκύλου. Νόσημα επικίνδυνο για το σκύλο, που χαρακτηρίζεται από πτώση των θρομβοκυττάρων του αίματος, με άμεση συνέπεια την πρόκληση αιμορραγιών και το θάνατο του ζώου αν δεν εφαρμοσθεί εγκαίρως η κατάλληλη θεραπευτική αγωγή.

Η ερλιχίωση του σκύλου είναι εμπύρετη νόσος του σκύλου και άλλων κυνιδών και οφείλεται στο ρικετσιακό μικροοργανισμό Ehrlichia Canis, που παρασιτεί τα λευκοκύτταρα του αίματος.

Η μετάδοση γίνεται από ζώο σε ζώο, μέσω τσιμπουριών του είδους Rhipicephalus Sanguineus.

Η νόσος προσβάλλει τα οικόσιτα και άγρια ζώα που ανήκουν στην οικογένεια των κυνιδών. Η εξάπλωση της νόσου είναι σχεδόν παγκόσμια. Η νόσος σημειώνει έξαρση συγχρόνως με την έξαρση των παρασιτώσεων από τσιμπούρια. Τα μολυσμένα σκυλιά παραμένουν σε κατάσταση φορέα μέχρι να ολοκληρωθεί η θεραπευτική τους αγωγή, έστω και αν δεν παρουσιάζουν συμπτώματα.

Το υπεύθυνο μικρόβιο πολλαπλασιάζεται μέσα στα λευκοκύτταρα του αίματος και προκαλεί πανκυτοπενία. Ο θάνατος, όταν επέρχεται, οφείλεται στην ακατάσχετη αιμορραγία λόγω της μείωσης των θρομβοκυττάρων, ή στις δευτερεύουσες λοιμώξεις που οφείλονται στη μείωση των λευκοκυττάρων που αποτελούν τις αμυντικές μονάδες του οργανισμού.

Η νόσος διαιρείται από πλευράς συμπτωμάτων σε τρεις διαδοχικές φάσεις, την οξεία, την υποκλινική και τη χρόνια:

- α. Οξεία φάση: Εμφανίζεται συνήθως κατά τους ανοιξιάτικους μήνες, λίγο μετά την εμφάνιση των τσιμπουριών. Το ζώο που πάσχει, έχει συνήθως στο δέρμα του τσιμπούρια. Τα πρώτα κλινικά συμπτώματα παρουσιάζονται συνήθως 10 - 20 ημέρες μετά τη μόλυνση και είναι ελαφριάς μορφής: Κυματοειδής πυρετός, μερική ή πλήρης ανορεξία, κατάπτωση, μικρή απώλεια βάρους.

Σπανιότερα παρατηρείται μικρή διόγκωση των λεμφογαγγλίων, ελαφρά θόλωση του κερατοειδούς, επιπεφυκίτιδα, διάμεση πνευμονία, οίδημα των άκρων και του όσχεου και εμετός. Σε μερικές περιπτώσεις πιθανόν να παρατηρηθούν μικρές αιμορραγίες.

Στη φάση αυτή, παρά το γεγονός ότι κατά την εξέταση αίματος παρατηρείται συνήθως έντονη θρομβοκυτταροπενία (πτώση του αριθμού των αιμοπεταλίων του αίματος, που φυσιολογικά πρέπει να βρίσκονται μεταξύ 200.000 και 450.000), δεν παρατηρούνται συνήθως οι τυπικές αιμορραγικές εκδηλώσεις της νόσου που χαρακτηρίζουν το σύνδρομο της αιμορραγικής διάθεσης (πετέχειες στο δέρμα και τους βλεννογόνους, ρινορραγία, αιματουρία κ.λπ.).

Η πρώτη αυτή «εμπύρετη φάση» διαρκεί από τέσσερις ημέρες μέχρι και τρεις εβδομάδες και ακολουθείται από την «υποκλινική φάση».

- β. Υποκλινική φάση: Κατά τη φάση αυτή, που διαρκεί 40 - 120 ημέρες, αν και τα κλινικά συμπτώματα υποχωρούν και το ζώο εμφανίζεται σα να έχει θεραπευτεί, τα αιματολογικά ευρήματα είναι συνήθως παρόμοια με εκείνα της οξείας φάσης, δηλαδή λευκοκυττάρωση, υποπλαστική αναιμία και έντονη θρομβοκυτταροπενία.

- γ. Χρόνια φάση: Η χρόνια φάση αποτελεί την τελική φάση της νόσου. Τα συνήθη κλινικά συμπτώματα είναι: κατάπτωση και ληθαργικότητα, πυρετός, ωχρότητα βλεννογόνων, προοδευτική απώλεια βάρους, πετέχειες και εκχυμώσεις στο δέρμα και τους βλεννογόνους και ρινορραγία ετερόπλευρη ή αμφοτερόπλευρη.

Η ρινορραγία παρουσιάζεται συνήθως απότομα και είναι ιδιαιτέρως έντονη και επίμονη. Αποτέλεσμα των αιμορραγιών είναι η σοβαρή οξεία αιμορραγική αναιμία.

Πηγή: kynigos.net.gr/veterin/Erlixiosis.html